Mega Man is misschien wel het grootste icoon binnen de gamesindustrie. De kleine blauwe driftkikker heeft al meer dan honderd games op zijn naam staan, verspreid over praktisch elk denkbaar platform. Ondanks dat succes is de franchise in Europa nog steeds behoorlijk onbekend en willen de games maar niet van de grond af komen. Het eerste wapenfeit van Mega Man op de Nintendo DS komt in de vorm van Mega Man ZX. Een stap in de goede richting of verspilde moeite? Voordat ik met de daadwerkelijke bespreking van de game begin, moet ik eerst een kleine bekentenis maken: Mega Man ZX is eigenlijk de eerste Mega Man-game die ik ooit heb gespeeld, afgezien die paar kleine uurtjes die ik als kleine jongen met de NES-versie heb gestoeid. Voordat ik goed en wel aan de game begon, heb ik me dus eerst even flink moeten inlezen wat betreft de geschiedenis van Mega Man. Het blijkt dat Mega Man ZX eigenlijk een culminatie is van twee aparte series, namelijk: de Mega Man X-games die vanaf de SNES zijn verschenen en de Zero-tegenhangers, die hun hoogtepunt vooral op de Game Boy Advance beleefden. De serie is gaandeweg geëvolueerd van een platformer pur sang naar een actie-RPG die nog het meeste weg heeft van de recente Castlevania-games. ZX zet deze traditie voort, maar weet toch een hele eigen identiteit te behouden.   Voordat je aan de game begint, kun je uit twee verschillende personages kiezen: de jongen Vent (what's in a name…) en het meisje Aile. Wie je echter ook kiest, het maakt weinig uit voor het verdere spelverloop. De personages hebben een iets ander verhaal, maar spelen voor het grootste deel precies hetzelfde. De puristen onder ons zullen echter de game met beide personages door willen lopen om het maximale uit het spel te kunnen halen.

Aan het begin van het spel wordt duidelijk dat je een bezorger bent voor het bedrijf Giro Express. Tijdens wat op het eerste gezicht lijkt op een simpele routineklus, word je plotseling overvallen door een aantal “Mavericks”, de grote boosdoeners uit het spel. Je wordt gescheiden van je collega en het blijkt dat de Mavericks uit zijn op het pakketje wat je moet bezorgen en dat het koste wat kost beschermd moet worden. Je personage komt echter in contact met het pakketje en dit blijkt een substantie te bevatten die biometal heet. Als gevolg hiervan word je voorzien van een pak dat je beschermt en je ook even voorziet van een dikke gun. Het pak stelt zich voor als “Model X” en vanaf dat moment kan de lol pas echt beginnen.   Gaandeweg de game vergaar je meerdere 'X'-modellen die allemaal eigen vaardigheden bezitten. Zo is er bijvoorbeeld een model dat een korte afstand kan vliegen, een traag model dat wel over enorme vuurkracht bezit en een snel model dat met zijn lichtzwaard en zwakke laser eigenlijk alleen op de korte afstand echt dodelijk is. Deze modellen kun je op eender welk moment inzetten en dat brengt een extra tactische lading met zich mee. Je zult namelijk meerdere malen je model aan het type vijand of baas aan moeten passen om de strijd in jouw voordeel te laten verlopen.Ik haalde al eerder de recente Castlevania-games aan in vergelijking met ZX en dat is niet zonder reden; de game vertoont namelijk behoorlijk grote overeenkomsten met de hitserie van Konami. Ook in Mega Man ZX speel je meer in een grote wereld waarin je langzaam verder komt nadat je de benodigde vaardigheden of items elders in het spel heb vergaard, zoals dat inderdaad ook in de Castlevania's het geval is. ZX kent dus niet de gangbare levelstructuur, maar bevat ook weer niet zoveel vrijheid als op het eerste gezicht het geval lijkt; voor die ene blauwe deur zul je nog steeds die ene blauwe sleutel moeten bemachtigen waarvoor je die ene bepaalde baas zult moeten verslaan. Hierdoor blijft de game best lineair en deze structuur zorgt er vaak ook voor dat je onnodig veel op zoek bent naar het volgende item dat je nodig hebt om verder in het spel te kunnen gaan. Hoewel de balans in moeilijkheidsgraden prima is (easy is ook echt makkelijk, terwijl hard bijna oneerlijk moeilijk kan zijn), maakt de game het de speler meer dan eens onnodig lastig. Vijanden respawnen vrijwel meteen nadat je ze verslagen hebt, sommige sprongen zijn te moeilijk en sommige acties zijn te moeilijk te coördineren doordat je vaak tegelijk moet schieten en springen. Het save-systeem is ook niet bepaald vergevend; je kunt vaak alleen aan het begin van een bepaald deel saven, waardoor je negen van de tien keer helemaal opnieuw moet beginnen wanneer je iets voor de eindbaas sneuvelt en je al je levens heb verspeeld. Sommige mensen zullen dit juist 'hardcore' vinden, ik vind het echter vaker tenenkrommend tergend dan dat het me motiveert om dat ene level nog eens opnieuw te doen. De eindbazen zijn vaak wel enorm leuk en gelukkig zijn deze bazen in grote getalen aanwezig. Iedere baas heeft duidelijk zijn eigen patroon en verschilt van elke vijand, waardoor je meer dan eens goed gebruik moet maken van je verschillende X-modellen en de daarbij horende tactiek. Over het algemeen is de actie in de game ook lekker fel en wordt de speler constant uitgedaagd en op de proef gesteld.   Qua presentatie doet ZX prima zijn ding, zonder op enig vlak echt uit te blinken. De graphics zijn goed, maar niets maakt mij duidelijk dat hier echt gebruik wordt gemaakt van de kracht die de Nintendo DS in huis heeft. Het bovenste scherm is eigenlijk het enige scherm waar zich alles op afspeelt. Op het onderste scherm wordt soms wat extra informatie gegeven, maar vaak staat er helemaal niets. Touchscreen-functionaliteit is zo goed als afwezig en achteraf ben ik daar alleen maar blij om. De snelle, actierijke gameplay van Mega Man ZX vereist snelle coördinatie en binnen dit kader past het touchscreen gewoon niet. Het zou echter wel leuk zijn geweest wanneer Capcom iets meer gebruik had gemaakt van de combinatie van de schermen, maar het werkt zo eigenlijk ook prima. De speler wordt in het spel meer dan eens gaandeweg getrakteerd op filmpjes in anime-stijl die het verhaal en de setting prima ondersteunen. De gesproken stemmen in deze filmpjes zijn wel in het Japans, maar dat mag de pret niet drukken. Het geluid is eigenlijk over het algemeen wel heel degelijk; de geluidseffecten zijn goed en de technobeats die je hoort tijdens het spelen passen prima bij de actierijke gameplay.   Al met al is Mega Man ZX is een heel behoorlijke actie-RPG geworden zonder op een bepaald vlak echt uit te blinken. De game is prima te spelen voor zowel beginners als trouwe fans van de serie en de snelle gameplay blijft het hele spel door boeien. De verschillende X-modellen brengen flink wat broodnodige tactiek met zich mee waardoor de game niet verzandt in het standaard spring-en-schiet cliché. De game laat echter op een aantal vlakken wat steekjes vallen die makkelijk verbeterd hadden kunnen worden wanneer de game iets meer incubatietijd was gegund. Nu is het een degelijke, actievolle platformer die echter wel zijn meerdere zal moeten herkennen in de Castlevania's en de Metroid's van onze tijd.