New Little King’s Story is een stiekeme game. Zo eentje die je in de winkelschappen in je handen pakt, de achterkant van het doosje van bekijkt, teruglegt en een jaar later compleet vergeten bent. Datzelfde geldt voor de Wii-versie die een aantal jaren terug verscheen. De niet-terug-in-de-schappen-leggers waren echter degenen die het laatste lachten. Zij namen de proef op de som en gingen met een fantastische Wii-game naar huis, eentje vol verslavende elementen waar je met gemak uren in verzonken kan raken. Nu is het aan de PS Vita om het nalatenschap van de vorige koning door te zetten.
Schepje erbij
Het zal je maar gebeuren. Je hebt een mooi kasteel, hordes burgers aan je voeten en verschillende beeldschone prinse en in je wereld. En dan slaat het noodlot toe: een mysterieus kwaad trapt jou het koninkrijk uit, neemt de boel over en ontvoert de prinse en. Een mindere koning zouden we weken later terugvinden onder een brug, tu en de lege fle en drank en besmette naalden. Maar niet koning Corobo en zijn trouwe entourage. Niet alleen omdat er in de schattige wereld van New Little King’s Story helemaal geen besmette naalden of drankproblemen bestaan, maar vooral omdat deze ambitieuze koning gewoon opnieuw begint. Al is dat dan in een houten kasteeltje op een nietszeggend stukje land.
De eerste uren in deze game wordt je geleerd hoe je dat precies moet doen, zo’n koninkrijk opbouwen. Heel koninklijk wandel je naar het plebs, met een druk op de knop staan ze onder jouw bevel en vervolgens beveel je de nietige burgertjes in het rond. Een scheur in de grond? Laat ze maar eens even een schat opgraven. Monsters in de moestuin? Laat de inwi elbare man op de straat die klus maar opknappen. Een warmwaterbron? Hé, Jan, ga jij daar eens even een mooi buitenbad van maken! En zo dribbel je rond als Corobo die zijn groepje mannetjes en vrouwtjes als een ware heerser rondstuurt. Of als een ware Captain Olimar die zijn Pikmin aanstuurt, het is maar net welke vergelijking je wil trekken natuurlijk.
Volwaardig en tu endoortje tegelijk
De kracht van New Little King’s Story (buiten het feit dat het bijzonder vermakelijk is om mensen rond te bevelen) is dat het je continu voorziet van nieuwe uitdagingen. Je begint mi chien met een kleine handjevol ‘slackers’ die alleen simpele klusjes aankunnen, maar al snel leer je huizen te bouwen om burgers op te leiden tot soldaten, bruggenbouwers of boeren. Niet veel later zorgt een tipdoos ervoor dat uiteenlopende quests binnenstromen en voor je er erg in hebt, kijk je vanaf je kasteel niet meer uit over een dor stukje grond. Dan strekt jouw koninkrijk zich plotseling uit zover het oog reikt, zijn je straten veranderd van zandpaden in stenen wegen, heerst er bedrijvigheid op een inmiddels drukbezet dorpsplein en loopt er een klein leger achter je reet aan in plaats van een handjevol volgers. En wat doe je dan? Nou ja, verder gaan.
Want er is dus altijd iets te doen. Een vers stukje land uit de klauwen van monsters veroveren is niet alleen leuk omdat het daadwerkelijke veroveren leuk is, het voelt ook lekker om ergens aan te bouwen. En met die simpele opzet (gecombineerd met een flinke dosis rariteiten, vreemde snuiters en een constante ontwikkeling van de gameplay) is een game geboren die de PS Vita nodig had. Eentje die aanvoelt als een volwaardige titel, maar tegelijkertijd ook dat ‘eventjes snel een stukje spelen’-principe behelst waar de meer succesvolle iPhone-games op gestoeld zijn.
Lastig buurjongetje
Dat het niet alles goud is wat blinkt, wordt pas verderop in de game duidelijk. Hoe groter jouw groep volgers wordt, hoe meer de framedrop groeit. Hier en daar zijn de menu’s bovendien niet erg praktisch en vooral online (waar je kunt samenwerken met andere spelers om bijvoorbeeld alchemie te bedrijven) is het eerder een last dan een lust om aan de slag te gaan. En dan zwijgen we nog over de keren dat die domme volgertjes achter een muur blijven steken, verkeerd reageren binnen een verder overduidelijke context of simpelweg de verkeerde kant opgestuurd worden omdat de besturing in het heetst van de strijd af en toe moeilijk te managen is.
Hoewel dat klinkt als een brok ellende, staan de fouten tegelijkertijd ook als bewijs voor het spelconcept en de curve waarin de gameplay zich ontwikkelt. Zelfs met die schoonheidsfoutjes, de slordigheidjes en onhandige keuzes, staat hier nog steeds een game die je altijd wil spelen. Zet je PS Vita uit en het gebeurt onherroepelijk dat je in het eerstvolgende moment dat je ook maar even tijd hebt in de verleiding komt om Corobo toch weer even een handje te helpen. Met New Little King’s Story heb je voortdurend het idee dat je een grote speeltuin in je zak meedraagt waar altijd iets te doen is. En dat er dan een vervelend buurjochie in die speeltuin soms zand naar je gooit, ach ja, dat kan je wel lijden. Jij bent immers de koning, hij maar een onderdeel van het vergetelijke plebs.