Mensen waren ooit jagers en verzamelaars, vechtend om te overleven en blij met elke maaltijd. Nu zijn we al boos als de zak chips die we kochten nét even anders smaakt dan die andere zak van hetzelfde merk, die vorige week zo goed smaakte bij die fles Chileense wijn uit de plaatselijke supermarkt. We zijn geen avontuurlijke krijgers meer. Tenzij we Monster Hunter spelen.
De Monster Hunter-reeks is een fenomeen in Japan. Het spel was daar verantwoordelijk voor het succes van de PSP, waar Monster Hunter-spelers urenlang in cafés doorbrachten om in teams van vier op dino's te jagen.
De game maakte de stap naar de Nintendo Wii in de vorm van Monster Hunter Tri, die in het westen grotendeels genegeerd werd. Capcom geeft het niet op en brengt Tri nu als HD-upgrade naar de Wii U en de 3DS. De Wii U-versie en 3DS-versie zijn identiek, met uitzondering van multiplayer. De Wii U kan namelijk online, de 3DS staat alleen ad-hoc multiplayer toe, dus als anderen binnen het bereik van onze 3DS zijn. Intere ant is dat we onze volledige voortgang van Wii U naar 3DS (en vice versa) kunnen overseinen. Dat betekent dat we op de 3DS solomi ies en aanverwante zaken kunnen voltooien, en met hetzelfde personage later online kunnen jagen.
Monster Hunter 101
Via de game stappen we in de schoenen van een jager, die terecht komt in een klein afgelegen dorpje. Hier ontdekken we dat een enorm monster de buurt onveilig maakt, maar voor we deze gigant kunnen verslaan, moeten we ons een weg banen langs talloze kleinere beesten. 'Kleiner' is hier duidelijk relatief, want de dinoachtigen die we in onze monsterjagerscarrière tegenkomen variëren in omvang van vrachtwagens tot kleine flatgebouwen.
In tegenstelling tot de meeste rollenspellen hebben we geen 'level' dat na het doden van een aantal beesten omhoog gaat. In plaats daarvan is onze uitrusting de graadmeter van onze kracht. We kunnen zelf wapens en wapenrusting maken (of opwaarderen) met de grondstoffen die we tijdens onze jacht verzamelen. Zo zijn de botten en huiden van onze prooi belangrijke materialen, maar ook vinden we erts, kruiden, paddenstoelen, insecten en vi en die allemaal nuttig zijn.
Het doden van moeilijkere monsters levert zeldzamere grondstoffen op, waarmee we krachtigere spullen maken. En daarmee kunnen we nóg sterkere monsters verslaan. Dit is een heerlijk zichzelf versterkend systeem, waarbij we jagen om te kunnen jagen.
De jacht zelf is een pure adrenalinekick. De monsters in de game zijn groot, gevaarlijk en hebben vaak dodelijke speciale aanvallen. De monsters hebben geen levensbalkjes of andere gefabriceerde statistieken. In plaats daarvan is het aan ons om hun gedrag te observeren. Ze gedragen zich namelijk veel meer als dieren en niet als computergestuurde buit-piñata.
Bepaalde animaties waarschuwen ons voor aanvallen, terwijl we aan hun gestrompel kunnen aflezen of het dier bijna dood is. Alles in het gevecht is erop gericht om de ervaring puur te houden. Monster Hunter dompelt ons onder in de strijd om het bestaan en wil ons niet uit de fantasie trekken met onzin zoals schadecijfertjes of magische special effects. Een klauw die het bloed uit ons lijf slaat, of vuuradem die ons harnas in de fik steekt, is alles wat we krijgen. En dat is alles wat we nodig hebben om te weten wat er gebeurt.
Keuzes, keuzes...
Als monsterjager is het aan ons om een tactiek uit te kiezen. Die tactiek is weer grotendeels afhankelijk van het wapen dat we gebruiken. Iedere speler kan elk type wapen gebruiken en ook vóór elke mi ie van wapen verwi elen. Er is niet zoiets als een 'kla e' waar je vanaf het begin aan vast zit. In plaats daarvan maken we de onze favoriete wapens krachtiger door ze op te waarderen (of te vervangen door sterkere exemplaren) en vooral door te leren ermee om te gaan.
Dat laatste is voor nieuwkomers wel even wennen. De besturing is, zeker met een Cla ic of Pro Controller, zeker goed te noemen, maar het is even wennen aan de camera en de relatief trage animaties van de aanvallen. Wie Monster Hunter probeert te spelen als Devil May Cry vergist zich en zal het spel gefrustreerd opzij leggen. Maar wie de nuances durft te verkennen, ontdekt een diep en vloeiend gevechtsysteem.
We durven wel te stellen dat ieder wapen van Monster Hunter een ander spel maakt. Elk wapen heeft namelijk totaal andere eigenschappen. Wie bijvoorbeeld met een strijdhamer vecht, merkt dat deze heel harde klappen uitdeelt, maar ook heel langzaam beweegt. Wie dubbele dolken gebruikt, kan snel veel klappen en combo's uitvoeren, maar richt minder schade aan. En bovendien verliezen dolken snel hun scherpte tijden het gevecht zodat we ze op een veilige plek moeten slijpen voor we weer een klap kunnen uitdelen. Een gun-lance heeft het voordeel van speciale munitie, zoals verdovende of vergiftigende ladingen, en kan op afstand schade aanrichten. Daarnaast heeft iedere speler de beschikking over speciale voorwerpen zoals bommen en valstrikken. Deze kunnen we maken door grondstoffen te combineren en zijn vaak van levensbelang om de jacht tot een goed einde te brengen.
Samenwerking
De Monster Hunter-serie is solo speelbaar, maar wie de game in z’n eentje speelt, mist eigenlijk waar het hier om gaat: samenwerking. Juist de grote monsters zijn ontworpen voor vier spelers en nagenoeg onmogelijk te doden door een eenzame jager. Juist door de realistische vormgeving van de omgeving en het gedrag van de wapens, voelt het al snel of we echt met een paar vrienden door prehistorische bo en rennen en vechten voor ons leven.
De multiplayergevechten hebben bijna allemaal de kwaliteit van een goede 'eindbaas' en het gevoel van euforie als we als team zo'n beest tegen de vlakte krijgen is uniek. In tegenstelling tot andere baasgevechten gaat het namelijk voor het grootste deel om vaardigheid en veel minder om statistieken. Er is geen 'agro' (waarbij vijanden hun aandacht vestigen op de speler die de meeste schade toebrengt) dus elk moment moet ieder teamlid op zijn hoede zijn. De draak (of reuzenvis of dino of wat voor gedrocht dan ook) kan zijn woede richten op eenieder.
Het spel is zich er gelukkig wel van bewust dat niet iedereen altijd drie andere vrienden online heeft. Daarom krijgt elke jager op een bepaald moment in zijn carrière een computergestuurde metgezel, die zowel tijdens solo mi ies als multiplayergevechten mee kan strijden. Hierbij vult de metgezel enkel een lege plek op in het team, dus als er al vier echte mensen zijn, blijft de metgezel thuis.
Jager jaagt op jager
We hebben wel gemengde gevoelens over de manier waarop spelers elkaar moeten vinden. Er is geen matchmaking. In plaats daarvan zijn er een aantal servers met elk een aantal 'kamers'. Elke speler kan een kamer creëren of er een betreden. Het is ook mogelijk om een kamer met een wachtwoord of met bepaalde criteria te blokkeren voor ongewenste bezoekers. Het werkt, maar het is allemaal erg ouderwets. En hoewel er een soort vriendenlijsten zijn, en we dus kunnen zien wie er online is, is het vinden van onze vrienden behoorlijk bewerkelijk.
Er valt wel iets te zeggen voor de manier waarop Monster Hunter dit allemaal aanpakt. Het spel draait om communicatie en bevordert dan ook sociaal gedrag tu en spelers. Het vraagt nu eenmaal wat meer sociale vaardigheid om in een kamer met anderen te overleggen wat we gaan doen, en dat kan de ervaring alleen maar ten goede komen. Toch is het iets waar we voor waarschuwen: wie online wil in Monster Hunter moet zich voorbereiden op nogal wat gedoe.
Ook moeten we kwijt dat de ingebouwde voice-chat van slechte kwaliteit is. Dit is uiteraard vooral de schuld van Nintendo. Stemmen kraken, de mic van de Wii-U pad is belabberd en we besloten al snel om via onze iPhone Skype te gebruiken om met onze vrienden samen te spelen.
Monster in je broekzak
De samenwerking tu en de 3DS-versie en de Wii U-versie werkt geweldig. Het is een heel goed idee van Capcom om de voortgang van onze jager integraal te transporteren tu en de twee systemen. Wij willen inmiddels niet meer van huis zonder onze Monster Hunter-savegame, om zo in de trein nog even wat materialen te verzamelen of om wat aan onze wapenrusting te prutsen. Jammer is dat we daarvoor wel beide versies los moeten aanschaffen.
Ook vreemd vinden we dat we een aparte applicatie moeten downloaden in de 3DS-winkel om dit mogelijk te maken. De applicatie is weliswaar gratis, maar wij vinden het vreemd dat het spel zelf geen savegames kan overzetten. Ook dit zorgt dus weer voor extra gedoe, waar Capcom blijkbaar een goede reden voor heeft die wij niet kunnen zien.
Monster Hunter Tri Ultimate is een HD-remake met een aantal nieuwe monsters en HD graphics. De Wii-oorsprong is nog wel duidelijk zichtbaar in redelijk korrelige texturen op de gezichten van personages. De landschappen zelf komen gelukkig heel goed tot hun recht in de hogere resolutie. Het spel ziet er daarom goed uit. Dat er ook wat nieuwe monsters in de game zitten, is voor veteranen een bonus, maar dit zal een nieuweling niet opvallen.
Nieuwelingen kunnen zich voorbereiden op een enorm diepe ervaring, waarin zo veel te ontdekken en te experimenteren valt, dat hij maanden, zo niet jaren mee kan gaan. Monster Hunter is niet de meest toegankelijke game die er is, maar dat is dan ook de charme. De hardcore gamer met een Wii U mag dit niet mi en.