Moebius: Empire Rising draait om de hoogsensitieve Malachi Rector, een man die door zijn aandoening slechts contact kan maken met objecten en niet op normale wijze met mensen. Wel is Malachi als HSP (highly sensitive person) in staat om mensen als objecten te behandelen en zodoende te profileren op uiterlijk, gezichtsuitdrukking of simpele gedragingen. Een geheime overheidsorganisatie ziet wel wat in het talent, dat Malachi in het dagelijks leven vooral toepast bij zijn werk als antiekexpert.
Moebius: Empire Rising is het nieuwe project van Jane Jensen, schrijfster en ontwerpster van onder andere de Gabriel Knight-serie. Die spellen maakte ze onder creatief en financieel toezicht van Sierra, dat in die tijd flink investeerde in verhaalgedreven games. Jensen produceert deze game echter met de hulp van Kickstarter vanuit haar nieuwe studio.
De vloek van Comic Sans
Games van Jane Jensen zijn doorgaans niet gericht op kinderen, waardoor bij het zien van Comic Sans onder een matig getekende introductiestrip al tal van spelers afhaken. Want Moebius: Empire Rising begint met een tenenkrommend slecht getekend verslag van hoofdpersoon Malachi Rector’s jeugd, dat als inleiding voor het verhaal nog niet eens zo relevant is ook. Het amateuristische stripje zet met de erbarmelijke beelden en het notoire lettertype een vreemde, kindse toon. Dit terwijl Moebius: Empire Rising toch echt serieus is bedoeld. Het gevoel van amateurisme is gedurende de volledige twaalf uren speeltijd aanwezig en maakt doorspelen erg moeilijk.
Want ook de animaties zijn niet om over naar huis te schrijven. Het spel maakt gebruik van 3D-modellen op een gerenderde achtergrond, zoals in The Longest Journey (2001) of Syberia (2002). Toch ogen die games tientallen malen beter dan Moebius: Empire Rising. De studio besloot tu enfilmpjes volledig te renderen met de schrikwekkende 3D-modellen uit het spel, die tergend houterig bewegen. Malachi draait als iemand die de ‘robot’ danst om z’n as, wat vooral opvalt als hij met een muisklik naar een personage wordt gestuurd om een praatje te maken. De meeste 3D-modellen zijn niet gedetailleerd en lijken meer op wa en beelden dan op mensen. Malachi spant hier de kroon, want met de drie spiertrekjes in zijn gezicht en 30 onbedoelde spasmen bij elke beweging lijkt het alsof de programmeurs hebben gedacht “laat maar zo, want mevrouw Jensen gaf de opdracht voor het maken van een onuitstaanbare man”. Dat is Malachi, en niet alleen door de zwakke animaties. Verderop in het spel valt overigens op dat juist de onbelangrijke personages wél redelijk zijn geanimeerd. Het geeft een vreemd gevoel wanneer de camera dan terugschakelt naar Malachi of bodyguard Walker, die samen een vogeltjesdans doen in een hoekje van de kamer. Op veel momenten zal je als speler denken dat er een grapje met je wordt uitgehaald. Dat is niet het geval.
Kasteelroman met prince annoying
In het verhaal trekt Malachi met zijn bodyguard van Caïro naar onder andere Parijs en Zürich, op zoek naar de vermaarde reïncarnatie van Livia Drusilla. De machtige vrouw van keizer Augustus en first lady van het Romeinse Rijk zou deel uitmaken van een terugkerend patroon in de geschiedenis. Dat patroon bepaalt volgens de theorie hoeveel macht een politiek koppel tegenwoordig heeft en hoeveel kans het moderne duo maakt op werelddominantie. Het is de Moebius-theorie in een notendop en tegelijkertijd de vaste formule voor een kasteelroman. Malachi moet de persoon zoeken die in Drusilla’s schoenen past en hiervoor exotische reisjes naar kastelen en penthouses van hoog geplaatste personen ondernemen. Een vast onderdeel van die reizen – geheel in de traditie van een kasteelroman – is het uitlokken van een kla ieke spanning tu en man en vrouw. Dit pakt in Moebius niet romantisch uit.
Het spel vraagt je namelijk om zowel vrouwen als mannen te stereotyperen (lees: kleineren) met alle clichés die tot je beschikking staan. Zo moet je een man in het park met een vrouw afleiden terwijl je hem iets afhandig maakt. Daarbij moet het arme meisje dat je inzet natuurlijk een cadeautje krijgen. Ook moet je in het spel een simpele socialite voorzien van een bosje bloemen, op basis van informatie die je om je heen vindt. Alsof je de informatie uit een basisboek zwendelarij grist, stuur je Malachi naar de slaapkamers van de vrouwen die hij onderzoekt, op zoek naar dagboeken of andere instant machtsverschaffers. Malachi ontpopt zich door het opgelegde klootzakkengedrag als uiterst vervelende man, en vrouwen laten hem daarbij helemaal koud. Niets in het gedrag van Malachi duidt op hoffelijkheid en zijn acties zijn altijd bedoeld om iets gedaan te krijgen. Soms is het om een analyse van iemand te versterken of om iemand een loer te draaien. Vrijwel elke scène versterkt de afkeer voor Malachi als protagonist en aan het einde van het spel is er begrip noch respect voor de ‘held’ overgebleven.
Authenticiteitsanalyse: hoe echt is Moebius: Empire Rising?
Moebius is hiermee een vreemd geval. Heel soms schemert de vertelkracht van Jensen door, meestal baal je zó van de protagonist en zijn robotdansjes dat je het spel gewoon niet serieus kunt nemen. Grafisch is het één grote puinhoop: de tekeningen in Moebius zijn van bar slecht niveau en het is duidelijk dat de beelden niet door een profe ionele kunstenaar zijn gemaakt. Achtergronden zijn vaak zelfs gewoon foto’s met een filter eroverheen.
De witte lijntjes om objecten in kamers suggereren dat de sprites zijn gekopieerd uit grotere composities of foto’s. Spelers die geregeld met grafische software werken zien meteen het type filter dat is gebruikt, wat resulteert in diepe zuchten. Het maakt Moebius minder authentiek en meer een collage dan een spel. De game is duidelijk in elkaar gezet door designers met een beetje ervaring in 3D-modellering en het ontbreken van origineel artwork in een game over kunst is funest. Er is zoveel geknipt, geplakt en geknoeid met gerenderde achtergronden, dat Moebius nooit aanvoelt als authentieke vertelling of creatief gepend sprookje.
Het maken van analyses op basis van verzamelde informatie is uiteindelijk nog best plezierig: antiek taxeren vanuit een scherm met aanvinkvakjes en intere ante informatie over het object is zowel vermakelijk als leerzaam. Natuurlijk is een minispelletje onvoldoende om het vertrouwen terug te winnen binnen deze puinhoop van jewelste en gaat Moebius ten onder aan zijn eigen ambitie. Het spel valt door de mand omdat het simpelweg niet authentiek genoeg is.
Moebius: Empire Rising is nu beschikbaar voor Windows via Steam, versies voor Linux, Mac, iOS en Android staan op de planning.