New Super Mario Bros. Wii is de eerste echte tweedimensionale Mario-platformer op consoles sinds Super Mario World op de Super Nintendo. Een flinke uitdaging dus voor de bekende loodgieter, want hij moet nu bewijzen dat hij nog altijd weet te boeien in twee dimensies. En aangezien New Super Mario Bros. op de DS niet echt wist te overtuigen en hetzelfde team aan deze Wii versie werkt, hielden we ons hart vast.
Gedurende de eerste levels verschijnt er een voorzichtige glimlach op ons gezicht. Breeduit lachen is nog uit den boze en ook het genieten van de heerlijk vloeiende gameplay wordt nog even uitgesteld. Waarom? Omdat we bang zijn. Bang voor een te gemakkelijk spel, een aantal werelden waar we zo doorheen blazen en mi chien wat nieuwe items die niets toevoegen aan de gameplay. De bittere nasmaak van de nieuwe Mario-platformer op de DS ligt nog op de tong. Het was een leuk spelletje met vrolijke graphics, maar toen de ervaring bezonken was, bleek het de makkelijkste en minst innoverende Mario-game ooit. Dat willen we niet nog eens meemaken.
Eigen schuld
Wat een prettige verra ing is het dus wanneer de moeilijkheidsgraad in de eerste wereld al langzaam opgevoerd wordt. Vooral in de tu en- en eindkastelen worden we weer ouderwets uitgedaagd om gekke sprongen en andere moeilijke capriolen uit te halen om maar in leven te blijven. En die moeilijkheidsgraad stijgt alleen maar gedurende de acht werelden die het spel rijk is. Elk level oogt onwaarschijnlijk simpel, elk obstakel lijkt er eentje die je met gemak overbrugt. Maar het is niet voor niets onwaarschijnlijk: bewegende platformen of een dodelijke obstakels maken vaak onverwachte bewegingen en dan kun je weer van vooraf aan beginnen. Irritant? Nee zeg, zo hoort het juist! Omdat je altijd het gevoel hebt dat het je eigen schuld is, dat je net iets te gehaast naar het eindpunt (die eeuwige vlaggenmast waar je in moet springen) wilde rennen, wil je nooit echt de controller weggooien. Je pakt hem eerder stevig vast om het nog eens te proberen.
Je bestuurt de game met de Wiimote. Kantel hem op zijn zij en je bent er al: de vierpuntdruktoets bestuurt Mario (of één van zijn vrienden) en de 1- en 2-knop gebruik je om te rennen, schieten en springen. Het is natuurlijk niet de ultieme besturing: een normale controller in je handen had wellicht wat natuurlijker aangevoeld. Maar laat de traditionele controller maar in de kast liggen, want die werkt niet bij New Super Mario Bros. Wii. En dat heeft een reden: de Wiimote gebruik je voor enkele unieke opties. Zo bewegen bepaalde platforms precies hetzelfde als de manier waarop je de Wiimote beweegt. Daarnaast moet je de 1-knop indrukken en ondertu en de controller schudden om objecten als tonnen en ijsblokken op te pakken. Dat laatste is niet ideaal, omdat het net een te abstracte combinatie is om natuurlijk aan te voelen. Maar het geluid van Mario die krimpt nadat hij wordt geraakt door een vijand dat door de speaker van de Wiimote schelt maakt weer veel goed. Het maakt een dergelijke fout extra dramatisch!
Pinguïnpak
Items zijn erg belangrijk in een Mario-game. In de DS-versie waren dit onnodige toevoegingen die niets echt nieuws toevoegden en de balans van de game in sommige gevallen zelfs verstoorden. Je kon Mario heel klein of heel groot laten worden of een Koopa-schild op je rug krijgen. Dit had wel degelijk wat aan de game kunnen toevoegen, maar de levels vroegen er nauwelijks om en dus was je ze al snel weer vergeten. De items in New Super Mario Bros Wii zijn echter van een totaal ander kaliber. De blauwe vuurbloem is enorm handig, want je kunt er vijanden mee in ijsblokken verpakken en deze ijsblokken vervolgens gebruiken voor andere doeleinden, bijvoorbeeld om op hoger gelegen platforms te komen. Het pinguïnpak laat je over het ijs glijden en als een vis in het water zwemmen en ziet er met die dikke Mario erin behoorlijk schattig uit. De beste toevoeging is echter het propellerpak. Door de Wiimote te schudden schiet je de lucht in, om vervolgens weer zacht (of hard, als je dat wilt) naar beneden te zweven. Al deze items zijn naast leuk ook nuttig: situaties kunnen echt makkelijker worden met behulp van de items.
Naast de moeilijkheidsgraad, die ergens tu en de oude Mario-platformers en New Super Mario Bros. hangt, en de nieuwe items, is de meest belangrijke factor in een Mario-game natuurlijk of de levels leuk zijn. En dat zijn ze. Hoewel de acht werelden allemaal heel herkenbare settings hebben, van een sneeuwwereld tot een boswereld, weten er veel toch een uniek element toe te voegen die het net dat beetje extra geeft. Vierkante blokken die in de lucht zweven en compleet om hun eigen as draaien bijvoorbeeld, of waterbellen in de lucht waar je doorheen moet zwemmen. Zoals gezegd kom je de meest inventieve momenten vaak in kastelen tegen, waar grote palen met pinnen je proberen te pletten, meters aan hekken beklommen moeten worden om een deur te bereiken en lange ritten op platforms je met zoveel vijanden opzadelen dat je Mario bijna verliest in de rotzooi die het oplevert.
Maar er is meer. Het is te merken dat Nintendo haar best heeft gedaan, want talloze kleine factoren dragen bij aan het complete gevoel dat New Super Mario Bros. Wii uitstraalt. De Toads die bijvoorbeeld in uitgespeelde levels verschijnen en uit een vraagtekenblok gestampt moeten worden, waarna ze naar het einde van het level gedragen moeten worden. Of de diverse vijanden die je op de wereldmappen tegenkomt, waarna je ze in een klein level allemaal moet doden of ontwijken om –wederom– een Toad te redden. Of de drie grote munten die je in elk level moet vinden, waardoor de moeilijkheidsgraad veelal met gemak wordt verdubbeld. En dan hebben we het nog niet eens gehad over de vele voorbeelden van wanneer de game gebruik maakt van de rijke historie van Mario. Bonenstaken, vuurwerk aan het einde van een level, speelgoed-Bowsers, vliegende schepen, mannetjes op wolken die stekelige vijanden naar beneden gooien, irritante inktvi en die je volgen in het water, Toad-huisjes waarin je items of extra levens kunt verdienen… iedere Mario-fan die de jaren '90 bewust heeft meegemaakt staat werkelijk een snoepreisje door Mushroom Kingdom te wachten.
Mario, nu met vrienden
Laten we vooral niet vergeten dat het unique selling point van de game de multiplayermodus is. De verwachtingen waren niet al te hoog gespannen, maar uiteindelijk blijkt het een hele leuke en logische toevoeging aan de game. Het verandert de dynamiek van het spel compleet: hoewel je nog steeds dezelfde levels doorloopt, wordt Mario nu bijgestaan door Luigi en twee gekleurde Toads. Allen hebben ze invloed op de speelwereld, de vijanden en de items die er te pakken zijn, maar belangrijker nog is dat ze ook allemaal invloed hebben op elkaar. Je kunt elkaar vastpakken en wegsmijten, op elkaars kop springen of bijvoorbeeld via Yoshi een speler inslikken en hem zo meedragen. Het levert een enorme chaos op die af en toe tegen het irritante aangrenst, vooral omdat je niet door een andere speler heen kunt lopen en zo dus regelmatig iemand dood gaat dankzij een andere speler. Maar dat maakt de multiplayermodus eigenlijk ook weer zo leuk: in plaats van de haast Zen-achtige manier waarop je in je eentje door de game scheurt, is het in de multiplayer één grote chaos.
De multiplayermodus ging voor de release van de game gepaard met gemopper van de fans: waarom is die namelijk niet online te spelen? Kun je eindelijk samen met drie vrienden elk level van een Mario-platformer samen verkennen, kan het niet via het internet. Eerlijk is eerlijk: hier is geen excuus voor. Natuurlijk is het zo dat juist deze game zo leuk is om samen op de bank te spelen. Het is heerlijk om het gelach, gebrul en gejoel van vrienden op de bank naast je te horen en ook handig om elkaar tips te geven. Maar het is altijd beter om een keuze te hebben. Als je de game online zou willen spelen, dan zou dat moeten kunnen in deze tijd, helemaal nu Nintendo zelf ook heeft bewezen dit op de Wii mogelijk te kunnen maken met bijvoorbeeld Mario Kart Wii. Een beetje een gemiste kans dus, ondanks dat het nooit zó leuk als een standaard potje multiplayer zou zijn.
Super Guide
En dan is er nog de Super Guide, een andere optie die voor veel ophef onder de fans zorgde. Spelers zouden via een druk op de knop het spel door de computer gespeeld kunnen laten worden. Nou, dat valt achteraf gezien wel mee. Ga je acht keer achter elkaar af in hetzelfde level, dan verschijnt er een blokje. Spring je er tegenaan, dan neemt de door de computer gestuurde broer Luigi het over en kun je desgewenst na het obstakel dat je dwars zat de controle weer overnemen. Maar neem nu maar van ons aan dat de gemiddelde speler echt niet acht keer achter elkaar in hetzelfde level dood gaat. En gebeurt dat wat later in het spel mi chien wel, dan kun je het altijd nog mooi negeren. Geen probleem dus.
Audiovisueel gezien is de game een mengelmoesje. Grafisch is het allemaal netjes scherp en kleurrijk, maar op de een of andere manier oogt het allemaal net iets klinischer en leger dan bijvoorbeeld Super Mario World. Het is een stijlkeuze die de game wat minder een eigen smoelwerk geeft, maar een gek die daar om mekkert. Zestig frames per seconde is natuurlijk een heerlijke framerate voor een platformer. Qua muziek is de game wat eentonig doordat het ene nummer dat we nog kennen uit de DS-versie wel heel erg vaak afgespeeld wordt. Van de nieuwe nummers blijven eigenlijk nauwelijks wat bij. Dat hoort beter in een Mario-game. Toch, de gameplay is zo ijzersterk dat de negatieve aspecten van de graphics en het geluid – die veelal een kwestie van smaak zijn – als sneeuw voor de zon verdwijnen. Welkom terug, platte Mario.