Mirror's Edge: Catalyst | Gamer.nl

Mirror's Edge: Catalyst | Gamer.nl

Faith lanceert zichzelf de lucht in vanaf een kratje, plant haar voeten tegen een muur en wallrunt een paar meter op volle snelheid, springt er dan vanaf en landt met haar voet in de nek van een nietsvermoedende wachter. Ze rent recht tegen een muur op, draait zich snel om, springt op een paal, slingert zichzelf een paar meter over een afgrond heen, landt met een koprol en sprint even snel weer verder. Het rennen in de nieuwe Mirror's Edge voelt werkelijk subliem aan, nog beter dan in het origineel. Je klautert, springt, glijdt, wallrunt, koprolt en slingert door de City of Glass, en als je een beetje behendig bent hoef je nooit te stoppen.

Het duurt wel even voordat je de controls onder de vingers hebt. Net als in de eerste game zijn de linkertrigger en -button het belangrijkste: met de een voer je alle opwaartse acties uit, met de ander alle neerwaartse. Wil je over een pijp heen springen dan druk je op de button – het liefst zo goed mogelijk getimed, zodat je geen vaart verliest – en wil je er onderdoor glijden dan gebruik je de trigger. Voor gamers die gewend zijn dat de onderste facebutton eigenlijk altijd staat voor springen is het even wennen, maar als je het eenmaal doorhebt rijg je de parkour-combo's met gemak aan elkaar. 

Media has no description

Open wereld vol klusjes

De snelheid van de game is heerlijk en je rent als een bezetene door de redelijk grote open wereld. Waar het origineel je alleen lineaire mi ies met vaste levels voorschotelt, krijg je in Catalyst een open gebied waar je zelf je weg in mag zoeken. Je wordt ook een handje geholpen door de Runner's Vision, die bepaalde elementen in de wereld rood kleurt zodat je weet welke kant je op moet. Je zet een waypoint op de kaart, de game berekent een weg daarnaartoe en kleurt die voor je in. Dat werkt heel handig, omdat je op snelheid door kunt rennen zonder dat je steeds op de kaart hoeft te kijken.

Maar tegelijkertijd maakt het de game wat herhalender, omdat je vaak over dezelfde paadjes rent om naar de verschillende delen van de stad te komen. Een open wereld lijkt je meer vrijheid en variatie te geven, maar zorgt er dus ook voor dat je dezelfde stukjes meerdere keren moet doorlopen. Gelukkig krijg je later in de game de beschikking over een fast travel-systeem dat veel van deze ergernis weghaalt.

Media has no description

Het helpt ook niet dat er niet veel intere ants te doen is in de steriele wereld van Catalyst. De kaart is bezaaid met optionele klusjes, maar ze komen bijna allemaal op hetzelfde neer: ren van punt A naar punt B. Er zijn time trials, je kunt pakjes bezorgen en je moet wachters afleiden, maar uiteindelijk zijn het allemaal races tegen de klok op een vast parcours in de stad. Het voelt allemaal als werk, totdat je op een gegeven moment al die afleidende icoontjes maar uitschakelt op de kaart. Daarnaast is er nog een zwik aan collectables te verzamelen, maar die halen veel vaart uit het spel. Veel voorwerpen zijn goed verstopt en je moet flink zoeken om alles te kunnen vinden. Daarvoor moet je stilstaan en rondkijken, in plaats van lekker rennen, en stilstaan is nou precies wat je niet wilt doen in deze game.

Leren koprollen

Wel geslaagd is de mogelijkheid om zelf time trials te maken in de stad. Je kunt waar je maar wilt checkpoints neerzetten en je eigen route uitstippelen. Jouw creatie verschijnt vervolgens bij je vrienden in hun spel. Het is alleen jammer dat door de toevoeging van een skill-tree het pas aan het eind van het spel zin heeft om aan die races mee te doen. Je vraagt in het begin af waarom je niet bij de tijden bovenaan de leaderboards in de buurt kunt komen, totdat je ziet dat je nog heel wat experience moet verzamelen om langer te kunnen sliden, beter te kunnen landen en sneller een pijp te kunnen beklimmen. Het rpg-element druist in tegen waar Mirror's Edge voor staat: pure parkour-gameplay waarin alles is gericht op je eigen vaardigheden. Dat je eerst klusjes moet doen en met de verdiende punten een koprol leert is verbijsterend.

De gameplay buiten het rennen om is trouwens ook niet om over naar huis te schrijven. De combat voelt klungelig en rammelt aan alle kanten. Tegenstanders zijn dom en zijn makkelijk om de tuin te leiden. De beste tactiek is om gewoon door te blijven rennen en het gevecht uit de weg te gaan, maar het verhaal dwingt je af en toe in een arena te knokken. Het is dan zaak om door te blijven rennen, want zolang Faith op snelheid is wordt ze beschermd door een Focus Shield en kan ze niet worden geraakt. Maar je komt ook al een heel eind als je de vijanden tegen elkaar aan schopt, want zo'n botsing maakt ze volkomen hulpeloos.

Media has no description

Iedereen is onaardig

De grootste boosdoener is echter het verhaal, dat erg oppervlakkig blijft. Dat is erg jammer, want de setting is veelbelovend. De stad wordt beheerst door een aantal families, die alle inwoners in bedwang willen houden. Een groep genaamd Black November gaat daar tegenin, soms met geweld als dat moet. Faith is een runner bij de groep van haar mentor Noah, die neutraal wil blijven in dit conflict.

De grootste teleurstelling is dat de personages allemaal zo onaardig en stereotype zijn. Er is een slimme maar autistische hacker, een roekeloze jongen die zichzelf wil bewijzen, een oude wijze man die je uittest, en ga zo maar door. Niemand is te betrappen op een persoonlijkheid, of een glimlach, of welke kenmerk dan ook waardoor je nog iets voor ze zou kunnen voelen. Sommige figuren verdwijnen halverwege het spel plotseling uit het verhaal, zonder verdere uitleg. De meeste hebben totaal geen impact op het verhaal.

Dat verhaal verloopt verder compleet voorspelbaar en gaat nergens de diepte in. Sommige verhaalelementen worden even erg belangrijk gemaakt, om vervolgens totaal vergeten te worden. Zo is er een tekening die Faiths moeder ooit maakte en die ze graag terug wil verdienen, en er wordt gehint dat dit erg belangrijk zou moeten zijn voor het verhaal, maar het hoe en waarom wordt nooit uit de doeken gedaan. 

Media has no description

De grootste twist uit de game zie je al van mijlenver aankomen. Mocht je de overduidelijke hints toch niet op hebben gepikt, dan wordt de plottwist gewoon zonder pardon keihard gespoild door een van de audio-opnames die je in de wereld kunt vinden. En als het geheim eenmaal wordt onthuld, lijkt het nauwelijks effect te hebben op Faith en haar vrienden. Ze lijkt niet eens verbaasd als ze het levensveranderende nieuws te horen krijgt.

Er is dus veel mis met Mirror's Edge: Catalyst, en dat is extra zuur omdat de gameplay zo goed werkt. Dat de game alsnog een ruime voldoende krijgt is dan ook helemaal toe te schrijven aan deze heerlijke actie die het gevoel van snelheid perfect weet te vangen. Je voelt je een echte acrobaat als je al rollend en springend over de daken sprint. Je wilt nergens meer voor stoppen, maar de game dwingt je steeds om stil te staan.

Mirror's Edge: Catalyst is verkrijgbaar voor pc, PlayStation 4 en Xbox One.

Artikel als favoriet toevoegen
Deel dit artikel

Aanbevolen voor jou