Narita Boy is een weergaloze tech-koortsdroom

Even was het de vraag of Narita Boy nog wel uit zou komen. De nieuwe Spaanse ontwikkelaar Studio Koba haalde in 2017 160.000 euro op via Kickstarter. De verwachte releasedatum was toen nog december 2018. Het heeft uiteindelijk een paar jaar extra en een deal met uitgever Team17 gekost, maar dat wachten was de moeite waard. Deze game barst uit zijn voegen van de originele ideeën.

Boy meets World

Eerlijk gezegd maakt Narita Boy niet de allerbeste eerste indruk. Nadat de held in een digitale wereld wordt gezogen, kan de game bijna niet wachten om je te overspoelen met al zijn intrigerende concepten. Je praat met het Motherboard, wordt de held van de Trichroma genoemd en moet ene Baba bevrijden zonder dat je weet wie dat is, bijvoorbeeld door een Techno-key te scoren. Je hebt geen idee wat het allemaal betekent en loopt een beetje versuft door de omgevingen.

Maar als je doorzet, word je beloond met een schat aan inspirerende achtergronden en begrippen. Je praat met een zwangere computer, ziet een monitor in de vorm van een kikker of stapt in een neonkleurige straal die uit iemands gezicht wordt gepompt. Vooral interessant is de mix tussen religieuze beeltenissen en technologische wonderen. Het resultaat is een soort synthwave-godsdienst. De personages in deze virtuele wereld weten dat ze niet meer zijn dan wat regels code, en aanbidden daarom de algoritmes en de Maker die hun wereld hebben vormgegeven. De Maker is hun God, de manier waarop zijn efficiënte code door al het leven stroomt is de Heilige Geest. Narita Boy is de Messias.

Het levert veel boeiende taferelen op, zoals een personage dat het scherm uit zijn monitor heeft verwijderd om niet te hoeven aanschouwen wat er met zijn wereld gebeurt, nu het kwaadaardige algoritme HIM de Digital Kingdom vervormt. “Ik voel de pijn in elke byte van mijn script” is een zin die je lang bijblijft. Totdat een nieuwe ervaring in deze bizarre koortsdroom zich aan je openbaart. De opzwepende soundtrack met retrowave-invloeden voert je mee langs deze parade van heerlijke nonsens.

De game is daarbij een lust voor het oog. De pixel-achtige graphics zijn enorm gedetailleerd en gevarieerd. Soms is een enkele neonstreep op de achtergrond genoeg om de omgeving te schetsen, de andere keer strekken hele zandvlaktes of meren zich op de achtergrond uit. Het zijn vooral de techno-kathedralen die indruk maken, vol met gekleurde stralen, aanbiddende monniken en knipperende computers. Ook de handgemaakte animaties zijn foutloos, van het steigeren van je techno-paard tot je zinderende zwaardaanvallen.

Oh boy

Er is meer te doen dan je vergapen aan de omgevingen, want er moet ook geknokt worden. De kwaadaardige legers van een machtswellustig algoritme lopen de boel te verstieren, maar Narita Boy heeft een bijzonder krachtig zwaard waarmee hij ze een kopje kleiner maakt (lees: hun corrupte code neutraliseert). Het vechtsysteem is prima, al blinkt het nergens echt in uit. In stilstaande schermen leer je de patronen van je vijanden kennen, om vervolgens hun aanvallen te ontwijken en keihard terug te slaan.

Er zijn wat speciale moves om onder de knie te krijgen, zoals een grote laserstraal of een verwoestende steekaanval, maar het meeste lijk je niet echt nodig te hebben. Zo is er een ingewikkeld systeem met drie gekleurde aanvallen, waarbij je jezelf rood, geel of blauw kunt opladen om vijanden van dezelfde kleur meer schade te berokkenen. Wij begrepen het systeem aan het eind van de game nog steeds niet helemaal, maar we hebben die schadeboost ook niet nodig gehad. Het maakt de game onnodig onnavolgbaar, terwijl de standaardvaardigheden prima hadden volstaan.

Een ander minpunt aan de besturing is de zweverigheid van de sprongen. Het voelt niet precies genoeg, zeker voor het geavanceerde platformwerk dat soms van je gevraagd wordt. Het springen op kleine eilandjes is geen pretje, maar vooral het ontwijken van vijandelijke kogelregens is veel te moeilijk doordat je niet goed in kunt schatten hoe hoog je gaat springen.

Het grootste punt van kritiek is de wat saaie opzet van het spel, die schril afsteekt bij de wonderbaarlijke wereld waar je in rondloopt. Elke keer dat je in een nieuw gebied komt, krijg je als doel om iemand te vinden. Die persoon bevindt zich achter een deur, waar je een sleutel voor nodig hebt. Die sleutel ligt weer achter een andere deur, waarvoor de sleutel weer ergens anders ligt, bewaakt door een vijand. Effectief ben je bijna elk moment van de game op zoek naar een sleutel, en dat gaat een beetje vervelen.

Gelukkig zijn de creatieve uitspattingen achter elke deur de moeite waard om door te blijven spelen. Je ontgrendelt emotionele herinneringen van de Maker van dit spel, ontmoet personages die op een boeiende manier kijken naar hun rol in de code van hun wereld en wordt weggeblazen door dit hoogstaand stukje retro-futurisme. Door een paar minpuntjes is Narita Boy niet altijd even leuk om te spelen, maar de reis zelf is ongekend.

Deze game is (via backwards compatibility) getest op een PlayStation 5. Narita Boy komt op 30 maart uit voor pc, PlayStation 4, Xbox One en Nintendo Switch.

Conclusie

8

Uitstekend

Conclusie

Narita Boy is een perfecte ode aan de jaren 80, met heerlijke sidescrolling-actie in een door neonlichten gekleurde, digitale wereld. De game zit barstensvol creatieve ideeën en concepten, al geldt dat helaas niet altijd voor de gameplay zelf.

Plus- minpunten

Unieke wereld

ongebreidelde creativiteit

heerlijke soundtrack

prima combat

Sleetse spelopzet

onprecieze besturing

soms iets te onnavolgbaar