Hoe je het ook wentof keert, zowel racegames als EA titels doen het over het algemeen niet goed opde NDS. Een algeheel gebrek aan kwaliteit is hier regelmatig de oorzaak van.Handhelds worden al snel gezien als platformen waar gemakkelijk geld mee te verdienenis, dus gaat kwantiteit meestal voor kwaliteit bij bepaalde third partyontwikkelaars. Nu komt EA met Need for Speed: Carbon op de NDS. Gezien hetverleden van de NDS, ben je dan al snel sceptisch. Toch geven we deze nieuweracegame van EA natuurlijk een eerlijke kans. Kan men de uitmelk-tendens metdeze game doorbreken?Mi chien herinneren sommigen zich nog Burnout Legends voorde NDS. Deze game was werkelijk waar dramatisch, zeker vergeleken met de statusdie de Burnout-franchise in de afgelopen jaren opgebouwd heeft. Iets wat ookdoor mijn review destijds onderstreept werd. De hele game was totaal nietafgewerkt of verzorgd en voelde mede daardoor aan als een arcaderacer uit beginjaren ’90. Een tijd waarin de eerste Need for Speed nog hot was. Voor mij zouhet dus al heel wat schelen wanneer Carbon in ieder geval dat lage niveau weette ontstijgen. Nou, ik kan al meteen zeggen dat men daar op z’n minst ingeslaagd is. Natuurlijk valt deze versie in het niet vergeleken met deflitsende consoleversies, maar het is dan ook een NDS-game. Maakt dat NFS:Carbon dan tot een mooi ogende racegame voor de handheld van Nintendo?Mwoa nee, dat valt toch weer tegen. De looks van deze game zijn niet slecht,maar we hebben al zeker beter gezien. Met name Mario Kart DS heeft aangetoond dater op gebied van racegames wel wat meer mogelijk is qua graphics. Nouja, deauto’s lijken in ieder geval behoorlijk veel op hun tegenhangers uit de echtewereld en je hebt nog redelijk het idee dat je in een grote stad rondrijdt. Ookzijn de visuele veranderingen die je aanbrengt aan je auto duidelijk zichtbaar.Kortom, de graphics zijn niet mooi, maar wel functioneel. Mi chien moet men inde toekomst opteren om voor een cartoony grafische stijl te gaan? Dat komt tochstukken beter uit de verf op de NDS.

Maar de graphics waren ook niet het grootste struikelpuntvan Burnout Legends. Dat zat hem vooral in de controls en gameplay. Gelukkig isCarbon ook op dat gebied duidelijk superieur. Toch geldt ook hier wederom deregel der middelmaat. Het gevoel van snelheid ontbreekt een klein beetje inCarbon, maar dat komt meer door de beperkte grafische effecten en het kleinescherm. De framerate is namelijk behoorlijk goed, hoewel niet constant stabiel.De minste kant van de race-feel zijn vooral de physics van de auto’s. Zeplakken namelijk te sterk aan de weg en botsingen hebben nauwelijks impact. Tochis het niet zo erg als in Burnout Legends. Waar die game nog aanvoelde als deeerste Need for Speed, zit Carbon meer rond het niveau van Need for Speed III.Volgens de meesten het beste deel uit de reeks, maar toch ook wel verouderdinmiddels.Een aspect waarin Carbon in eerste instantie de middelmaatontstijgt, is de presentatie. Zo wordt het, overigens simplistische, verhaaluit de doeken gedaan met getekende personages en tekstballonnen. In de menu’swordt deze stripstijl doorgezet. Het meest opvallende is echter deachtergrondmuziek die uit gelicenseerde nummers bestaat. Ja, er wordt gezongenin deze game. Dit voor de NDS nog behoorlijk exclusieve aspect, is alleen ookeen minpunt op langere termijn. De selectie aan nummers is namelijk ergbeperkt, waardoor je al heel snel constant dezelfde liedjes hoort. Dit begintsnel te vervelen, waardoor je op een gegeven moment nog liever de muziekuitzet. Vandaar dus dat de presentatie alleen in eerste instantie boven demiddelmaat uitstijgt.  Het is sowieso niet echt koek en ei qua geluid in deze game.Veel erger dan de herhalende muziek, zijn namelijk de geluidseffecten afkomstigvan de auto’s. Vooral het motorgeluid klinkt totaal niet overtuigend en kanzelfs op de zenuwen werken. Met oordoppen in lijkt het soms net alsof een paarirritante muggen om je hoofd cirkelen. Het slippen en botsen weet ook nergenste imponeren en klinkt te kunstmatig. Praktisch gezien kun je deze game dus nogbeter zonder dan met geluid spelen. Iets wat natuurlijk niet de bedoeling zoumoeten zijn, zeker niet bij een racegame.Qua pure content weet de game ook niet echt te overtuigen.Zo worden de circuits te vaak herhaald en voelen de tuning-opties wat beperktaan. Daardoor raak je sneller op de game uitgekeken dan je eigenlijk zouwillen. Je kunt wel verschillende onderdelen van elke auto aanpa en, maar echtveel keuze hierin heb je niet. Dat had zeker wel twee keer zo uitgebreidgemogen wat mij betreft. Dit geldt ook voor het wagenpark, wat niet bijzonderuitgestrekt is. De meest gebruikelijke modellen uit de afgelopen NFS-games zijnin de game verwerkt, maar daar is het verder dan ook mee gezegd. Wel weer leukis de mogelijk om eigen vinyls te ontwerpen via het touchscreen. Het isnatuurlijk nog even de vraag of je hier tijd in wilt steken, maar het is inieder geval een geinig gebruik van de mogelijkheden van de NDS. Nee, Carbon voor de NDS is een combinatie van vooralmiddelmatige en soms zelfs ondermaatse aspecten. Een stuk beter dan BurnoutLegends, maar verder echt niet beter dan bijvoorbeeld de vorige NFS-game op deNDS. De game weet nergens echt te overtuigen en wat je vervolgens overhoudt iseen redelijk kleurloze en standaard arcaderacer die niet lang blijft boeien. Mi chienmoet er op de NDS eens een andere weg ingeslagen worden met deze franchise,want het min of meer porten van de consoleversie, is niet zo geslaagd.