Achter zich hoort ze geweerschoten van de genadeloze agenten die haar het liefst zo snel mogelijk zien verdwijnen. Voor haar ligt een wirwar van daken, onder haar een diepte van tientallen meters. Eén verkeerde stap en ze tuimelt naar beneden, tot ze met een doffe plof te pletter valt op de straten. Ze heeft echter geen tijd om na te denken over de gevaren die haar vlucht over de daken van de metropool met zich mee brengen. De eerste de beste plank die ook maar een beetje over het dak uitsteekt, is direct de gekozen vluchtroute. Ze springt vanaf de plank naar een ander gebouw, ziet de overkant in slow-motion dichterbij komen, ze is er bijna… gaat ze de overkant halen?
Bovenstaande beschrijving is daadwerkelijk een momentopname die Mirror's Edge perfect omschrijft. De game is één grote adrenalinerush. Het is tevens een vernieuwend product dat zich niet makkelijk laat categoriseren. Vooruit, laten we een poging doen. De game hanteert een eerstepersoonsaanzicht. Val echter niet voor de verleiding om deze game als een first-person shooter te zien, want dat is wel het laatste genre waar deze ervaring mee te vergelijken valt. In plaats van de gebruikelijke actie met veel geweren en ontploffingen, moet Mirror's Edge het van de sport parcour hebben. In deze sport halen mensen de gekste stunts uit terwijl ze van punt A naar B rennen. Als een echte topsporter uit die branche rent hoofdrolspeelster Faith over muren, springt ze over daken en maakt ze allerlei acrobatische moves die door het eerstepersoonsaanzicht levensecht aanvoelen. Jíj bent het die deze sprongen maakt, jíj bent het die je leven waagt.
Maar is de gameplay wel geschikt om in de eerste persoon weer te geven? Electronic Arts had een enorme blunder kunnen begaan door je niet genoeg controle of zicht over het hoofdpersonage en de situaties waarin ze verzeild raakt, te geven. Toch is het eindresultaat even vloeiend als indrukwekkend. De controle die je over Faith hebt is niet minder dan magnifiek. Niet alleen blijft het keer op keer een indrukwekkend schouwspel om grote sprongen te maken of bijvoorbeeld over muren te lopen, ook is het simpel om de bewegingen onder de knie te krijgen. Met de linkerbumper (of L1-toets voor PlayStation 3-bezitters) ingedrukt kun je springen, over muren rennen en automatisch grijpen naar randen, richels en regenpijpen. De linkertrigger (of L2-toets) gebruik je om te bukken, rennend over een stuk grond te glijden of een koprol te maken wanneer je op de grond komt na een hoge val.
Het vergt een tutorial en het eerste level om deze besturing meester te maken. Hoewel er zonder al te veel moeite door het begin van het spel kan worden gerend, zal dit niet met hoge snelheid en de gewenste vloeiende bewegingen lukken. Al vrij snel 'klikt' de besturing echter en begint het een plezierige bezigheid te worden om zo soepel mogelijk bewegingen aan elkaar te rijgen, terwijl de juiste route aangehouden wordt. Die route wordt aangegeven met een rode kleur, maar veelal is het de enige logische richting waar je naar toe navigeert. De ontwikkelaar geeft zo alleen maar een illusie van vrijheid en keuze, in plaats van dat deze elementen echt aanwezig zijn, maar het stoort niet. Mirror's Edge is juist zo goed doordat het een lineair pad is, waarbij de ware uitdaging is dat pad zo sierlijk mogelijk te bewandelen.
De agenten die Faith zo nu en dan tegen het lijf loopt vormen een andere grote uitdaging. Met een aantal goedgetimede moves schopt ze een geweer uit de handen van een agent en kan ze het magazijn op hem leegschieten. Is er echter meer dan één agent in de buurt, dan is het advies: omdraaien en wegrennen. Faith legt vrij snel het loodje wanneer ze klappen krijgt van meerdere agenten en al helemaal als ze op haar schieten. Met haar lenigheid laat ze de agenten zo achter zich, al krijgt ze later in het spel tegenstanders die zelf ook niet vies zijn van de nodige acrobatische kunsten.
Eerdere impre ies waarin bleek dat spelers mi elijk werden van de gameplay in Mirror's Edge, zoals iemand ook wel eens wagenziek kan worden, blijken niet van toepa ing op de uiteindelijke versie. Mi chien komt dit omdat je zelf de bewegingen onder controle hebt (net zoals de bestuurder van een auto zelf niet wagenziek wordt), maar de voornaamste reden lijkt de toevoeging van de kleine stip in het midden van het beeldscherm. Deze functioneert als rustpunt voor de ogen en zonder dat je het in de gaten hebt, wordt dit het centrale punt voor de ogen vanwaar de gamewereld bekeken wordt. Geen greintje mi elijkheid, eerlijk waar.
Bij het spelen van Mirror's Edge valt meteen de supergelikte presentatie op. Vanaf het beginscherm en het menu tot de speelwereld zelf, alles is strak, helder en licht futuristisch. De virtuele omgevingen, over het algemeen de daken van wolkenkrabbers in een grote stad, hebben een aantal terugkerende basiskleuren: wit, rood en blauw. Ondertu en komt er, vooral gedurende de spannende achtervolging cènes, opzwepende techno uit de speakers. De filmpjes die tu en de levels afgespeeld worden, zijn getekend en ogen zeer stijlvol. Dat de filmpjes niet helemaal in lijn liggen met de realistische graphics van het spel zelf, doet nauwelijks afbreuk aan het geheel. Er is op dit moment eigenlijk geen game die qua presentatie op Mirror's Edge lijkt. Dat de graphics soms wat kartelig zijn, valt te verwaarlozen. Het maakt de strakke omgevingen waarin je je bevindt absoluut niet minder mooi. Nog indrukwekkender is dat de daken van de wolkenkrabbers worden afgewi eld met se ies in gebouwen en enkele andere verra ende locaties, waar de gameplay even goed tot zijn recht komt. Er zit dus wel de nodige variatie in de omgevingen.
Het strakke uiterlijk van de stad heeft een hoger doel dan alleen de ogen een plezier doen, het komt ook overeen met het verhaal van Mirror's Edge. In de toekomst heeft de bevolking haar vrijheid min of meer opgegeven om zich veilig te voelen. Alles is nu in handen van Big Brother, de overheid, met als resultaat een superstrakke samenleving waarin er mi chien geen criminaliteit meer voorkomt, maar waar mensen ook niets meer kunnen doen of laten zonder dat de corrupt geworden overheid er weet van heeft. Faith is een koerier en brengt koffertjes met informatie van en naar rebellengroeperingen, die de onderdrukking niet meer pikken.
Mirror's Edge is geen lange game. De speelduur wordt wat opgerekt door verscheidene secties in de game die een aantal keer gespeeld moeten worden eer je precies de juiste bewegingen weet te maken om heelhuids aan de andere kant van een level aan te komen. Dit leidt bijna nooit tot frustratie, omdat je haast altijd het idee hebt dat een fout aan jou ligt en niet aan het spel. Immers, soepel rondbewegen in de spelwereld is mogelijk, maar het vergt oefening. De game heeft als enige aanvulling op de toch wat korte singleplayer een time trial-modus waarin verschillende routes zo snel mogelijk afgelegd moeten worden. Een alleraardigste toevoeging die door leaderboard-fanaten vast goed ontvangen wordt. Daarbij is de gameplay van Mirror's Edge uitermate geschikt voor deze modus.
Er zijn een paar momenten in Mirror's Edge die wel heel vaak herspeeld moeten worden voordat je verder geraakt. Dit zijn de momenten waarop het eerstepersoonsaanzicht bijvoorbeeld niet handig is om een goed overzicht op de spelsituatie te krijgen, of waar bepaalde moves heel snel achter elkaar uitgevoerd moeten worden in een lastige ruimte. Dit zorgt voor de nodige frustratie, die alleen getemperd wordt dankzij het feit dat automatische savepoints erg dicht bij elkaar liggen. Gelukkig komen dit soort sequenties niet heel vaak voor en doet het nauwelijks af aan het goede gevoel dat de algemene ervaring opwekt.
Opvallend is dat de game eigenlijk helemaal geen vooruitgang kent wanneer puur naar Faiths moves gekeken wordt. Gedurende de game ontgrendelt je geen nieuwe bewegingen. Alles wat nodig is om het einde van de game te bereiken, is vanaf het eerste moment al beschikbaar. In plaats daarvan is de vooruitgang juist de vakkundigheid om Faith door de steeds ingewikkelder wordende omgevingen te loodsen. In de latere levels kom je situaties tegen die je zonder de ervaring die je tot dusver hebt opgedaan, nooit kunt doorkomen. Het voelt alsof je steeds beter wordt en dat heeft een verslavende werking. Na afloop van Mirror's Edge wil je vooral meer omgevingen om in rond te rennen en dat is het bewijs dat de game meer dan geslaagd is.
Videoreview Mirror's Edge