Raiden heeft diep moeten gaan om uiteindelijk de harten van gamers te stelen. Dit lukte ‘m pas in Metal Gear Solid 4, toen hij er uitzag als een snelle cyborgninja in plaats van een verwijfde vervanger van Solid. Het was een herontwerp dat ook een stuk beter paste bij Raiden’s mentale gestoordheid. Het contrast tu en een moordlustig karakter en een fijne stijlvolle vechtstijl werkt intrigerend. Het is ook dat contrast waardoor Metal Gear Rising: Reveangance tot grote hoogtes stijgt. Raiden manifesteert zich als een waardige antiheld in een onderhoudend verhaal; zijn vechtstijl zorgt voor tegelijkertijd absurdistische en stijlvolle gameplay.
Van stereotypes tot cyborgs
Vier jaar na Metal Gear Solid 4 vecht Raiden voor een PMC, een private military company, om allerlei opdrachten uit te voeren. Het verhaal begint in Afrika, waar Raiden persoonlijke bescherming geeft aan de minister-president van een onbekend land, totdat terroristen roet in het eten gooien. Wat volgt is een plot dat wordt geïnitieerd door wraak, maar uiteindelijk uitmondt in een idealistische politieke strijd om kindsoldaten en cyborgs. In deze strijd komt Raiden uiteraard in aanraking met zijn eigen geschiedenis als kindsoldaat. De wraakgevoelens worden verdubbeld, wat zowaar de titel Revengeance verklaart.
De wereld na MGS 4 biedt een levendige context voor dit aardige plot. Er pa eren allerlei ideologische conflicten de revue en ook oorlogsfilosofieën worden regelmatig aangehaald, allemaal om het verhaal groots aan te laten voelen. Fans van Metal Gear Solid zullen de referenties naar de Patriots en de kenmerkende technologische ontwikkelingen zeer waarderen. Het narratief biedt uiteindelijk een onderhoudende ondergrond die de actie betekenis geeft en het tempo er lekker in houdt. Een bovengemiddelde prestatie voor een hack & slash-game.
Vooral Raiden komt daarin erg goed uit de verf, wat helaas niet gezegd kan worden van zijn tegenspelers. Zijn team bestaat uit een stoere Rus, een relativerende neger, een blonde adviseur met grote tieten en een Duitse Dokter. Stereotype personages die uit de toon vallen in de Metal Gear-wereld. Wel zorgen ze voor leuke momenten tijdens codec-gesprekken. Deze dialogen bevatten allerlei luchtige culturele referenties naar onderwerpen als eten en films, en als je goed zoekt, zitten er ook een aantal leuke grappen in over de historie van Metal Gear Solid.
Dansen met Metal Gear’s
Platinum Games heeft al meerdere malen bewezen oog te hebben voor zowel de uitvoering als esthetiek van actie. Metal Gear Rising is geen uitzondering dankzij een heerlijke mix tu en toegankelijke combo’s en een diepgaande dynamiek. Met de lichte en zware aanvallen tover je al snel mooi gechoreografeerde moves op je scherm, terwijl het blokken en ontwijken voor een intense nuance in je bewegingen zorgt. Aanvallen van de vijand kun je alleen pareren door op het juiste moment een lichte aanval richting hun positie in te zetten en voor onverdedigbare aanvallen kun je het beste wegrennen met een ninja dash. Je kan weliswaar een soort ontwijkmove ontgrendelen, maar door de trage uitvoering zal je die in een normaal gevecht niet al te vaak gebruiken. Het uitvoeren van de razendsnelle combo’s voelt snel als buttonbashen, maar gelukkig zijn de vijanden uitdagend genoeg om toch tactiek aan te moeten brengen in je aanpak. Blokken en ontwijken kost simpelweg wat tijd om te meesteren en vooral de eindbazen vragen om veel precieze timing.
Die timing is ook belangrijk voor de unieke blade modus, waarmee je in alle vrijheid je zwaard in alle richtingen kunt hakken. De schade die je daarmee aanricht, zorgt voor een heerlijk bevredigende impact. Als je je vijand uitschakelt met een counter, heb je even de tijd om hem in de blade modus door midden te hakken en zijn blauwe kern eruit te rukken, waarna Raiden deze kan absorberen. Doe je dat met enorme Metal Gears, voelt dat als de climax van een energieke dansvoorstelling.
Geen genoeg van te krijgen
Volledig in de trend van Metal Gear Solid, ontbreekt het in Reveangance niet aan tu enfilmpjes met lange dialogen en intense actie. De gameplay en het narratief worden echter prima in balans gehouden, waardoor op geen enkel moment de verveling toeslaat.
Het is dan ook jammer dat de eindcredits van Metal Gear Rising al na ongeveer 5 á 6 uur bereikt zijn. Je kunt weliswaar een hoop VR-mi ies verzamelen en codec-gesprekken beluisteren, maar deze verlengen de ervaring niet significant. Daarnaast is het ook vreemd dat een game die zoveel aandacht besteedt aan het stijlvol presenteren van actie, af en toe tegengewerkt wordt door de camera. Die zit relatief dicht op de rug van Raiden, waardoor je nog wel eens in een muur kijkt of het overzicht kwijtraakt. Dit zorgt gelukkig nooit voor echte frustratie.
Het zijn minpuntjes die weinig afdoen aan de totaalervaring van Metal Gear Rising. Het is een waardig deel in zowel het repertoire van Platinum Games als in de Metal Gear-reeks, en een ware definitie van stijlvolle actie. Het markeert daarnaast de hergeboorte van een boeiend karakter, dat rondloopt in een genre dat hem als gegoten past.