Metal Slug 7 geeft je de mogelijkheid ongeveer 500 kogels per minuut af te vuren. Dat feitje hebben we eigenlijk zojuist verzonnen, maar het omschrijft wel het gevoel van macht en totale vernietiging wanneer je de game speelt. Metal Slug is zo hectisch dat het eigenlijk met niets dat op dit moment op de markt is, te vergelijken valt.
Metal Slug brengt al jaren de meest ongecompliceerde actie naar gamers die er voor open staan. Grafisch is de reeks, die zijn oorsprong op de NeoGeo vindt, een speciale ervaring. Alles is immers getekend en tweedimensionaal en ook al lijkt dat op het eerste gezicht niet vooruitstrevend, al snel merk je dat de omgevingen gevarieerd en de animaties heerlijk soepel zijn.
De fans lijken er ook nooit genoeg van te krijgen, getuige alweer het zevende officiële deel in de reeks. Zij laten zich niet misleiden door de ogenschijnlijk simplistische basisingrediënten van Metal Slug, maar zien een nieuwe reden om weer eens lekker alles wat los en vast zit kapot te knallen. Het principe is stevig gegrond in de manier waarop games zo'n twintig jaar geleden werden gespeeld: je loopt van links naar rechts en schiet alles op je pad aan gort. Je hebt een aantal continues (het aantal houdt verband met de moeilijkheidsgraad waar je voor kiest) en als die op zijn, houdt de game ook gewoon op. Wil je herstarten, dan moet je helemaal opnieuw beginnen, zoals het hoort bij een game die een ode lijkt aan de games van weleer.
In Japan komt Metal Slug altijd eerst naar de arcade alvorens het naar een console wordt geport. De verontwaardiging bij fans was dan ook groot toen bleek dat de game naar de DS kwam in plaats van naar een 'echte' console. Ergens is die verontwaardiging wel vreemd, want de reeks deed het prima op de NeoGeo Pocket. Toch krijgen de twijfelaars gedeeltelijk gelijk: de game moet op Nintendo's handheld wat inleveren op gebied van opties. Een groot minpunt is namelijk de afwezigheid van een multiplayer modus. De traditionele coöperatieve modus voor twee spelers ontbreekt hier en dat is waarschijnlijk te wijten aan het feit dat het kleine scherm van de DS er voor zorgt dat het een onduidelijke rotzooi wordt wanneer twee spelers in het rond schieten. Toch zal het voor veel fans een teleurstelling zijn.
Grafisch oogt de game echter bijna net zo goed als eerdere delen. SNK heeft de sprites van Metal Slug 7 netjes kleiner gemaakt, zonder dat er iets uit proportie wordt gehaald. Het zorgt ervoor dat de omgeving iets minder gedetailleerd is, maar een zuurpruim die daar echt een probleem van maakt. Daarbij is het veel belangrijker dat de zichtbare ruimte om de speler heen hetzelfde is als in de originele versie, wat cruciaal is bij een game die zo hectisch is. Alleen het bovenste scherm van de DS wordt overigens gebruikt om de gameplay te vertonen; het onderste scherm functioneert als kaart. Dat onderste scherm wordt eigenlijk vrijwel nooit gebruikt (besturen doe je met de vierpuntdruktoets en actieknoppen, de kaart hoef je eigenlijk nooit te bekijken) en dat is ook helemaal niet erg. Ergens moeten we blij zijn dat SNK de gameplay niet onnodig heeft veranderd om de twee schermen van de DS te benutten.
Verder biedt de game precies wat je zou verwachten als je bekend bent met de reeks. Je kunt kiezen uit een heel stel verschillende soldaten met verschillende wapens en tegenstanders die je aan gort schiet laten ook genoeg items achter die je met andere wapens laten schieten. De game is nog altijd ouderwets moeilijk en zal je na een aantal minuten al flink wat schoppen onder je kont geven als je roekeloos door de levels rent. Je kunt tevens nog steeds zogeheten 'slugs' vinden, voertuigen zoals tanks waarmee je even het gevoel krijgt onoverwinnelijk te zijn voordat je er uit moet springen omdat hij op ontploffen staat. Ook de eindbazen zijn groots opgezet en vergen verschillende technieken om ze kunnen ontwijken.
Maar uiteindelijk is het ook een erg korte game, zoals het een Metal Slug-game betaamt. Binnen twee uur kan het einde worden bereikt en dan is de pret weer gedaan. Natuurlijk wordt de game voor een bepaalde soort gamer gemaakt die keer op keer opnieuw wil beginnen om de hoogste score te halen, met zo weinig mogelijk levens verloren. Het is ook al een hele prestatie de game uit te spelen, ook al duurt het maar zo kort. Toch verwachten we tegenwoordig wat meer waarde voor ons geld in de vorm van een langer avontuur. Er zitten wel een aantal extra uitdagingen in de game (speel een level bijvoorbeeld zonder geraakt te worden uit), maar die zorgen ook niet voor veel extra vertier. Uiteindelijk weten de fans toch wel dat deze game voor hen bedoeld is en voor alle andere gamers is dit een gok. De gameplay is intens en genadeloos, maar de ervaring is wel van korte duur.