Sinds het oorspronkelijke Mercenaries: Playground of Destruction het free-roaming genre begin 2005 opfriste, zijn er al heel wat spellen in dit genre uitgekomen. Het over-the-top Just Cause. Het grenzeloze Crackdown. Het overambitieuze A a in's Creed. En natuurlijk het gangsterepos Grand Theft Auto IV. Al deze spellen hebben op de een of andere manier het free-roaming genre voortgestuwd. En dat kun je van Mercenaries 2: World in Flames niet zeggen, aangezien het vrijwel een exacte kopie is van zijn voorganger.
De populistische dictator Ramon Solano heeft via een militaire coup de macht gegrepen in Venezuela en dat zet een spiraal van geweld in werking. De uitbuitende olieboorders van Universal Petroleum moeten niets hebben van Solano's streven om de olie aan het volk ten goede te laten komen. De marxistische rebellen hebben liever een oldskool arbeidersparadijs dan een militair staatshoofd. En dan zijn er nog de Jamaicaanse piraten… Als het lokale conflict uitmondt in een internationale oorlog, verschijnen ook de Chinezen en de Allied Nations, onder Amerikaanse leiding, op het toneel. Temidden van deze bende van rivaliserende facties ben jij maar uit op één ding: wraak op Solano, die jouw hulp bij zijn staatsgreep heeft beloond met een schot in je kont.
Alles waar Mercenaries 2 om draait is vernietiging. Totale vernietiging. Want alles kan kapot, maar dan ook écht alles. Ook dat koloniale fort of die megawolkenkrabber. Dit is ongetwijfeld het allerbeste aspect van de game en je kunt je lol dan ook niet op met het totaal met de grond gelijk maken van hele omgevingen. Soms kun je ook een kettingreactie veroorzaken doordat een ontploffend voertuig bijvoorbeeld een gebouw in laat storten. Als er één ding is waarop Mercenaries zich echt onderscheidt, dan is het wel de vernietigbaarheid van de spelomgeving.
En dat is ook alles. Er is maar één ding waarmee het zich onderscheidt. Voor de rest is Mercenaries 2 namelijk gewoon een kopie van het eerste deel. Buiten enkele microscopische of cosmetische veranderingen is alles gewoon precies hetzelfde gebleven. De stap van GTA III naar GTA Vice City was pakweg al een heel stuk groter dan de stap van Mercenaries naar Mercenaries 2. En we hebben hier te maken met een vervolg dat drie en een half jaar later uitkomt op een nieuwe generatie consoles. Als je dan ziet dat er gewoon eigenlijk niets verbeterd is, stelt dat teleur.
Voor zijn tijd was Mercenaries een goede game, maar het kan absoluut niet meer mee met de huidige standaarden die gezet zijn door steeds betere free-roaming games. Eeuwig respawnende, hersendode vijanden kunnen niet meer. Totaal ongebalanceerde gevechten kunnen niet meer: je kunt op al je vijanden afstormen en ze met één klap doodmeppen zonder zelf schade op te lopen. En dit terwijl je wel bijna een heel magazijn van je geweer nodig hebt om ze af te schieten. Over het algemeen is Mercenaries 2 dus lachwekkend makkelijk. Maar op het moment dat soldaten met RPG's, of tanks, je gaan beschieten, kun je zo in één keer dood zijn. Door het gebrek aan coherente checkpoints moet je soms wel een half uur opnieuw spelen. Daardoor word je ontmoedigd om soms een beetje risico te nemen, iets dat niet zou moeten bij een game als Mercenaries 2, omdat de checkpoints zo slecht geplaatst zijn.
Ook de besturing van auto's laat bij vlagen te wensen over: ze sturen lang niet scherp genoeg en voelen niet intuïtief aan. Het selecteren van luchtaanvallen, één van de paradepaardjes, is bovendien op dezelfde irritante manier geregeld als in het eerste deel. Eerst moet je ze in een menu selecteren en ze in je quick select stoppen, om ze vervolgens met de D-pad ingame te selecteren en meteen uit te voeren. Een enorm omslachtige manier van doen. Ook het gebrek aan uitleg speelt de game soms parten. Als je iets wil laten oppikken door je helikopterpiloot, dan moet je dat object in de wereld selecteren, waarna je de helikopterpiloot een bevestiging hoort geven. Wat je echter óók moet doen, is nog een rooksignaal poneren, iets dat de game niet zegt en wat dus voor verwarring zorgt. Al deze kleine dingen zijn mi chien niet wereldschokkend, maar het zegt iets over de filosofie van ontwikkelaar Pandemic: die is er niet. Gewoon alles copy-pasten uit deeltje één.
Nu zijn er wel enkele 'nieuwe' dingen. Zo heb je olie nodig om jeluchtaanvallen of supply drops te kunnen gebruiken. Die olie steel jeuit voorraden en pak je op van gesloopte voertuigen. Ook is ernatuurlijk de nieuwe locatie Venezuela, dat bevolkt wordt door (deels)nieuwe facties. Bovendien heb je je eigen privé-legertje(helikopterpiloot, mechanica en straaljagerpiloot) dat je nodig hebtvoor dingen als supply drops of bombardementen. Maar het boeit allemaalniets, want geen enkele van deze 'nieuwigheden' voegt ook maar ietstoe. Om maar even op de vergelijking terug te komen: het schieten doorruiten en op banden in Vice City (dat kon nog niet in GTA III) is eensignificantere verbetering dan alle genoemde nieuwigheidjes vanMercenaries 2. En dat is niet overdreven.
Nu zijn er genoeg fans van het origineel die niet per se allerlei'onnodige veranderingen' hoeven, maar dat is het punt niet. Mercenaries2 bevat namelijk zó enorm veel antiek game-ontwerp dat je je afvraagtwaar de mannen van Pandemic al die tijd in godsnaam mee bezig zijngeweest. De waslijst met potentiële verbeteringen is namelijk enorm ende enige manier waaraan je kunt merken dat de game op deze generatieconsoles verschijnt, is de geweldige vernietigbaarheid. En als je dande laatste jaren zo verwend bent met free-roaming spellen, dan voeltMercenaries 2 slechts als een pijnlijke herinnering aan wat we drie eneen half jaar geleden wel een goede game vonden.
Er is buiten de vernietigbaarheid nog één echt leuke toevoeging voorMercenaries 2, en dat is online co-op. Als je gewoon je eigen potjesingleplayer opstart, wordt er al automatisch een server aangemaakt.Dan kunnen je vrienden zo in je spel springen om je te helpen met jemi ies. Je moet wel enigszins dicht bij elkaar blijven, maar verderkun je alles uitspoken wat je wilt. En als je meespeelt in de game vaniemand anders, verdien je wel het geld voor je eigen singleplayer. Hetspelen in co-op is een stuk leuker dan in je eentje, omdat de dubbelevuurkracht ervoor zorgt dat je lekker snel door de wat saaie zijmi iesheen blaast.
Grafisch gezien biedt Mercenaries 2 niet al te veel detail, maar omdatde wereld volledig vernietigbaar is, nemen we dat voor lief. Dekijkafstand is behoorlijk groot en bij vlagen zien de omgevingen ertamelijk sfeervol en gedetailleerd genoeg uit. Het geluid is watminder, en dan vooral de stemmen. Je zult continu dezelfde zinnen vande personages in de wereld horen en dat kan weleens irritant werken.
Nu staat deze review werkelijk bol van de kritiek, maar dat verdienttoch enige nuance. Vooropgesteld dient te worden dat Mercenaries 2 jeeen speeltuin biedt waarin echt alles kapot kan, en dan ook nog eensonline in co-op. Bovendien is er, voor de verzamelaars onder ons, enormveel te doen in de spelwereld, hoewel de meeste klusjes tamelijk saaizijn. De verhaalmi ies worden wat intenser richting het einde toe, wathet gevoel van een grote oorlog beter tot zijn recht doet komen en debefaamde vernietigbaarheid goed onder het voetlicht brengt.Desalniettemin kent Mercenaries 2 zoveel tekorten dat een topcijferniet is weggelegd voor de game.