“Welcome aboard Samus.” Zo wordt onze favoriete vrouwelijke premiejager begroet door de soldaten van de Galactic Federation, nadat ze met haar vertrouwde jachtschip de ruimtekruiser G.F.S. Olympus is binnengevlogen.  Al meteen bij het uitstappen voelen we ons helemaal thuis op dit grootse schip, wat bijna een belichaming is van het avontuur wat Samus Aran te wachten staat. Want groots, dat is Metroid Prime 3: Corruption zeker. Middels het portaal wat Olympus heet, gaan we weer eens een onvergetelijke ervaring tegemoet.

Nou is de doorgang van dat portaal mi chien wat langer dan je zou willen. Vanaf het moment dat Samus voet zet aan één van de grootste schepen van de Galactic Federation, wordt je als speler meegetrokken in een aaneenschakeling van weinig tot de verbeelding sprekende filmpjes en dialogen, die op pijnlijk duidelijke wijze laten blijken dat Retro Studios niet in staat gebleken is om de kwaliteiten van Bungie's science-fiction fenomeen ongemoeid te laten. Gedurende de eerste paar uur van Metroid Prime 3 zul je constant met de welbekende ruimteavonturen van de Master Chief om de oren geslagen worden. Zo sterk doet het er aan denken. Het is alleen wel allemaal stukken minder uitgevoerd dan in de kronieken van John-117 en de Halo-ringen het geval is.

Tu en de geforceerde filmpjes en dialogen door, mag je alvast door wat eentonige en weinig tot de verbeelding sprekende gangenstelsels wandelen, zodat je alvast kunt wennen aan de besturing. Daarover later meer. Eerst zal er door deze saaie introductie geworsteld moeten worden. Retro besluit de boel zelfs nog wat te rekken, door Samus deel te laten nemen aan de verdediging van de al even inspiratieloze en steriele planeet Norion tegen de Space Pirates. Is dit een grap? Heeft Nintendo werkelijk gezwicht voor het daverende succes van Microsoft's paradepaardje? Mag Samus haar rijke geschiedenis definitief aan de wilgen hangen om  voortaan als generieke actieheldin door het leven te moeten gaan? Zullen fans, tot hun grote verdriet, deze franchise vanaf nu moeten gaan vergelijken met Halo en kornuiten?

Net op het moment dat je jezelf als speler zulke vraagstukken begint voor te leggen, wordt het einde van de portaaldoorgang bereikt en staat daar Retro Studios enigszins nerveus op je te wachten met een vers pakketje. Dit pakketje is anders. Net als de introductie, komt dit pakketje bekend voor. Het doet je vaag ergens aan denken, maar dit maal is het geen miljoenenverkopende monsterhit op een ander platform dan de Wii. Nee, Retro Studios weet je na die falende introductie zowaar blij te verra en met iets uit den ouden doosch. Dit doet weer denken aan…ja, aan Metroid Prime! Planeet Bryyo, wat ben je mooi! We ontvangen je met open armen!

Een kunststukje, dat mag Bryyo gerust genoemd worden. Waar je op Norion nog even heel kort dacht dat Retro afgezakt was naar het verguisde territorium van de derderangs shooter-ontwikkelaars, slaat vuurplaneet Bryyo heel gepast in als een bom. Iedere ruimte, open of dicht, elk mogelijk hoekje, alle waarneembare pixels; het is door de kunstenaars bij Retro met de grootste liefde en zorg in elkaar gezet. Deze planeet leeft en ademt, heeft een bijna voelbare geschiedenis. De eeuwenoude tempels, de reusachtige beelden, de ongerepte wouden, de ruige industrie, het weet allemaal weer enorm te overtuigen. Nogmaals: dit is Metroid Prime en Retro Studios op hun allerbest. En oh, wat zijn we daar toch gek op.

Hoewel Bryyo al volledig op zichzelf kan staan als een wereld met bijna dezelfde diepgang als Tallon IV en Aether uit de vorige twee Primes, inclusief meerdere redelijk uiteenlopende gebieden, is Retro daar niet gestopt. Graag willen we jullie ook even voorstellen aan Elysia. Op Elysia zul je nooit letterlijk voet aan de grond zetten, maar in dit geval maakt dat voor de belevenis bitter weinig uit. SkyTown, een enorm tempelcomplex wat zich boven de wolken bevindt op deze planeet, zal je als speler namelijk stijl achterover doen slaan met diens enorme vergezichten, prachtige architectuur en fantastische muurschilderingen. Ook het wat saaie Norion is nog altijd te bezoeken, hoewel met weinig verplichtingen, en dit drietal aan planeten zal het gros van de game beslaan.

Het is bewonderenswaardig te noemen hoe glansrijk Retro er in slaagt om met de beperkte hardware van de Wii toch visueel zodanig te overdonderen. Zelfs na het spelen van atmosferische toppers als BioShock of Half-Life 2, was ondergetekende nog altijd onder de indruk van de gedetailleerde werelden van Metroid Prime 3. En hoewel dat vooral te danken is aan de geweldig goede art direction, doet de game ook technisch zeker geen verkeerde dingen.

Het zal niet meteen opvallen, maar Metroid Prime 3 tovert dankzij de Wii dingen op het scherm die in de vorige twee delen onmogelijk waren geweest. Vergezichten zijn enorm wijds, individuele ruimtes zijn veel groter opgezet en zijn met veel meer objecten en geometrie gevuld, animaties en vijanden zijn talrijker, texturen op de omgeving zijn stukken scherper, de belichting is complexer, en visuele effecten als rook, explosies en energiestralen komen stukken beter uit de verf.

Toch is het niet alleen de visuele pracht die je als speler zo in de magische werelden van Metroid weet te trekken. Iedere fan zal je vertellen dat de zo gewaardeerde muziek een minstens zo grote rol speelt. Ook in dit derde deel in de Prime-trilogie moet de franchise het stellen met digitale sampletjes en zijn orchestrale muziekstukken nergens te bekennen. Dat is uitgerekend de charme van de games en wat de sfeer mede zo sterk heeft gemaakt in het verleden. Metroid Prime 3 levert dan ook weer heerlijk sfeervolle en soms lekker melodieuze muziekstukken af, hoewel toegegeven moet worden dat de soundtrack nergens zo memorabel of sterk wordt als die van de eerste Metroid Prime. Desondanks weet ook Metroid Prime 3 zich qua muziek als geen ander te onderscheiden. Helaas lukt dat wat betreft de generieke stemmen in de game weer niet. Het is fijn dat een Nintendo-game weer eens aan de stemacteurs gaat, maar heel erg overtuigen doet het niet.

Kortom, op audiovisueel gebied valt er weinig te klagen. Ook over het daadwerkelijke avontuur valt weinig negatiefs op te merken. Zoals we van Metroid gewend zijn, heb je alle vrijheid, zolang je maar de juiste hulpmiddelen en vaardigheden tot je beschikking hebt. Soms zul je voor het behalen van zo'n hulpmiddel of vaardigheid goed moeten zoeken op de planeet waar je op dat moment rondstruint, maar vaak zul je ook uitstapjes moeten maken naar één van de andere twee hemellichamen.

Hoewel er toch wel enige scepsis heerste over de implementatie van meerdere planeten en het vrij reizen daartu en, slaagt Retro ook hier met vlag en wimpel. De game heeft simpelweg een grotere schaal dan voorheen, waarbij het nu meer draait om een planetenstelsel in plaats van één individuele planeet. Aangezien Retro iedere planeet zo goed uitgewerkt heeft, zijn ze er in geslaagd om de franchise qua schaal naar een hoger plan te tillen, en daar mogen ze zeker een schouderklopje voor ontvangen.

Aan de andere kant is het sterke gevoel van eenzaamheid en claustrofobie minder stellig aanwezig  dan we doorgaans van een Metroid-game gewend zijn. Je staat tijdens je tocht regelmatig in contact met de Galactic Federation die je instructies geeft en wordt hier en daar door externe partijen uit de brand geholpen. Je staat er dus niet constant alleen meer voor, en dat ondermijnt het typische Metroid gevoel wel een beetje. Toch weet Retro dit behoorlijk goed te doseren, waardoor het nooit uitgroeit tot een verpestende factor.

Het behalen van nieuwe vaardigheden, hulpmiddelen en wapens verloopt in Metroid Prime 3 opvallend gestroomlijnd. Ondanks dat de werelden nog altijd open zijn en je er vrij tu en kunt reizen, is dit derde deel meer lineair opgebouwd. Jammer voor de puristen, prettig voor de mensen die al rillingen over de rug krijgen bij het aanhoren van termen als 'backtracking'. Je zult ook in deze game regelmatig terugkomen op al eerder bezochte plekken om daar nieuw gevonden vaardigheden uit te buiten, maar het soms doelloze rondlopen en het herhalend doorkruizen van hetzelfde pad uit de twee voorgangers, heeft men tot een opvallend minimum weten te beperken.

Dat is, totdat je tegen het einde van de game toch weer een verzameling aan speciale voorwerpen bij elkaar zult moeten sprokkelen om verder te kunnen komen. Dit onderdeel kan de vaart behoorlijk uit de verhaallijn halen en is sowieso niet echt leuk om te doen. Gelukkig kun je de voorwerpen allemaal al tijdens de rest van het avontuur verzamelen, en dat valt dan ook zeker aan te bevelen.

Een andere kleine domper voor de puristen: Samus begint in deze game niet langer vanaf nul. Qua energietanks en raketten zul je het in eerste instantie wel met het absolute minimum moeten doen, maar behoorlijk wat vaardigheden uit de vorige games mag Samus nu al vanaf het begin gebruiken. Dat wil echter niet zeggen dat er niet genoeg spulletjes over blijven om tijdens dit ruimteavontuur achter aan te jagen. Veel er van kenden we al, maar er zitten ook weer enkele nieuwe bij. Die verklappen we echter niet, want het is natuurlijk veel leuker om ze zelf in de game te ontdekken. Ontdekking is immers zo'n belangrijk thema in Metroid.

Bijna als een soort van goedmakertje, heeft Retro het wapensysteem meer aangepast naar de voorkeuren van de Metroid-purist. Niet langer kun je wi elen tu en de verschillende type stralen, en ook het ammunitiesysteem is weer van de baan. In Metroid Prime 3 zullen de stralen weer lekker oldskool gaan stapelen. Dat wil zeggen: bij het verkrijgen van een nieuwe straal, zullen de specifieke eigenschappen van de voorgaande straal in de nieuwe worden opgenomen. Raketten werken op dezelfde manier. Dit betekent minder puzzelen, want je hoeft voor een bepaald oppervlak of knop niet eerst door je al stralen te zoeken, maar het zorgt ook wederom voor een meer gestroomlijnde spelervaring.

Eén van de centrale gameplay-onderdelen van de vorige twee Metroid Prime titels, was de Scan Visor. Deze Visor moest met behoorlijke regelmaat tevoorschijn getoverd worden om objecten in de omgeving te scannen. Zonder de Scan Visor kwam je niet ver in de game. Ook in Metroid Prime 3 heb je de Scan Visor met enige regelmaat nodig om bijvoorbeeld een bepaalde switch te activeren, maar het komt lang niet meer zo vaak voor als in de vorige twee games. Zo blijft de vaart lekker in de game en hoef je de actie niet constant te onderbreken. Het is nu ook zo dat je niet langer de complete omgeving hoeft af te scannen om de speciale eindes vrij te spelen. Dit doe je nu door alle voorwerpen in de game te verzamelen, inclusief alle energietanks en raketten. Dit betekent ook dat je niet gefrustreerd hoeft te raken over een lullige, niet meer te behalen scan die je ergens in het begin van de game gemist had.

Helemaal nieuw in Metroid Prime 3, is de Hypermode.  Al vanaf een vroeg punt in de game zul je Samus kunnen injecteren met een flinke stoot Phazon, waarna haar aanvallen tijdelijk uitzonderlijk krachtig worden. Bij het injecteren van dit giftige goedje, zul je (een deel van) een energietank op moeten offeren.  Omdat je energietank-voorraad steeds groter wordt, zul je Hypermode steeds vaker kunnen gebruiken en met de aanvallen maak je toch wel erg korte metten met de meeste vijanden. Ondanks dat je dus wat van je levensenergie op moet offeren, voelt de Hypermode wat ongebalanceerd aan. Het zorgt er zelfs voor dat het eindgevecht in de game gemakkelijker is dan zou moeten, en dat is toch een lichte teleurstelling.

Aan de andere kant ben je soms blij dat de Hypermode er is. Zeker wat verderop in de game, worden vijanden namelijk steeds hardnekkiger. Helemaal zodra ook zij de beschikking krijgen over een Hypermode. Op bepaalde momenten blijf de vuurknop zonder ophouden aangetikt worden, zonder dat het écht leuk is. Metroid Prime is nou eenmaal verre van een traditionele shooter, maar toch vertoont de game wel eens stuiptrekkingen van een recht voor je raap actiegame. Gelukkig krijg je de beschikking over steeds meer mogelijkheden, naast de Hypermode, om snel van je belagers af te zijn. Uiteindelijk komt het dus neer op het slim uitbuiten van al je vaardigheden, en daar worden de gevechten toch weer wat intere anter van.

Al deze behandelde punten ten spijt, moet de grootste verdienste van Metroid Prime 3 nog altijd aangesneden worden. De besturing van deze game is namelijk in één woord fantastisch. De mate waarin mensen aan de bediening met de Wii-afstandsbediening gewend raken, schijnt nogal te variëren. Dit kan alles zijn van vijf minuten tot drie uur of meer. De natuurlijkheid en soepelheid waarmee je Samus haar gezichtspunt in deze game verplaatst valt echter niet te ontkennen. Razendsnel en met een grote mate van stabiliteit kan de doelwitcursor over het scherm bewogen worden, en zonder al te veel moeite worden de meest beweeglijke doelwitten op afstand uit de lucht geschoten. Een muis met toetsenbord combinatie is het niet, daar is de draaisnelheid sowieso te laag voor, maar op de voor shooter-fans ontworpen Advanced bedieningsmodus,kan men niet om de grote kracht van de Wii-afstandsbediening heen. Retro heeft zojuist de standaard gezet voor first person games op de Wii.

Buiten het geweldige richtsysteem, wordt de Wii-afstandsbediening nog op meer effectieve manieren ingezet. Het simpelweg overhalen van een hendel is nog nooit zo leuk geweest. Deze handeling wordt door Metroid Prime 3 verheven tot een vermakelijk stukje interactiviteit en Retro heeft er dan ook werk van gemaakt om zoveel mogelijk verschillende soorten knoppen en hendels in de game te verwerken. Minstens zo intere ant is de Grapple, die je met de Nunchuck uitgooit op bijvoorbeeld een luik,om deze vervolgens met een harde ruk uit z'n voegen te trekken. Er zijn veel implementaties voor de Grapple en helaas wordt eentje ervan iets teveel toegepast. Je moet namelijk wel bij erg veel bo fights deze techniek gebruiken om een zwakke plek bloot te stellen.

Doordat Metroid Prime 3 zo'n enorm goed uitgewerkt stukje entertainment is, gaat het je wel storen dat sommige aspecten wat teveel onderbelicht blijven in het geheel. Zo kent de game een uitstekend uitgewerkte cockpit view voor het jachtschip van Samus, waar verder helaas vrijwel niets mee gedaan wordt. Ook heeft de game nog altijd speciale Visors om specifieke zaken zichtbaar te maken of aan te sturen, maar buiten de terugkerende Scan Visor, hoef je ze niet zo vaak te gebruiken als in de vorige twee games. Toch jammer, want beide nieuwe Visors hadden voldoende potentieel voor hele intere ante puzzels. Vooral de Ship Visor, waarmee je het schip van Samus bombardementen uit kunt laten voeren, grote objecten op kunt laten takelen, of op speciale plekken kunt laten landen, blijft te sterk onderbelicht.

Ondanks dat blijft Metroid Prime 3, buiten de eerste paar uurtjes, een topervaring. Totdat je tegen het einde aanloopt.  Het einde lijdt namelijk aan dezelfde identiteitscrisis als het begin. Dat gevoel van een matige Halo-kloon keert weer meedogenloos terug als een gezwel wat nooit helemaal verdwenen was. Het mag duidelijk zijn dat Retro behoorlijk tekort schiet in het presenteren van een episch opgezette verhaallijn met cinematografische kwaliteiten. Daaruit blijkt maar weer dat geen ontwikkelaar perfect is. Gelukkig weet Retro met de bulk van de game zodanig veel indruk te maken, dat zelfs het begin en het einde tezamen daar geen al te grote smet op achter weten te laten. Metroid Prime 3 behoort gewoon tot de beste games van dit jaar, zo simpel ligt het.