Als je Mortal Kombat voor de eerste keer in je console stopt en je pre start opgelegd wordt, volgt een shot van de welbekende Mortal Kombat-persoonlijkheid Scorpion die opponent Sub Zero met een schedelbrekende uppercut in de nieuwste telg van de serie verwelkomd. De toon is gezet.

Wie niet bekend is met Mortal Kombat zal tijdens zijn eerste speelse ie even met een verdwaasde blik naar het scherm staren. Koins, Krypt, Kombat, Kredits? Een spel kan toch niet opzettelijk zo korny zijn? Een spel wellicht niet, maar Mortal Kombat wordt er daarentegen door gesierd. Het stijltje van de game is in al die jaren geperfectioneerd tot een uit de kluiten gewa en nerdbolwerk. Alles in Mortal Kombat is over-the-top, compleet onlogisch of extreem gewelddadig. En dat kunnen wij wel waarderen.

Gruwelijk

Dat stijltje van Mortal Kombat is overigens van niet te onderschatten waarde. Geweld, bloed en ingewanden zijn in Mortal Kombat geen aankleding, het vormt daadwerkelijk een onderdeel van het charme van het spel. Zou je de game zonder al het overdreven geweld spelen, dan zou je weinig enerverends overhouden: zelfs de gameplay teert op het geweld. Zo kent ieder personage ditmaal een unieke X-Ray-move. Wanneer een kort balkje onderaan je scherm volgelopen is (wat tijdens het vechten onvermijdelijk gebeurt, zelfs als je er niets van bakt), kun je beide triggers indrukken om deze aanval in te zetten.

Vervolgens schakelt het spel over naar een slow-motion-filmpje waarin je je personage de meest gruwelijke dingen met de tegenstander ziet doen – in detail, want door middel van röntgenbeelden zie je exact welke botten waar breken. Vooral de X-Ray-move van Scorpion, waarin hij alle ribben van zijn tegenstander plet door op zijn borstkas te gaan staan, zal je vanwege het geluid van krakende botten nog lang bijblijven. Maar ook wanneer Kano zijn me en dwars door de bovenbenen van zijn tegenstander steekt, bekruipt je een nogal misplaatst tevreden gevoel.

Enkel de bekende fatality-aanvallen zijn grafisch explicieter dan de X-Ray-moves. Zo ruk je als Sub Zero de ruggengraat (incluis schedel) uit het lichaam van je tegenstander om zijn bevroren lichaam er vervolgens mee aan gruzelementen te slaan. Daar kunnen zelfs de X-Ray-aanvallen niet tegenop. Ieder personage kent overigens een of twee extra fatalities die ontgrendeld moeten worden in onder meer The Krypt, inbegrepen in de Mortal Kombat-serie sinds Mortal Kombat: Deadly Alliance. Aldaar kun je door kisten open te breken, mensen te martelen en lijken te onderzoeken artwork of aanvallen ontgrendelen met je door te vechten zuurverdiende Koins. The Krypt barst van de content en biedt daardoor uren aan ontgrendelvermaak, hoewel de écht toffe items (zoals fatalities) schaars zijn en je vooral met artwork beloond zal worden.

Oefening

Het vergt echter enige oefening alvorens je op hogere moeilijkheidsgraden (of online) zonder pardon ruggengraten uit lichamen trekt. Mortal Kombat kent net als de meeste 2D-fighting-games (want in dat rijtje mogen we dit Mortal Kombat-deel eindelijk weer eens scharen) een besturing waarmee je pas na enkele dagen spelen écht uit de voeten kunt. Zo is het maken van combo’s even wennen, gezien het achter elkaar indrukken van de knoppen met een redelijke snelheid moet. Ben je het maken van combo’s eenmaal meester, dan is het van belang dat je weet in welke situatie je welke knop(pencombinatie) het beste kunt gebruiken. Door bijvoorbeeld op de juiste momenten te dashen, teleporteren of verdedigen kun je een partij volledig domineren, maar dat vergt inzicht in de mogelijkheden van je personage en ervaring met de besturing.

Overigens is er geen man overboord als je dat inzicht niet hebt of geen tijd hebt om te oefenen: Mortal Kombat is zeer toegankelijk. Met wat front kicks, uppercuts, X-Ray-aanvallen en worpen, kom je al een heel eind. En die moves zijn vrij gemakkelijk uitvoerbaar. Met de rechterschouderknop gooi je je tegenstander door de lucht, met het vierkantje en het kruisje sla je hem of haar en met het driehoekje en het rondje trapt je personage. Door een combinatie van die knoppen snel achter elkaar in te drukken kun je flink huishouden. Bovendien kun je door richting aan je trappen of slagen toe te voegen een ‘saaie’ combo wat meer pit geven. Zelfs als je totaal niet weet wat je doet en je wat triviale knoppen indrukt, kun je zo met wat geluk nog een heel eind komen op de medium-moeilijkheidsgraad.

Hoger niveau

Enkel als je daadwerkelijk wilt concurreren met tegenstanders op hoger niveau moet je alle bewegingen van je favoriete personage tot in de puntjes bestuderen. Pas dan ontdek je wat voor diep vechtsysteem er achter het oppervlakkige en morbide uiterlijk schuil gaat. Bovendien delf je anders tegen personages als Smoke, die zowel jou als zichzelf door het beeld teleporteren, zeer waarschijnlijk geregeld het onderspit. Ook niet onbelangrijk om te vermelden is het belang van een fighting stick. De gemiddelde speler zal zich niet tot het kopen van het stukje hardware geroepen voelen, maar voor de competitieve Mortal Kombat-fanaat is een stick een onvermijdelijke aanschaf. Je schudt dan vele malen sneller combo’s uit je mouw dan je met een onhandige controller zou doen, zij het na enige oefening.

Overigens zullen spelers die zich op dat 'hogere niveau' bevinden af en toe tegen de nodige ergerni en aanlopen. Zo is het spammen van simpele aanvallen, zoals de uppercut, soms een net wat te goede strategie. Ook vinden we sommige personages als Smoke en Sub Zero te sterk in sommige situaties. Bepaalde aanvallen van het tweetal lijken vrijwel oneindig achter elkaar bruikbaar. Een tegenargument zou natuurlijk zijn dat in de goede handen ieder Mortal Kombat-personage dodelijk is, en dat is ook zeker zo, maar wij hadden af en toe echt het gevoel dat de gameplay niet perfect gebalanceerd was. Hoewel die momenten enkel sporadisch voorkwamen, kent Mortal Kombat duidelijk niet de perfecte balans die een Street Fighter IV bijvoorbeeld wel heeft. En dat kan ook haast niet anders met dergelijke over-the-top actie.

Flow

Nieuw in Mortal Kombat zijn de uitgebreide Story- en Challenge Tower-modi. In de Challenge Tower-modus loop je 300 korte mi ies af, wat tot onze vera ing een vermakelijke en bovendien goed verzorgde bezigheid is. Zo moet je zonder armen vechten, inkomende hordes aan tarkatans (simpelweg vijanden) vermoorden of stenen doormidden slaan (‘test your might’). Zeker aangezien je beloond wordt met Koins en dus nieuwe spullen, vormt de modus een prima afwi eling op het standaard ‘Fight!’-riedeltje uit de meeste andere modi. Echt geniaal zijn de bezigheden niet, maar je zult verrast zijn door hoe lekker ze spelen. Voordat je het weet ben je enkele uren verder – en de modus leert je tevens beetje bij beetje de basisbeginselen van het spel.

In de acht uur durende Story-modus doorloop je daarentegen zestien hoofdstukken die iedere vier of vijf gevechten met een bepaald personage kennen. De nadruk ligt in de modus op het verhaal, dat door middel van (soms ellenlange) tu enfilmpjes uit de doeken gedaan wordt. Het verhaal is net als in iedere andere vechtgame volledig onnavolgbaar. De wereld staat op instorten als eindbaas Shao Kahn het hoofd van Raiden inslaat en alle andere deelnemers aan het Mortal Kombat-toernooi uitgemoord heeft, maar gelukkig reist Raiden net op het goede moment terug in de tijd: naar het begin van het allereerste Mortal Kombat-toernooi, waar de verhaallijn dan werkelijk van start gaat.

Maar dat intere eert ons niet. Vechten en filmpjes kijken zijn twee activiteiten die zó ver uit elkaar liggen dat een combinatie van beide vrijwel altijd ergerlijk is. Toch is de som van ‘vechten en kijken’ exact wat de Story-modus biedt. Als de dialoog nu uitstekend was konden we daar prima mee leven, maar meer dan flauwe grappen en stoerdoenerij staat het script van de verhaallijn inhoudelijk niet toe. Toch kent de modus zijn typische Mortal Kombat-charme (liefhebbers van bruut geweld kunnen hun pret niet op) en leert het je de stijlen van verscheidene personages kennen. Uiteindelijk vechten wij echter liever waar en wanneer wij dat willen, zonder filmpjes die ons telkens uit de flow halen die in vechtgames zo belangrijk is.

Van harte

Waar Mortal Kombat daarentegen wel schittert, is de online modus. Niet enkel leent de snelle, tweedimensionale gameplay zich uitstekend voor één-op-ééngevechten (of de nieuwe tag team-gevechten voor vier spelers), ook op sociaal vlak steekt de modus prima in elkaar. Zo kun je door middel van groups chatten met andere spelers en hen moeiteloos uitdagen. Het is nog wat vroeg dag om conclusies over de onlinegemeenschap te trekken, maar het voortbestaan van een levendige community lijkt ons in deze Mortal Kombat vrij waarschijnlijk. En dat is het spel ook van harte gegund, want de game speelt zowel tegen anderen als tegen de computer heerlijk weg. We hadden niet verwacht dat nog ooit gemeend over een Mortal Kombat-game te zeggen.

Mortal Kombat is getest op de PlayStation 3.