Never Alone is een 2D-puzzel-platformer, waarin de continu veranderende weersomstandigheden van Alaska de boventoon voeren. De twist: hoofdrolspeelster Nuna krijgt de hulp van een hagelwitte vos, die haar van een ijsbeer redt en over uitzonderlijke vaardigheden beschikt. Samen trekken ze langs bevroren toendra’s, over met sneeuw bedekte bergen en door smeltende ijsgrotten, in de hoop het raadsel van sneeuwstormen te ontrafelen. Onderweg treffen ze personen, dieren en natuurverschijnselen die ontleend zijn aan de Iñupiat-folklore – en daarmee het verhaal gewicht geven.
Precies hier is de kracht van de game gelegen. Ontwikkelaar Upper One Games werkte nauw samen met de Iñupiat en nam het verhaal van Kunuuksaaya als uitgangspunt, dat de oorsprong van sneeuwstormen probeert te verklaren. Een oudere inwoner van de gemeenschep vertelt de mythe, in Iñupiaq, alsof deze tegen de jongere, nog onwetende generatie spreekt en hen uitlegt hoe de wereld in elkaar steekt. Animaties beelden zijn woorden uit en communiceren een visuele esthetiek van de Iñupiat. Op deze momenten maak je kennis met een zekere orale traditie – en hoezeer het mondeling vertellen van een verhaal verschilt van een schriftelijke variant. In het geval van Never Alone schept het een bescheiden, maar intieme ervaring.
Daarnaast speel je documentairemateriaal vrij, waarin de ontwikkelaar Iñupiat interviewt over hun manier van leven, denken, ervaren. Het risico van dit soort beelden is dat het een eenzijdige weergave oplevert, dat het een bepaalde cultuur presenteert als homogeen, als één geheel. Never Alone schuurt hier soms tegenaan (“de Iñupiat-cultuur staat voor veelzijdigheid, het vertrouwen op anderen en de kennisoverdracht van generatie op generatie”), maar toont eveneens diversiteit binnen de bevolkingsgroep. Het materiaal is technisch gezien van een hoog niveau en heeft inhoudelijke waarde voor de game: wanneer je tijdens het spelen het Noorderlicht ziet, is het daadwerkelijk de moeite waard om het op dat moment vrijgespeelde item over dit natuurverschijnsel te bekijken.
Nuna en de vos
Never Alone verhoudt zich expliciet tot noties van culturele identiteit, traditie en mythologie, en is daarmee een game zoals er maar weinig van zijn. Als puzzel-platformer maakt het minder indruk. Het grootste manco is de kunstmatige intelligentie. Speel je in je eentje, dan kun je direct tu en Nuna en de vos wi elen. Dat is noodzakelijk, want Nuna kan met haar Bola (een soort la o) ijspegels kapot gooien, terwijl de vos steile wanden kan beklimmen en geesten tot hulp kan roepen.
Die dynamiek werkt prima, maar je metgezel springt om de haverklap in het ijskoude water, in spiesen of in de muil van een ijsbeer. Met name naar het einde toe, waarin je sneller en preciezer moet handelen, gebeurt dit vaak – en leg je het loodje zonder dat je er zelf verantwoordelijk voor bent. In de coöp ontloop je dit probleem, maar zijn de puzzels juist te makkelijk. Het beklimmen van een houten bouwwerk is dan nauwelijks nog indrukwekkend en een moordenaar of ijsbeer zijn dan eenvoudig af te schudden.
Hoewel de vergelijking wordt gemaakt, is Never Alone om deze redenen geen nieuwe Limbo. Het slaagt er daarentegen wel in je te laten ervaren hoezeer een sneeuwstorm het leven in Alaska bepaalt. Het gebeurt meer dan eens dat een enorme windvlaag je een paar meter achteruit laat vliegen – en ervoor zorgt dat je nauwelijks nog ziet waar je je begeeft. Het tempo wordt bovendien bepaald doordat er zoveel sneeuw ligt, de storm nauwelijks rust en je spring- en klautervaardigheden relatief beperkt zijn.
Hoewel je het, overigens wonderlijke, einde in drie à vier uur bereikt, lijkt het een lange reis. Je komt nauwelijks andere mensen tegen en een ogenschijnlijk simpele wandeling over een heuvel komt over als een zware, fysieke beproeving. Never Alone blinkt daardoor uit op dit niveau, niet qua puzzelen of platformen.
Never Alone is vanaf vrijdag verkrijgbaar voor PlayStation 4 en Xbox One en sinds vorige week verkrijgbaar op pc. De game is voor deze recensie getest op de Xbox One.