Op een paar uitzonderingen na (denk aan The Lost Levels) zijn Mario-games vrij uniek. Betweters die claimen dat de reeks uitgemolken wordt, spelen de games overduidelijk niet. Keer op keer introduceert Nintendo compleet nieuwe elementen in zijn belangrijkste franchise, waardoor het geheel fris blijft voelen. Ga maar na: hoe verschillend zijn Super Mario Bros. 1, 2 en 3 wel niet? Super Mario 64 en Super Mario Sunshine lijken ook totaal niet op elkaar.
Daar komt langzaamaan verandering in. Super Mario Galaxy 2 was al een voortzetting van het eerste deel, al konden we het die game met een grote grijns op onze kop vergeven, simpelweg omdat elk level in de Galaxy-games een ervaring op zich is. Maar met de New Super Mario Bros.-serie introduceert Nintendo te weinig nieuwe elementen, en tot overmaat van ramp lijken de games grafisch gezien ook inwi elbaar. Na het nog fri e New Super Mario Bros. op de DS en New Super Mario Bros. Wii met zijn vierspelermodus leek het ons de hoogste tijd voor een nieuw concept. Dat hoort bij Mario: constant onderweg naar het volgende goede idee.
‘Unieke’ twist
Het mocht niet zo zijn. Dit jaar komen er maarliefst twee nieuwe games in de New Super Mario Bros.-reeks uit, en ze lijken verdomd veel op de vorige delen - en op elkaar. Over de Wii U-lanceertitel gaan we nog niet oordelen, maar er is geen ontkomen aan: de 3DS-game is een wel heel gemakzuchtige voortzetting van de reeks. De unieke twist deze keer is dat spelers zoveel mogelijk gouden muntjes moeten verzamelen, één miljoen om precies te zijn.
Je moet nog steeds het einde van het level halen en zo hoog mogelijk in de vlaggenmast proberen te springen, en nog altijd zit Bowser in zijn kasteel op je te wachten, maar onderweg zul je als een maniak muntjes verzamelen. Het wakkert de verzameldrift van de gamer aan; na elke kapotgestampte vijand wil je nog even terugkeren om het achtergelaten muntje te pakken, je doorspit elke hoek van elk level om die extra muntjes te vinden. Daardoor speel je New Super Mario Bros. 2 dus iets rustiger, iets minder gehaast, om er niet al te veel te mi en.
De game heeft bovendien nieuwe items die het je makkelijker maken in je zoektocht naar geld (die eigenlijk beter bij Mario’s slechte tegenpool Wario past, nietwaar?). Zo is er een gouden bloem, die je bij elke vijand die een vuurbal in zijn gezicht krijgt extra muntjes geeft. Ook is er een blokje dat tijdelijk op Mario’s hoofd komt te zitten en constant muntjes blijft sproeien.
Feit is echter dat het nieuwe doel van het spel en de bijbehorende items niets aan de mechaniek van de Mario-serie verandert en je dus altijd het gevoel hebt dat je dit al eens eerder hebt gespeeld. Zelfs de thema’s van de levels zijn weer nagenoeg hetzelfde. Na de grasrijke eerste wereld kom je weer in de woestijn, en later kom je nog een water-, ijs- en vuurwereld tegen. De levels zijn echt ongeïnspireerd, en voorzien van de grafische stijl die zoveel lijkt op de vorige twee games. Het riekt daardoor zelfs naar gemakzucht en dat kan toch niet de bedoeling zijn bij Nintendo’s paradepaardje!
Nuance
We klinken tot nu toe erg negatief, en dat mag wel wat genuanceerd worden. Omdat de gameplay namelijk hetzelfde blijft, is de besturing nog altijd perfect. Geen personage ter wereld bestuurt zo precies als de besnorde loodgieter. Kortom: het blijft een genot om met hem door levels heen te sjezen. Wat ons ook opviel, was dat de levels een stuk uitdagender zijn dan in de vorige New Super Mario Bros.-games. Je hoeft je niet druk te maken over het Game Over-scherm omdat je door al die muntjes een warenhuis aan extra levens verzamelt, maar we gingen vaker af dan normaal. In de levels zitten meer moeilijke stukjes, meer vijanden op een kleiner oppervlak en meer beweging in de platformobjecten. Het wordt nergens nagelbijtend moeilijk, maar we zijn blij dat we af en toe eens op onze bek gingen. Op dat gebied is New Super Mario Bros. 2 echt een vervolg: het voert de moeilijkheidsgraad vergeleken met het (makkelijke!) eerste deel fatsoenlijk op.
Daarbij heeft Nintendo een extra modus toegevoegd, Coin Rush, waarin je drie random levels voorgeschoteld krijgt, waarin je zoveel mogelijk muntjes moet behalen. Via Streetpa kun je je beste score delen met vrienden, maar een algemeen leaderboard ontbreekt helaas. Je kunt ook met een vriend de levels uitspelen in de coöperatieve modus. Dit is verder weinig verra end, maar het werkt wel, al zitten er niet echt momenten in de game waarin een extra speler iets toevoegt. Dit is overigens niet online, en beide spelers moeten de game bezitten. Vooral het gemis van een online modus is teleurstellend. Kom op Nintendo, het is 2012.
Het nieuwe doel van de game, de extra features en de iets hogere moeilijkheidsgraad kunnen echter niet verhullen dat de formule van de New-serie eentonig begint te worden. Super Mario 3D Land, dat vorig jaar voor de 3DS uit kwam, is een veel origineler avontuur, pittiger en heeft ook nog eens veel meer levels. Die game paste ook veel beter bij de 3DS, want voor (het gebrek aan) 3D-effecten hoef je New Super Mario Bros. 2 niet te spelen. Ergens begrijpen we Nintendo wel: de tweedimensionale Mario-games verkopen véél beter, maar daar hebben wij gamers natuurlijk niets mee te maken. Des te opmerkelijker is dat er later dit jaar alwéér een nieuwe New Super Mario Bros. verschijnt, samen met de Wii U. Het wordt dus hoog tijd dat Nintendo’s mascotte niet te vaak hetzelfde trucje uithaalt, want er sterft een stukje in ons gamershart wanneer we ons tijdens het spelen van een Mario-spel vervelen.