Dodelijke dans
Souls-veteranen die de Necropolis binnenstappen, zullen onmiddellijk de gameplay – en de besturing – herkennen. Daadkrachtig aanvallen, ontwijken en afweren werkt nagenoeg hetzelfde in Necropolis. Bovendien leg je gauw het loodje als je onvoorzichtig bent. Krachtige aanvallen nemen een hapje uit je uithoudingsvermogen, wat je weer moet aanvullen door eten naar binnen te werken. Gevechten voelen niet zo soepel als inspiratiebron Dark Souls: het personage beweegt wat logger en de camera doet soms waar ‘ie zin in heeft. Toch voelt het bekwaam worden in de timing van het ontwijken, afweren en aanvallen bijna als het leren van een buitengewoon dodelijke dans.
Het ritme van die dans wordt drastisch overhoop gegooid door drankjes en spreuken die allerlei effecten kunnen bewerkstellingen – zowel positief als negatief. Daarbij komt nog eens dat de drankjes en spreuken die je vindt niet prijsgeven wat ze doen. Zo kan het gebeuren dat je in paniek een toverspreuk uitspreekt en ineens niet meer kunt bewegen. Of juist dat een drankje je tijdelijk onkwetsbaar maakt zodat je een groep monsters een schop onder hun kont kunt geven. Het zorgt het ene moment voor opluchting en het andere voor tandenknarsen, maar eigenlijk nooit voor frustratie.
Reïncarnatie
Dat is toe te schrijven aan het feit dat je niet álles verliest als je doodgaat in de roguelike. Je krijgt namelijk punten (‘tokens’) afhankelijk van hoe veel klusjes je hebt geklaard voor het Koperen Hoofd en je algehele prestaties tijdens een leven. Deze tokens kun je in het volgende leven weer gebruiken om zogeheten Codexes te kopen. Dit zijn boeken die je een bonus geven: zo vind je meer goudstukken, kun je harder lopen of steel je levenspunten van vijanden als je ze aanvalt. Omdat je maar één Codex tegelijk mee kunt nemen, loont het om verschillende van deze boeken uit te proberen. Ook is het een motivatie om de Necropolis grondig te verkennen zodat je extra tokens verdient.
Het experimenteren geldt ook voor de drankjes en spreuken die je in de Necropolis vindt. Oppotten wordt actief ontmoedigd: je kunt maar een handvol spullen met je mee dragen. Het spel stimuleert je om vooral niet te zuinig te doen met drankjes en spreuken, aangezien je om de haverklap nieuwe vindt. Tevens kun je zelf je eigen drankjes, voedsel en bommen maken met grondstoffen die je vergaart als je monsters verslaat. Daarvoor heb je wel de bijbehorende recepten nodig, die kun je kopen van een kalkoen die zijn waar verhandelt vanuit een schatkist. De drankjes, spreuken en bommen zitten de robuuste gameplay nooit in de weg, maar zijn juist een spreekwoordelijke kers op de taart.
Vervelende willekeur
De eigenzinnige humor van Necropolis is een schot in de roos. Zie ook: de kalkoen in de vorige alinea. Harebrained Schemes neemt fantasy- en rpg-clichés vakkundig op de hak, maar weet tegelijk een mysterieuze sfeer neer te zetten. Er is wel degelijk een overkoepelend verhaal, hoewel je dat helemaal zelf bij elkaar mag puzzelen. Fonkelende runen op de muren vertellen flarden van legenden over goden, mythische gevechten en collega-avonturiers die je voorgingen. Meestal begint zo’n verhaal serieus, maar eindigt vervolgens met een komische twist. Het maakt dat je krabbels op de muur en de spottende opmerkingen van het Koperen Hoofd gretig in je opneemt. Wel komen letterlijk dezelfde teksten en grappen al gauw een tweede, derde en vierde keer voorbij, wat al snel gaat vervelen.
Datzelfde geldt pijnlijk genoeg voor de willekeurig gegenereerde kerkers. Er is simpelweg te weinig variatie in het aantal kamers: het duurt niet lang voor stukken kerker zich herhalen. Het resultaat is dat het verkennen van het doolhof een stuk minder plezierig word. De kans om iets nieuws tegen te komen is nihil. Dat is erg jammer, want Necropolis weet als geen ander hoe het een doolhof natuurlijk aan moet laten voelen. De bedompte sfeer, de sprankelende soundtrack en de monsters die ook elkaar te lijf gaan maken dat de Necropolis echt een levend ecosysteem is. Er is echter ook een tekort aan verschillende types vijanden. In de gemiddelde playthrough bestaat ruwweg de helft van de monsters die je tegenkomt uit een variant van een bebaarde zombie. De monsters lijken niet alleen qua uiterlijk, maar ook in aanvalspatronen op elkaar, wat eentonig en dus saai wordt.
Ook de drie mi ies die het Koperen Hoofd je in het begin geeft, zijn elke playthrough weer anders. In theorie klinkt dat intere ant, in de praktijk kan het tot irritante situaties leiden. Het Koperen Hoofd geeft je pas een nieuwe mi ie als je een vorige volbracht hebt. Het kan voorkomen dat je een mi ie krijgt om een X aantal vijanden van type Y te verslaan, terwijl die vijanden pas op een veel later punt in het spel voorkomen. Aangezien deze mi ies de belangrijkste bron zijn van tokens om Codexes en andere zaken mee vrij te spelen, is het buitengewoon vervelend dat je ermee opgescheept zit tot je ze volbracht hebt.
Kinderlijk eenvoudig
De eerste levels zijn verreweg het pittigst in Necropolis. Dan heb je namelijk nog weinig levenspunten en moet je het doen met een matig zwaardje. Als je geluk hebt, kun je ergens een uitzonderlijk sterk wapen vinden. Al gauw zakt deze zorgvuldig opgebouwde spanningsboog echter in. De vijanden worden weliswaar sterker naarmate je dieper in het Labyrinth raakt, maar ze kunnen nauwelijks op tegen de ontiegelijk krachtige wapens waar je makkelijk aan komt. Daarbij komt nog eens dat je zelf ook meer levenspunten, uithoudingsvermogen en kilo’s grondstoffen vergaart, wat de latere levels wel erg makkelijk maakt. Zelfs de eindbaas is zó kinderlijk eenvoudig te verslaan dat het de vraag is of dit daadwerkelijk een eindbaasgevecht is.
Helaas heeft het spel daarnaast weinig herspeelwaarde, wat in een roguelike een groot gemis is. Je speelt weliswaar meer Codexen en cosmetische items vrij naarmate je meer tokens verdient, maar deze veranderen weinig aan de kerngameplay en nodigen dus niet echt uit om de monotone kerkers nogmaals te trotseren. Ook is er een coöp-modus, die momenteel alleen met (Steam-)vrienden te spelen is. Hoewel samen spelen een extra dimensie toevoegt, heeft deze modus weinig meerwaarde. Naast spullen voor elkaar op de grond gooien is er geen vorm van interactie. Je bent eerder een bende gelukszoekers die toevallig in dezelfde kerker terecht zijn gekomen dan collega-avonturiers. De coöp-modus komt nog het meeste over als een afterthought, een leuk extraatje maar ook niet meer dan dat.
De basiselementen van Necropolis vormen een sterke basis, maar een gebrek aan variatie en uitdaging zijn twee grote dwarsliggers. Bovendien doen zich af en toe nog wat kleine bugs voor, zoals vijanden die vast komen te zitten of afgronden in springen. Dit alles suggereert dat Necropolis nog wat ontwikkeltijd nodig heeft. Ontwikkelaar Harebrained Schemes is zich bewust van het gemis en belooft deze aspecten van het spel te verbeteren. Het maakt dat Necropolis in zijn huidige staat voorzichtig aan te raden is, zij het met een fikse kanttekening. De kern is prima in orde, maar wie een completere en meer gevarieerde ervaring wil, kan het best wachten tot Necropolis nog even gesudderd heeft.