Voedselmetaforen zijn leuk, maar eigenlijk is het triest dat je The New Era als zo’n kippenboutje kunt zien. Het spel is namelijk niet belabberd, maar dusdanig naakt dat je er zo mee klaar bent. Ironisch is bovendien dat de Naruto-franchise als zodanig, die eigenlijk een van de paradepaardjes van The New Era is, niet op een goede manier in het spel verwerkt wordt.
Stemmen ontbreken in Naruto Shippuden 3D: The New Era, maar de Japanse versie herbergt deze wel. Ook laten verschillende ninja’s zich paaien door Naruto, terwijl dit in de serie eigenlijk uit den boze zou zijn. Het verhaal van The New Era, een zijtak van het oorspronkelijke, neemt sowieso alle magie van de televisieserie weg. De dorpshoofden zijn normaliter de imposantste personen, zowel mentaal als fysiek, en roepen niet alleen bij andere ninja’s, maar zelfs bij de kijker ontzag op.. In The New Era waart een kwade macht door ninjaland die hen spoorloos doet verdwijnen. Poppen nemen vervolgens het uiterlijke vertoon van de dorpshoofden aan en proberen de boel te boycotten. Naruto moet uitzoeken wie hierachter steekt.
Authenticiteit
Deze dorpshoofden hebben zich dus stuk voor stuk laten verslaan, waar je al de nodige vraagtekens bij kunt plaatsen. Naruto moet het geheim ontrafelen en de rust terugbrengen. Toegegeven, hij is een sterke knaap, maar zou zeker niet diegene mogen zijn die al deze uberninja’s redt. De welbekende ‘willing suspension of disbelief’ (als lezer, kijker of speler neem je het buitengewone voor lief en accepteer je het) gaat hier dus niet op. Voor een Naruto-volger, hoe fanatiek ook, is The New Era simpelweg ongeloofwaardig – en zonder diepgang, bovendien.
Hoe dan ook, er is in ieder geval kommer en kwel en Naruto trekt erop uit om daar een einde aan te brengen. Deze rondtocht langs alle invloedrijke ninjagebieden is eigenlijk nog niet eens zo verkeerd. Zoals het een tweedimensionaal actiespel betaamt, spring je in het rond en voer je standaard en speciale aanvallen uit. Zo nu en dan roep je via het touchscreen een compagnon op (die op eigen houtje een of twee manoeuvres uithaalt) en tu en de mi ies door verzilver je de verzamelde muntjes voor aanvallen, voedselpakketjes en hulpjes.
Knokken
De actie is snel en ook onderhoudend, zeker wanneer je meerdere aanvalscombinaties hebt vrijgespeeld. Zo kun je voorafgaand aan een mi ie aangeven wie je hulpjes zijn en vergen de speciale, spectaculaire aanvallen een precieze timing. Deze aardige benadering ten spijt, is het leveldesign wel erg rechtlijnig. Hoewel er geheime paadjes en plekjes zijn, worstel je je telkens langs een twintigtal slappere krijgers, waarna je ergens halverwege de mi ie op een eindbaas stuit.
Vervolgens is het zaak om diens aanvalspatroon te doorgronden en daarop te anticiperen. Het is overigens wel leuk dat iedere eindbaas een andere vechtstijl heeft, waardoor het zich loont om je in meerdere tactieken te specialiseren. Het continu smijten met mesjes heeft slechts sporadisch zin en zelfs al heb je de meest venijnige trucjes onder de knie, dan nog is de tegenstand behoorlijk. Dit komt doordat zij een enorme levensbalk hebben en ze je slechts een paar keer goed hoeven te raken voordat je er zelf aangaat.
Heb je hem verslagen, dan herhaalt dit proces zich. Aan het einde van een mi ie tref je dus wederom een eindbaas aan. The New Era wijkt nergens af van deze structuur, waardoor je op een gegeven moment wel kunt raden wat je te wachten staat en ook de actie an sich afvlakt. Na een eindbaas of vijf valt op hoe beperkt het concept eigenlijk is. Met intelligentie of daadwerkelijke vaardigheden heeft de gameplay immers niets te maken; het verslaan van een eindbaas is louter een kwestie van uitvogelen wat zijn aanvalspatroon is, waardoor The New Era gekunsteld uitdagend overkomt.
Kippenboutje
Het is juist door deze opzet zo ontzettend jammer dat er buiten de tien mi ies nauwelijks meer iets te doen valt. Je kunt mi chien nog een aanval of twee kopen of aan de slag met de de zogenaamde Sharingan-modus (die je moet activeren door je bij een website aan te melden), maar daar blijft het bij. Had er nog een modus bijgezeten, dan was er in ieder geval nog wat afwi eling en kon je afstappen van het voorspelbare level- en gamedesign.
Deze karige opzet valt eens te meer op door de presentatie die totaal niet authentiek is en de mi ies die een klein half uurtje duren (doodgaan inbegrepen). Meer oog voor detail en authenticiteit, een gevarieerder leveldesign en een tweetal vlezige modi (al dan niet multiplayer) hadden dit kale kippenboutje van een onvoldoende kunnen weerhouden, maar dat is The New Era niet gegund. Zelfs niet door het 3D-effect, dat je wel ziet, maar totaal niets toevoegt.