Na onze eerste kennismaking met de grimmige wereld van Mutant Year Zero vragen we ons vooral af waarom The Bearded Ladies het spel niet eerder naar een game vertaalde. De ontwikkelaar weet in Road to Eden op kundige wijze uiteenlopende gameplaystijlen in harmonie samen te brengen, waarbij de e entie van de serie nooit verloren gaat. Het helpt natuurlijk ook dat het spel een prequel is dat zich honderden jaren voor de in 1984 uitgebrachte tabletop-rpg afspeelt, waardoor voorkennis geen vereiste is om het verhaal van Road to Eden te begrijpen.
Post-apocalyptische duisternis
Toch wordt het verhaaltechnisch helaas nooit echt boeiend. In Road to Eden doorkruisen we een post-apocalyptische wereld die getroffen werd door een catastrofale epidemie, waardoor de mensheid bijna compleet van de aardbodem is weggevaagd. Een ongewenst neveneffect van deze epidemie is dat zowel mensen als dieren na verloop van tijd begonnen te muteren. Zo ook de protagonisten, zogenoemde stalkers. Samen met de stalkers Dux, Bormin en Selma gaan we op onderzoek uit naar de waarheid achter deze catastrofe. De premi e van het verhaal is de meeste gamers inmiddels wel bekend en Mutant Year Zero: Road to Eden doet er weinig aan om daar een eigen draai aan te geven.
Wat de game wel doet is het neerzetten van een spelwereld - genaamd The Zone - dat doorgaans duister is en bewoond wordt door sinistere vijanden, zoals gemuteerde wilde dieren, gemuteerde grafschenders en kwaadaardige robots. Spelenderwijs leren we steeds meer over het verhaal achter de in verval geraakte aarde door de interactie tu en de hoofdpersonages en overleveringen van andere npc’s. Het gebrek aan sterk stemacteerwerk, tu enfilmpjes of plotwendingen gooit helaas wat roet in het eten. Een gemiste kans om een sfeervolle game als Road to Eden net wat imposanter te maken.
Zorgvuldigheid is de sleutel tot succes in Mutant Year Zero: Road to Eden
Extra pittig
Dat mag de pret niet drukken, want gelukkig blinkt Road to Eden voornamelijk uit in de voortreffelijke gameplay. De isometrische camerastand leent zich uitstekend voor tactische gevechten die dynamisch, zenuwslopend, maar bovenal erg pittig zijn. Zo pittig dat het spel zelfs op de laagste moeilijkheidsgraad elke mi tap gedurende een gevecht genadeloos afstraft. Zo namen we geregeld de proef op de som om een schot met een hit percentage van 75 procent te lo en. De resultaten mogen duidelijk zijn. De kunstmatige intelligentie is te allen tijde onvoorspelbaar, waardoor het altijd even gi en is welke zet van moment tot moment het handigst is.
Levels zijn doorgaans klein qua opzet en ongezien het einde van een mi ie bereiken is een onbegonnen zaak. Daarom is het van belang om eerst de omgeving goed te verkennen alvorens je besluit om een aanval in te zetten, want zorgvuldigheid is de sleutel tot succes in Mutant Year Zero: Road to Eden. Het spel weet in die zin op meesterlijke wijze stealth-gameplay te combineren met tactische gevechten. Het blijft spannend om het team strategisch op te stellen en pas toe te slaan wanneer we het gebied hebben afgebakend. Zelfs dan worden we nog overrompeld door een aantal ongeziene vijanden die zich richting het slagveld voortbewegen. Een van de betere tactieken is dus om vijanden stilletjes om te leggen zodra ze weglopen van de rest.
Een klein minpuntje binnen het gevecht ysteem is dat het gedurende de game constant onwennig blijft aanvoelen. Het schakelen tu en personages, vijanden of aanvallen voelt zelfs na een uur of tien spelen nooit intuïtief aan, waardoor we regelmatig weer even moeten uitvogelen hoe we bepaalde handelingen nou ook al weer uitvoeren. Het menu vertoont eveneens dezelfde gebreken, alsof de ontwikkelaar het vechtsysteem en menu primair met pc-spelers in het achterhoofd heeft ontworpen. Wellicht dat het spel op dat platform net wat beter tot z’n recht komt.
Zorgvuldigheid geboden
Los van de sublieme stealth- en tactische gameplay blijft The Bearded Ladies trouw aan de oorsprong van de Mutant-serie door diverse rpg-elementen te verwerken in het spel. Uiteraard mogen een skill tree en customization-menu niet mi en. Wees echter gewaarschuwd: het uitbreiden van de vaardigheden van je team, alsmede het aanpa en van hun uitrusting, is geen garantie voor makkelijkere gevechten. Al vrij vroeg in de game kom je vijanden van een hoog niveau tegen. Het is daarom noodzakelijk om de fijne kneepjes van het spel uit het hoofd te leren.
De sterke gameplay wordt zo nu en dan geteisterd door technische oneffenheden. Na het laden van de laatste savegame krijgen we steevast te maken met vastlopers, waarbij zelfs de audio heel even wegvalt. Ook namen we regelmatig frameratedrops waar tijdens gevechten. Deze mankementen doen verder weinig af aan een verder uitstekende turn-based tactische rpg.
En dat maakt van Mutant Year Zero: Road to Eden zo laat in het jaar toch nog een van de verra ingen van 2018. De gameplay is zowel toegankelijk als gelaagd, wat er voor zorgt dat niet alleen de doorgewinterde tactische rpg-fans, maar ook spelers met weinig tot geen ervaring met het genre, prima uit de voeten kunnen met het spel.
Mutant Year Zero: Road to Eden is nu beschikbaar voor pc, Xbox One en PlayStation 4. Voor deze recensie is de game getest op een PlayStation 4.
Laatste reviews op Gamer.nl: