“Need for Speed Undercover gaat weer terug naar de roots.“ Een belofte die schuld maakt, want als wij terug denken aan de 'roots' van Need for Speed, dan denken we aan splitscreen achter elkaar aan jagen, spijkermatten op de weg leggen, snelle wagens en veel actie. Ingrediënten die we dus ook terug willen zien in Undercover, als EA tenminste doet wat het beloofd heeft.

Om maar meteen met de deur in huis te vallen: Need for Speed Undercover is zeker een reis terug in de tijd, maar dan niet in positieve zin. Wanneer je het spel opstart krijg je nog heel even dat gevoel van weleer, doordat je direct wordt gedropt in een wilde achtervolging ergens op een stuk snelweg in Tri-City Area, de stad waar Undercover zich afspeelt. Tijd om even rustig om je heen te kijken krijg je niet, want met een half dozijn politiewagens op je bumper en een helikopter in je kielzog, trap je het gaspedaal nog wat harder in. Na deze achtervolging begint het eigenlijke spel en daar gaat het meteen al mis.

Tri-City Area ziet eruit alsof er net een dodelijke virus heeft huisgehouden. Het is nog net geen New York in de film I Am Legend, maar meer dan een verdwaalde auto hoef je echt niet te verwachten. Er zit voor ongeveer honderdvijftig kilometer aan (snel)weg in het spel, maar met amper een auto op de weg worden het honderdvijftig lange kilometers. De stad zelf oogt nog redelijk, maar zodra je begint te rijden verandert Tri-City Area in Pop-Up Area. Dat daarnaast de tijd lijkt stil te staan en je constant in een gelige gloed van de ondergaande zon rond rijdt, maakt het er niet beter op. Dan waren de nachtraces in Underground nog beter te pruimen.

Omdat we nooit afgaan op de buitenkant laten we ons door deze teleurstelling niet afschrikken en nemen we onze  eerste race aan. Undercover biedt een vrije en open wereld waarin je zelf mag kiezen waar en wanneer je gaat racen. Maar, omdat hersenloos racen tegenwoordig not done is, hebben de makers wel een verhaallijn toegevoegd. Een verhaal dat begint met een gesprek met de wonderschone Chase Linh (Maggie Q). Chase werkt voor de overheid en ziet in jou de ideale kandidaat om een grote misdaadorganisatie op te rollen. Door te infiltreren in het illegale racecircuit is het de bedoeling om je reputatie op te vijzelen. Heb je het vertouwen van de bende gewonnen, dan kun je ze uiteindelijk inrekenen. Maar, zoals gezegd , krijg je van Undercover de vrijheid om te kiezen. Tu en de verhaalmi ies door krijg je dus genoeg gewone races om je reputatie of keiharde dollars te verdienen.

Races komen in verschillende soorten en maten.  Je kunt bijvoorbeeld kiezen uit de bekende sprint-, circuit- en outrun-races, maar ook uit checkpoint-races (die wel wat weg hebben van de knockout-races uit de vorige delen) of de highway-races, waarbij het gaspedaal flink ingetrap mag worden. Terug van weggeweest zijn de politiemi ies, die weer onderverdeeld zijn in drie modi. De minst intere ante van die drie is zonder twijfel  de Cost to State-modus. Het doel in Cost to State is zo veel mogelijk schade berokkenen aan de stad, terwijl  je ondertu en uit de handen van de lange arm der wet moet blijven. Racen is leuk, maar als je ondertu en links en rechts met opzet objecten moet raken, dan spelen we liever een potje FlatOut. De andere twee modi, Cops and Robbers en Escape, bieden respectievelijk de mogelijkheid om als politie zelf auto's klem te rijden of juist zo snel mogelijk te ontsnappen van het zwart-wit. De modi bieden al een stuk meer plezier dan Cost to State, al komt het Hot Pursuit-gevoel bij lange na niet terug. Mi chien dat het volledig ontbreken van een splitscreen-optie daar wel debet aan is.

Heb je de politie achter je aan, dan heb je in principe tweemogelijkheden om ze af te schudden. De eerste is gewoon zo hard en zogoed mogelijk rijden, zodat ze je uit het oog verliezen. Onder op jescherm zie je een rood met blauwe balk. Vult de balk zich met rood, danheb je nog een achtervolger in je buurt. Kleurt je balk blauw, dan zitje op het juiste weg. Als tweede optie kun je verschillende blokkades,die her en der door Tri-City Area staan opgesteld, in werking zetten.Deze obstakels kunnen geactiveerd worden door er tegen aan te rijden,waarna er een kort filmpje volgt met wat je precies hebt veroorzaakt.Zo'n obstakel kan bijvoorbeeld een stellage onder brug zijn. Rijd destellage onder de brug vandaan en de hele zooi komt linea recta naarbeneden. Het klinkt bijzonder spectaculair, maar in de praktijk is hetallemaal maar mager uitgewerkt. Politieauto's die al lang voorbij destellage zijn, worden wonderwel toch geraakt en wagens die nog nieteens in de buurt zijn, lijken zo onder de indruk dat ze verstijfdblijven wachten tot er een schoonmaakploeg de boel komt opruimen. EAbeloofde betere intelligentie, maar daar zien we tijdens depolitieraces maar weinig van terug.

De kunstmatige intelligentie is sowieso erg matig. Races win je metgemak en je hoeft je nooit echt overmatig in te spannen. Tegenstander nijden je soms wel af, maar doen dat op dusdanige wijze dat ze vaakzelf ook tegen de kant aan knallen. Heb je in het begin flinkdoorgespaard voor een snelle Skyline of Supra, dan hoef je tot ongeveerzestig procent van de game slechts achteruit te kijken om jetegenstanders te zien.  Pas na de zestig procent krijg je eindelijk wattegenstand en zul je tot het gaatje moeten gaan om te winnen.

Hoewel het verhaal het spel zou moeten dragen, valt er ook op dit vlakeigenlijk weinig te genieten. Er zitten wel wat aardige tu enfilmpjesin de game, maar de sfeer en manier waarop het verhaal verteld wordt isallerminst overtuigend. Je ziet vooral veel stoere mannen erg stoerdoen en mooie dames erg mooi zijn. De scènes met Maggie Q ondernemennog een dappere poging om je het gevoel te geven dat je rijdt voor eennobele zaak, maar als je dan vervolgens in je auto zit en in deverhalende mi ies precies hetzelfde doet als in de races die niets methet verhaal van doen hebben,  dan is dat gevoel vrij snel weerverdwenen.

En nu we toch bezig zijn met de nadelen van het spel op te noemen,belanden we eigenlijk bij het grootste euvel van Need for SpeedUndercover: de framedrops. Wij speelden de PlayStation 3-versie, en deframedrops die we hier te zien kregen waren werkelijk om te huilen. Bijzowat iedere bocht lijkt het beeld even stil te staan, waardoor je meerbezig bent om de auto te corrigeren tijdens die haperingen dan met derace zelf. Tijdens politieachtervolgingen of tijdens het activeren vaneen obstakel is het hek helemaal van de dam en krijgen je het idee datje eerder naar een dia-voorstelling aan het kijken bent, dan naar eennext-gen titel.

Mi chien dat je weinig pluspunten hebt kunnen ontdekken in derecensie, en dat klopt. Behalve een voortreffelijk geluid en af en toewel wat lekkere races (voornamelijk de highway- en de outrun-races)valt er ook weinig aan positiefs te zeggen over Undercover. Natuurlijkzitten er weer een hele lading snelle en mooie auto's in en krijg jenaarmate het spel vordert ergens achterin je hoofd het gevoel dat jenog meer races wilt rijden. Maar het is allemaal niet van harte.Precies het gevoel wat de makers ook hebben gehad toen ze Undercovernaar de persen stuurden, want een andere verklaring voor de kwaliteitvan deze game hebben we gewoon niet.

Het snelheidsgevoel, wat zo kenmerkend is voor de reeks, krijg jealleen wanneer je het camerastandpunt van binnenin de auto selecteert.Bij alle andere camera standpunten lijk je bijna vast te zitten aan hetwegdek. Auto's vallen letterlijk uit de lucht en zien er (behalve jeeigen auto en die van je directe tegenstanders) uit alsof ze nog uithet tijdperk van Need for Speed Hot Pursuit stammen. En zo maakt EAtoch nog zijn belofte waar. Undercover gaat inderdaad terug naar 'deroots' door een spel af te leveren die de serie mijlenver terug in deontwikkeling gooit. Eerdere versies bieden veel meer vermaak en mettoppers zoals het recente Midnight Club LA en het wat oudere RaceDriver GRiD mag EA zich gaan afvragen welke meerwaarde hun racervandaag de dag nog biedt.