De gametak van speelgoedgigant Tomy is niet bepaald consistent. Zo nu en dan weet deze afdeling vrij aardige producten te ontwikkelen, om vervolgens met een handjevol inspiratieloze frutsels op de proppen te komen. Het is dan ook nog maar de vraag of de bestemming van Naruto: Ninja Destiny II iets positiever uitvalt dan recente projecten als Ninja Council 2 en Clash of a Ninja 2.

Het spelconcept van Naruto: Ninja Destiny II is simpel en eenduidig. Het betreft niet veel meer dan een ordinair vechtspel waarin twee ninja's tegen elkaar strijden in een relatief compacte vechtarena. Een spelconcept dat in grote lijnen ook in het gros van al die overige Naruto-games te vinden is. Deze onoriginele insteek wil echter niets zeggen over het daadwerkelijke karakter van het spel. Spijtig genoeg wordt al snel genoeg duidelijk dat Ninja Destiny II totaal geen eigen persoonlijkheid kent. Naast het genre doen immers ook de overige spelelementen opzienbarend veel denken aan andere Naruto-titels.

De driedimensionale gevechten kennen een overdosis aan overeenkomsten met Clash of a Ninja Revolution, wat vooral te merken is aan de wijze waarop de aanvalscombinaties in elkaar steken en de relatief grote rol van de unieke vaardigheden van de personages. Dit geldt ook voor de mogelijkheid om aanvallen van een je tegenstander met een druk op de knop om te zetten in een tegenaanval, een spelelement dat zorgt dat de gevechten razendsnel verlopen.

Dit zijn spijtig genoeg ook de enige lichtpuntjes van het vechtsysteem. De diepgang en afwi eling uit de zojuist genoemde titel schitteren immers door afwezigheid. Zo is het aantal (speciale) aanvallen zeer beperkt en steekt het vechtsysteem qua balans erg zwak in elkaar. Zo is aan een aantal personages een belachelijke kracht toegekend en zijn ook de verschillende aanvalscombinaties niet al te best op elkaar afgestemd. Zodoende ben je al gauw geneigd om steeds opnieuw met het meest krachtige personage het slagveld te betreden en je volledig toe te spitsen op de twee sterkste aanvallen.

Om het vechtsysteem toch wat aantrekkelijker te maken, is het mogelijk om met het aanraakscherm van de Nintendo DS objecten en aanvallen te gebruiken tijdens de gevechten. Dit spelelement is in een vergelijkbare vorm verwerkt in het zwakke Ninja Council, dat eveneens afkomstig is van Tomy. En ook in Ninja Destiny kan het niet bepaald als een waardevolle toevoeging bestempeld worden. Sterker nog, dit element komt de toch al onsecure besturing niet ten goede. Alle overige bewegingen voer je immers met de knoppen uit, waardoor het nogal geforceerd aanvoelt om plots met een vinger of stylus een medicijnenpakketje te selecteren.De gevechten worden aan elkaar geknoopt door een zogenoemd adventure-gedeelte. Het idee hierachter is waarschijnlijk geweest het lineaire karakter van het vechtgenre enigszins te doorbreken. Dit pakte in games als Rise of a Ninja, The Broken Bond en Ultimate Ninja Storm verra end goed uit. Hoewel de achterliggende gedachte niet eens zo slecht is, stellen deze opdrachtjes echter nauwelijks iets voor. Dit komt vooral doordat er werkelijk niets te beleven valt in de spelwereld. Geen rondbanjerende computergestuurde personages, geen optionele opdrachtjes en al helemaal geen mogelijkheden om daadwerkelijk een afwijkende route te volgen. Dat deze mi ies louter bestaan uit het rennen naar een nabijgelegen plaats om vervolgens in een gevecht met wat inwi elbare bandieten te belanden, duidt bovendien aan dat het spelelement er bij de haren bijgesleept is en niets toevoegt aan de totale spelervaring.Waar een ondermaatse titel als Ninja Council 2 de licentie nog prima weet te benutten, weet het minstens net zo ondermaatse Ninja Destiny II de kenmerkende facetten uit de serie allesbehalve overtuigend over te brengen. De flauwe humor uit de serie komt door het gebrek aan goed doordachte dialogen nauwelijks aan bod, de omgevingen en achtergronddeuntjes zijn inspiratieloos van aard en de verhaallijn is in geen enkel opzicht de moeite waard.

Hier staan een tweetal iets positievere aspecten tegenover. Op de eerste plaats weet het spel op visueel vlak te overtuigen door de gedetailleerde weergave en de prima animaties van de personages. Daarnaast is het mogelijk om een handjevol voormalig dorpleiders, beter bekend onder de term Hokage, vrij te spelen. Dit laatste is vooral de moeite waard omdat deze vechtersbazen nog niet al te vaak hun opwachting gemaakt hebben in de Naruto-games.

Ook in vergelijking met het eerste deel uit deze subreeks is het werkelijk huilen met de pet op. Hoewel het ditmaal wel mogelijk is om je vorderingen op te slaan en de adventure-elementen zijn toegevoegd, zijn de kritiekpunten van het eerste deel nauwelijks onder handen genomen. Dit manco onderstreept de nonchalante houding van ontwikkelaar Tomy, aangezien dit gebrek van verbetering ook gold voor het onlangs verschenen Clash of a Revolution 2. Een online speloptie is dan ook volledig uit den boze. En hoewel het niet per definitie noodzakelijk is om fundamenteel aan een serie te gaan sleutelen om een waardig vervolg op poten te kunnen zetten, zou het in dit geval zeker geen overbodige luxe zijn geweest. Het moge dan ook duidelijk zijn dat de bestemming van Ninja Destiny II niet verder weet te reiken dan het opwarmen van de winkelschappen.