Need for Speed Carbon begint zoals elke Need for Speed game met een waarschuwing á la Jacka : de manier waarop je racet in de game moet in de game blijven, probeer het alsjeblieft niet op de straat. Niet dat ik het ooit in m’n hoofd zou halen om met een kilometertje of honderdvijftig per uur door de binnenstad van Amsterdam te gaan scheuren, maar goed. De dame die de boodschap overbrengt is één van Electronic Arts’ ingehuurde modellen die in het verhaal dat de game rijk is, ook een prominente rol heeft. Het verhaal van Need for Speed Carbon creëert uiteraard de situatie waarin jij als verguisde racer terug in een ooit door jou overheerste stad komt en je weer richting de top moet gaan werken.
Dit doe je door vier districten van de fictieve stad Palmont City te veroveren. Ieder district is opgedeeld in verschillende regio’s waar één van de vier crews van de stad de baas is. Binnen een regio kun je vervolgens verschillende soorten races doen, waarbij je een regio overneemt als je meer dan de helft van de races gewonnen hebt. Uiteindelijk controleert jouw crew alle regio’s in een district en mag je het tegen het opperhoofd van de crew die voorheen het district bestuurde, opnemen. Echter, voordat je zover bent, heb je al flink wat races in de wielen.
De soorten races die je moet voltooien zijn gevarieerd. Er zijn veel varianten op de normale race. Zo moet je bijvoorbeeld in je eentje op tijd van checkpoint naar checkpoint rijden of word je op bepaalde plekken in een race ‘geflitst’ door de politie en moet je uiteindelijk een zo hoog mogelijke cumulatieve score behalen. De politie is namelijk ook in Carbon weer van de partij en zorgt voor wat vermaak door je af en toe te plezieren met een achtervolging. Extreem moeilijk zijn de blauwen niet af te kloppen en wanneer ze je midden in een race lastig komen vallen, ervaar je feitelijk geen hinder van ze. Dit in tegenstelling tot je computergestuurde opponenten, die blijkbaar hard hun best moeten doen om de agenten af te schudden.
Need for Speed Carbon onderscheidt zich heel basaal door drie factoren van de vorige Need for Speed game. Ten eerste speel je dus weer in de duisternis, wat betekent dat je terugkeert naar de neonverlichte steden en kunt genieten van wazige, felle kleuren door de snelheid. Ten tweede introduceert het spel het gevaar van de ravijnraces. Een ravijnrace bestaat uit twee delen. In de eerste race start je een paar meter achter je tegenstander en is het de bedoeling om zo kort mogelijk achter hem te blijven tot aan de finishlijn.
De screenshots bij dit artikel zijn afkomstig van de Xbox 360-versie van de game,wij speelden de Xbox-versie. Als je jezelf afvraagt waarom we dit soort'plaatjes' gebruiken: wel, EA heeft enkel dit soort kiekjes van de gamevrijgegeven.
De tweede race is omgekeerd en positioneert jou in de rol van koploper, waarbij je zo ver mogelijk weg moet zien te rijden van de opponent. De winnaar van de race wordt bepaald door de resultaten van de twee races bij elkaar op te tellen. Het leuke aan een ravijnrace is de setting. In plaats van door de straten van een stad te rijden, manoeuvreer je de bolide door de scherpe bochten van een ravijn, waarbij niet iedere bocht van een harde omheining voorzien is. In een ravijnrace betekent een te wijde bocht nemen dat je auto van de baan vliegt en het game over is. Dit element voegt een zekere spanning en voorzichtigheid aan de game toe, terwijl je nog steeds zo hard mogelijk moet racen.Het derde basale onderscheidingspunt is de toevoeging van crews. Net als de computergestuurde tegenstanders, maak ook jij deel uit van een crew. Het samenstellen van een crew doe je zelf door mensen die aanbieden om voor je te komen rijden, te selecteren. Er zijn drie typen racers, bestaande uit blockers, strafers en scouts. Blockers rammen opponenten van de weg, strafers sleuren je als het ware door een circuit heen (ze gaan voor je rijden, waardoor jouw auto in de luwte komt te liggen) en scouts tonen je alle afsnijdroutes van een parcours. In je teamhonk kun je selecteren met welk personage je samen wilt racen en kun je desgewenst per race bepalen wie je te hulp schiet.
De uitwerking van crews is leuk, maar op sommige momenten ook wat raar. Zo kun je strafers op ieder moment om hulp vragen, ook als je zelf een paar honderd meter voor ze rijdt. Met een noodgang komen ze je te hulp geschoten, waarop je jezelf afvraagt: als je toch zo hard kunt rijden, waarom doe je dat dan niet de hele race? Immers, ook als een teamlid als eerste over de streep gaat, win je de race.
Het aantal auto’s dat in een race participeert, is in Need for Speed Carbon erg laag. De races worden maar met vier auto’s voltooid, waarbij je zelf er één voor je rekening neemt en er dus ook nog één door je computergestuurde medespeler beheerst wordt. Dit houdt in dat je maar tegen twee auto’s rijdt en dit kan soms wat saai en voorspellend zijn. Dit zeker omdat er in de game een vreemde opbouw van makkelijk naar moeilijk is verwerkt. De eerste drie districten win je, de ravijnraces niet mee rekenend, met twee vingers in je neus. In district nummer vier worden de auto’s echter opeens gigantisch snel en gaan ze zo’n beetje foutloos rijden. In feite kun je de eerste twee districten met een minimale auto, die uiteraard wel vol getuned kan worden met de uitgebreide customization mogelijkheden, voltooien. Kom je in district vier, dan moet je ook je rijstijl aan gaan pa en. Want die nieuwe, blitse Mercedes gaat echt verschrikkelijk snel en vraagt om een totaal andere benadering van het bochtenwerk. De racebanen worden namelijk niet veel ruimer en het maakt nogal verschil of je met 80 of 130 kilometer per uur door de bocht probeert te komen.
Wel positief is het feit dat je in Need for Speed Carbon het hersenloos, plankgas racen vaarwel kunt zeggen. Er moet, hoewel nog niet heel veel en heel hard, geremd worden voor de bochten en wil je zonder botsen je weg vervolgen, dan is het ook aan te raden om de bochten slim in te sturen. Het remmen geeft het spel net wat meer lading en verhoogt ook de intensiteit van de game. Hoe raar het ook mag klinken, een potje Need for Speed Carbon spelen, betekent op het puntje van de stoel zitten en geconcentreerd je races rijden.
Dit wordt natuurlijk gefaciliteerd door de audiovisuele kant van het spel. Zoals het Electronic Arts betaamt, is er namelijk weer een dijk van een soundtrack afgeleverd, die uit een heerlijke mix van dance, rock en hiphop bestaat. Ook de talloze blureffecten, het regeneffect is hier een mooi voorbeeld van, voegen wat aan het lekkere hi-tech straatsfeertje toe. De prijs die de game hiervoor betaalt, of gewoon veroorzaakt wordt door een kwalitatief mindere engine, is dat de framerate vaak net onder een wenselijk niveau ligt. Aan alle auto’s op de racebaan kan dit niet liggen, dit zijn er immers maar maximaal vier.
Na het uitspelen van de carrièremode van Need for Speed Carbon hoef je de game niet direct op Ebay te koop te zetten. Je kunt jezelf nog storten op de multiplayer optie, zowel online als split-screen, allerlei challenges voltooien of speciale rewards vrijspelen. De challenges bestaan uit een bronzen, zilveren en gouden variant van ieder van de type race in Carbon. Scoor bijvoorbeeld 100.000 punten in een Drift-se ie of eindig binnen een bepaalde tijd op plek A. De rewards hebben iets meer charme. Je kunt het zien als een soort achievement-achtige opdrachten, zoals het rammen van 25 politieauto’s in een achtervolging of het vernielen van 50.000 dollar aan objecten in de speelwereld. Leuke extraatjes, die de game wat langer levend houden.
Hoewel Need for Speed Carbon z’n negatieve punten heeft, overheerst het positieve gevoel na het spelen van de game. De game is niet zozeer heel goed, maar gewoon leuk om per se ie een paar rondjes mee te racen. De besturing is vergevend, de sfeer is prima en de intensiteit tijdens de races is hoog. De nieuwe opties en de terugkeer naar de duisternis spreken mij ook aan, maar dit kan een persoonlijk punt zijn. Feitelijk is Need for Speed Carbon niet heel veel anders dan Most Wanted, maar geven de ravijnraces, het nachtelijke thema en de crews het spel net wat dat beetje positieve vernieuwing.