Met open mond voor de televisie zitten. Als je dag in, dag uit met games bezig bent, heeft een nieuwe game niet snel meer een dergelijk effect op je. En toch wist Muramasa: The Demon Blade, een Wii-game nog wel, mijn kaakspieren zo te beïnvloeden dat mijn tanden elkaar niet meer aanraakten. De game bewijst meteen dat brute grafische kracht ondergeschikt staat aan een sterke visuele stijl.
Mistige wouden, prachtige Oosterse steden of angstaanjagend hoge golven midden op zee: aan variatie en visuele pracht en praal ontbreekt het niet in The Demon Blade. De game oogt mi chien een beetje bekend en dat kan goed kloppen: het is namelijk van Vanillaware, de makers van Odin Sphere op de PlayStation 2. In die tweedimensionale actie-RPG vocht je door levels die compleet rond waren, een beetje alsof elk level een planeet was. Waren alle vijanden in het level dood, dan kon je door een uitgang naar de volgende wereld.
The Demon Blade is een heel andere ervaring, maar visueel komen beide games sterk overeen. Toch weet The Demon Blade nog meer indruk te maken door de talloze kleine details. We dagen je uit om een achtergrond, object of wezen in deze game te vinden dat er niet prachtig uit ziet. Ben je op zoek naar een excentriek visueel spel, dan zit je hier helemaal goed.
Button-bashen
De gameplay is niet zo indrukwekkend als het grafische aspect van het spel, maar wel zeer onderhoudend. De ontwikkelaar heeft de basisgameplay simpel gehouden, zodat iedereen kan genieten van het spel. In feite kun je, vooral in de makkelijke moeilijkheidsgraad, door veel te button-bashen al een heel eind komen, al loont het de moeite om de diverse combo's die je kunt maken, te leren. Op deze manier haal je niet alleen veel meer ervaringspunten binnen, maar ziet het er allemaal ook nog een stuk spectaculairder uit.
De punten die je binnenhaalt kun je gebruiken om betere zwaarden te maken. De game draait namelijk om zwaarden: je kunt er altijd drie meenemen in een gevecht met een groep vijanden en je kunt ze continue met elkaar afwi elen. Met het ene zwaard kun je mi chien sneller toeslaan, terwijl een ander zwaard veel sterker is. Daarnaast heeft elk zwaard een speciale aanval, die er niet alleen spectaculair uit ziet, maar vijanden ook veel sneller een kopje kleiner maakt. Het afwi elen van zwaarden is sowieso nodig, omdat ze nogal eens kapot gaan gedurende een gevecht. Dat zwaard moet je dan laten helen terwijl je een andere uit je verzameling pakt.
De structuur van de game is al net zo simpel als de gameplay: je werkt level na level af en komt dan een eindbaas tegen, wat je uiteindelijk een nieuw zwaard oplevert. Met dit zwaard kun je bepaalde grenzen kapot maken zodat je nieuwe levels kunt bereiken. Herhaal dit een aantal keer en je speelt de game uit. En dan nog eens, met een ander personage die de wereld op een heel andere manier doorloopt. Een andere volgorde wel te verstaan, want qua besturing voelen ze erg identiek. Ze hebben andere moves, maar uiteindelijk verandert dat zeer weinig aan het gevoel van de gevechten.
Schermvullende eindbazen
De structuur en gameplay van The Demon Blade voelen dus niet opzienbarend, maar de eindbazen maken veel goed: die zijn vaak schermvullend en een stuk pittiger dan het hakvoer dat je onderweg tegenkomt. Gigantische demonen en draken zijn zo mooi vormgegeven dat je de eentonige gameplay telkens weer door de vingers ziet. Eindbazen worden sowieso gruwelijk genegeerd in de meeste hedendaagse games, dus het is fijn om weer eens echt tegenover kolo en te staan.
De game bereikt echter net niet de status van geweldige game, doordat het een beetje een identiteitscrisis heeft. Het wil af en toe te veel op een Metroid of een Castlevania lijken. Er zijn namelijk verschillende geheime routes in de tweedimensionale levels die je naar andere levels brengen. Het probleem is alleen dat deze niet moeilijk zijn te vinden. Sterker, ze horen bij het verhaal en ze voelen zeker niet als grote geheimen die je op je eigen houtje ontdekt. Gekoppeld aan het feit dat je wel net zoals in een echte Metroid flink wat levels opnieuw moet doorkruisen nadat je er net doorheen bent gegaan, begint dit behoorlijk te irriteren. Vijanden blijven dood, dus wanneer je terugloopt door een level heb je eigenlijk niets anders te doen dan zo snel mogelijk de andere kant van het scherm te bereiken.
Uiteindelijk blijft The Demon Blade daardoor altijd een beetje aan de oppervlakte hangen, wat extra teleurstellend is, omdat het juist zo ingewikkeld en pittig oogt. Dat iedereen het in feite kan spelen, staat als een paal boven water, maar de Japanse visuele stijl schreeuwt gewoon om moeilijke uitdagingen. Die zul je hier niet vinden. The Demon Blade is die prachtige blonde vrouw die naar je lonkt: ze ziet er wonderschoon uit, maar is een beetje een leeghoofd.