Of althans, daar komt het bij in de buurt. De besturing van Never Gone mist namelijk net dat kleine beetje fine e om echt een gevoel van volledige controle te geven. Je voert combo’s uit alsof je zelf je degen door de schedel van een demon jaagt, terwijl je vingers over het touchscreen zweven alsof je Hayden Pannetiere op Tinder versiert. Het comfort ontbreekt echter altijd. Belangrijker nog: je kunt nooit effectief gebruikmaken van de ruimte om je heen, omdat je niet kunt lopen en slaan tegelijk. Als je een vijand voor je bevecht, kom je vaak net die luttele milliseconden tekort om een vijand achter je van je af te houden. Laat staan de vijanden die boven of onder je staan.
Duivelse spelmechanieken
Never Gone vecht mi chien tegen de beperkingen van de iPhone als game-apparaat, maar heeft de game conceptueel wel bijna perfect afgestemd aan de mobiele ervaring. De wereld bestaat uit een centrale hub, waarbinnen je je personage naar lieve lust kunt upgraden. Denk aan nieuwe combo’s, nieuwe items en nieuwe wapens. Van daaruit reis je af naar korte levels, die vaak maar bestaan uit twee of drie gedeeltes waar je tegen groepjes vijanden of een sterke eindbaas vecht. Dat hoeft vaak niet langer dan vijf minuten te duren. Ideale kost dus, als je de tijd even snel wilt doden in de trein.
Een bijkomend voordeel is dat je snel over nieuwe XP en muntjes beschikt om je personage te versterken. Dat zou voor een gestaag gevoel van progre ie moeten zorgen, ware het niet dat Never Gone over een stugge moeilijkheidsgraad beschikt. In het begin kun je rammen op de A-knop om groepen vijanden tegelijkertijd aan stukken te rijgen, maar al snel moet je ook leren om aanvallen te ontwijken, te blokken en te counteren. Hoe lang je dat echter ook oefent, vijanden zijn altijd net dat beetje sneller en sterker dan je level doet vermoeden. Daarvoor liggen er twee oplo ingen voor de hand: grinden of echt geld investeren in sterkere wapens.
Juist, ook Never Gone is te angstig om zich te onttrekken aan basale, weliswaar winstgevende, mobiele spelmechanieken. Het is enorm frustrerend om een schitterend schouderstuk of krachtig zwaard bij de merchant te zien voor een bedrag waar je gevoelsmatig eeuwig voor zou moeten sparen. Ook omdat je al betaald hebt om Never Gone überhaupt te spelen.
Onmogelijke mi ie?
Het is jammer dat Never Gone te veel last heeft van de beperkingen van de iPhone en de zakelijke kant van de mobiele markt. Hippie Game is namelijk wel degelijk met een indrukwekkende actiegame op de proppen gekomen. Het combosysteem motiveert je om aan je vaardigheden te werken en alsmaar stijlvollere, langere combo’s op je scherm te toveren. De animaties die daarmee gepaard gaan zijn daarnaast verbluffend elegant.
We zouden Hippie Game dan ook graag aanmoedigen om de game door te ontwikkelen voor de console, waar we de game graag nog een kans zouden geven. Het lijkt er namelijk op dat een dergelijke game op mobiel ook nooit zijn volle potentie had kunnen bereiken. In-app-aankopen zijn eerder regel dan uitzondering in de gefragmenteerde game-afdeling van de App Store. Ook aan Never Gone merk je dat de balans een zakelijk doel dient, en niet de speler. Dat is eeuwig zonde, maar helaas de harde realiteit. Desondanks blijft er een game overeind met noemenswaardige actie; al zijn beperkingen daargelaten was hack ’n slash zelden zo enerverend op de iPhone.
Never Gone is voor 0.99 euro te downloaden voor iOS en Android. Gamer.nl testte de game op een iPhone 6S.