Kolo ale ijsvlaktes, drijvende ij chotsen, hoge ijsbergen en extreme temperaturen. Het Arctisch gebied staat niet bepaald bekend om haar gastvrijheid naar warmbloedige wezens. Je moet dan ook ballen van staal hebben en niet bang voor een koutje zijn om je in dit extreme gebied te wagen. Rondjes rijden op een circuit van asfalt is voor mietjes. In MotorStorm: Arctic Edge gebeurt het echte racewerk.
Waar de races in de twee voorgaande versies van MotorStorm nog in warmere omstandigheden gereden werden, zoekt MotorStorm: Arctic Edge de andere kant van de barometer op. Grafisch boet de versie op de PlayStation Portable uiteraard wat kracht in ten opzichte van de grote broer, maar het ziet er nog steeds allemaal spectaculair uit.
Ook op andere gebieden boet MotorStorm: Arctic Edge niet aan kracht in. Nog steeds kenmerkt de serie zich door de mogelijkheid tal van verschillende routes te nemen tijdens een race. Met sommige routes snijd je een stukje af, terwijl andere juist weer voor specifieke voertuigen zijn. Ook ditmaal is er weer een ruime keuze aan voertuigen. De welbekende motors, buggy's, rallywagens en Big Rigs maken wederom hun opwachting, maar daarnaast biedt Arctic Edge ook een aantal nieuwe voertuigen. Nieuw zijn bijvoorbeeld de sneeuwscooter en sneeuwschuiver, beide voertuigen waarmee je op de besneeuwde en bevroren stukken je voordeel kunt halen.
Als er dan al iets is waarop conce ies gedaan zijn, dan is het toch wel het gevoel van snelheid. Je hebt nooit echt het gevoel dat je met een rotgang over de ijzige vlaktes scheurt. Wanneer je crasht is het ook vaak de vraag of dit nou echt wel nodig was, omdat je voor je gevoel niet zo heel hard reed. Buiten dit minpunt om is Arctic Edge een van de betere racegames die momenteel voor de PlayStation Portable verkrijgbaar is.
Chaos en soberheid zij aan zij
Waar het gevoel van snelheid ontbreekt, is de chaos nog wel aanwezig. Elke race strijd je tegen verschillende typen voertuigen en daarbij wordt niemand gespaard. Rijd je op een motor, dan is het verstandig om het gebeuk zoveel mogelijk te vermijden en desnoods een andere route te nemen die wellicht iets langer is. Eenmaal in de buurt van de vernietigend grote wielen van een truck is er geen ontsnappen meer aan en word je als oud vuil aan de kant gezet of in een afgrond geslingerd. Sneeuwploegen, en andere sneeuwgerelateerde voertuigen, hebben vooral grip op de besneeuwde paden, dus hierbij is het verstandig om de modderige wegen te laten voor wat ze zijn en lekker door de sneeuw te ploeteren.
Arctic Edge heeft twaalf verschillende racebanen, die behalve normaal ook gespiegeld gereden kunnen worden. Qua spelmodi hoef je geen revolutionaire dingen te verwachten. Racen tegen de klok, gewoon een rondje rijden (single- en multiplayer); het zit er allemaal in.
De Festival-modus biedt het meeste spektakel. De aantrekkingskracht van de modus komt niet door de variatie aan racemodi (het aanbod bestaat uit normale races, puntenraces en races met een tijdslimiet en checkpoints), maar door de hoeveelheid races. Met niet minder dan negentig wedstrijden is er genoeg tijd voor iedere raceliefhebber om verliefd op de chaos te worden. Helaas staat daar wel tegenover dat de leercurve vrij slap is. Er zijn acht rangen om doorheen te lopen, maar pas bij de vierde rang begin je een beetje uitdaging te voelen. Dan zit je gelukkig nog niet op de helft van het aantal races, dus zijn er nog genoeg wedstrijden waarin je wel alles uit de kast moet halen.
De hoeveelheid spelmodi is mi chien vrij sober gehouden, maar de gameplay is verder dik in orde waardoor dit gemakkelijk over het hoofd gezien kan worden. Online is waar de meeste mensen waarschijnlijk hun tijd gaan doorbrengen nadat de Festival-modus is uitgespeeld. Er kan Ad Hoc of online met maximaal zes mensen gespeeld worden. Daarbij kan gekozen worden uit een puntenrace of een normale race. De onlinemodus ligt in het verlengde van de singleplayer en biedt een platform voor chaotische taferelen met vrienden en onbekenden. Racen was nog nooit zo koel.