Het zou ons niet verbazen als een merendeel van de doorgewinterde strategiespelers tijdens de eerste mi ies van Men of War: Vietnam zijn toetsenbord uit frustratie doormidden breekt. Deze game verheft het begrip moeilijk tot nieuwe hoogtes en doet geen enkele poging de spelers de tijd te geven om de complexiteit van de game te bevatten.
Commandos
Men of War: Vietnam is een op zichzelf staande uitbreiding op de de Tweede Wereldoorlog-game Men of War. Daarom gaat de game ervan uit dat iedereen die de game opstart bekend is met de serie. Maar dat de uitbreiding op zichzelf staat, suggereert dat je ook als nieuwkomer met de game uit de voeten kan. Niets is echter minder waar. Men of War: Vietnam doet geen enkele moeite zijn concept uit te leggen, terwijl het toch een behoorlijk complexe strategiegame betreft.
De strategische gameplay voelt als een combinatie tu en Company of Heroes en Commandos. Als speler heb je enkel de controle over een klein aantal manschappen dat wegens een gebrek aan basebuilding onvervangbaar is. De troepen zijn met een paar schoten uitgeschakeld. Dat maakt dekking zoeken en af en toe stilletjes op nietsvermoedende soldaten afsluipen noodzaak. Iedere soldaat beschikt bovendien over een eigen inventaris dat gevuld kan worden met de wapenuitrusting van overleden vijandige soldaten. Men of War: Vietnam is daarom een zeldzame strategietitel waarin de speler geen geld krijgt om eenheden te kopen, maar zich juist moet richten op de middelen die zijn soldaten ter beschikking hebben. Door de kwetsbaarheid van de eenheden is tactisch positioneren en goed gebruik maken van je bezittingen e entieel. Het levert tezamen een complexe en originele strategietitel op.
Vietnamese jungle
Het originele Men of War kende dezelfde formule, maar Vietnam verandert die door de locatie aan te pa en. Waar de Tweede Wereldoorlog garant stond voor relatief open vlaktes, daar is Vietnam één groot uitgestrekt oerwoud. En dat komt de gameplay niet echt ten goede. De dichtbegroeide groene weelde, die er overigens fantastisch uitziet, zorgt voor levels waarin het lastig is echt zicht te krijgen op de gevecht ituatie. Meer dan eens kun je je eigen soldaten niet meer vinden, om over het spotten van je tegenstanders nog maar te zwijgen.
Dat gebrek aan overzicht, gecombineerd met de hoge moeilijkheidsgraad van de game, maakt Men of War: Vietnam een bijna onuitvoerbare opgave. Je soldaten sterven binnen de kortste keren door een vijand die met het blote oog nauwelijks waarneembaar is tegen de groene achtergrond. Bovendien word je gelijk tegenover een gigantische overmacht gezet. Dat gecombineerd met de redelijk lange laadtijden levert frustrerende gameplay op.
Vier man
Niets illustreert dat beter dan de eerste van de tien mi ies (opgesplitst in twee campagnes van de Vietcong en het Amerikaanse leger). Je krijgt de controle over vier manschappen, die als enigen een aanslag op hun konvooi overleven. Beweeg je ze niet snel in de richting van beschutting dan sterven ze nog geen halve minuut later door een overvliegende helikopter. Daarna mag je het opnemen tegen een kleine patrouille van tien man, enkele legerbasi en die tot wel vijftig soldaten huisvestenen raketwerpende helikopters. En dat allemaal met vier soldaten die gemakkelijk het loodje leggen.
Het is jammer dat het strategieconcept van Men of War: Vietnam zo ontoegankelijk is. want het idee achter de serie is fantastisch. Er zal vast een klein segment zijn dat zweert bij de moeilijkheidsgraad van Vietnam. Voor de gewone sterveling is Men of War: Vietnam echter een aaneenschakeling van frustratie, onbegrip en laadtijden. Veteranen die de eerste Men of War-titels kunnen dromen, kunnen de uitbreiding best overwegen. Andere gamers kunnen de titel beter overslaan of zich eerst heer en meester maken van het origineel.