Een twintigtal jaar geleden verscheen het actiespel Mega Man en sindsdien hebben zich meer dan honderd avonturen afgespeeld in het absurde universum van de blauwe superheld. Het laatste deel uit de originele serie dateert echter alweer uit 1997 en wist de hoogstaande kwaliteit van de eerdere pa ages bij lange na niet te benaderen. Niettemin komt Capcom nu fier met het negende deel op de proppen, gebruikmakend van de technische mogelijkheden ten tijde van de NES.
Mega Man 9 staat bol van de oude technieken en spelmechanismen. Zodoende vormen sprites, monotone bliepjes en kla ieke platformelementen de boventoon. Ook de resolutie is authentiek gehouden, waardoor breedbeeldtelevisies van twee enorme zwarte vlakken voorzien worden. Louter de zwartwaarden en de kraakheldere weergave kunnen niet verbloemen dat het een nieuw spel betreft. De audiovisuele oubolligheid zal voor velen een doorn in het oog zijn. Wanneer je echter niet vies bent van dit soort retroprojectjes, dan zal Mega Man 9 je zelfs positief weten te verra en. Door de unieke stijl en het intense kleurgebruik oogt de game namelijk zo slecht nog niet.
Waar het normaliter als een kwalijke zaak wordt gezien, is het simplistische spelprincipe juist de kracht van Mega Man 9. Doordat je louter twee actieknoppen tot je beschikking hebt, komt de e entie van de platformelementen nog beter tot z'n recht. Het komt nu immers volledig op je inzicht en vaardigheden aan. Het spel teert vooral op spelelementen die door de jaren heen geperfectioneerd zijn. Toch weet het spel de basale platformactie te ontstijgen. Verantwoordelijk hiervoor zijn zaken als teleporterende objecten, ronddraaiende magneten en wespschietende geweren, die net wat meer diepgang en fine e aan het geheel toevoegen.
Het verhaal wordt op een traditionele wijze verteld. Voorafgaand aan de eerste pa age wordt middels artistieke plaatjes en overdreven tekstballonnen uit de doeken gedaan welke kwestie Mega Man ditmaal dient op te lo en. Zoals gewend van de serie is het plot erg vaag, waardoor het volledig onduidelijk is of je daadwerkelijk een heldendaad aan het verrichten bent. Het menu is daarentegen een stuk eenduidiger. Hierdoor wordt al gelijk duidelijk dat Mega Man 9 slechts één spelmodus kent, wat in eerste instantie behoorlijk karig lijkt.
Mega Man 9 is namelijk een relatief kort spel. Eenmaal je het mechanisme onder de knie hebt, is het mogelijk in een kwartiertje of drie door het spel te rennen. Voordat je dit verwezenlijkt hebt, zul je echter al gauw het tienvoudige in het spel gestoken hebben. Achter de simplistische benadering gaat namelijk een erg pittig spel schuil. Je levensbalk is sneller leeg dan je lief is, de vijanden respawnen zo goed als onmiddellijk en de kleinste mi tap heeft een val in het diepe tot gevolg. Bovendien zijn er een hoop aangename extraatjes vrij te spelen en een vijftigtal intere ante uitdagingen te volbrengen, welke de spelduur aanzienlijk verlengen. Een alternatieve modus was een welkome toevoeging geweest, maar dat neemt niet weg dat het spel garant staat voor de nodige uurtjes speelplezier.
De welbekende Robot Masters dienden normaliter als eindbazen en verschafte je zo hier en daar een nieuw wapen, maar in Mega Man 9 kun je daadwerkelijk in hun huid kruipen. Deze mechanische vechtersbazen kennen stuk voor stuk een eigen specialiteit, wat deze mogelijkheid een stuk aanlokkelijker maakt. Zo is Tornado Man is in staat krachtige windvlagen te creëren en banjert Magma Man moeiteloos door omgevingen met temperaturen ver boven het kookpunt. En of het achttal speelbare Robot Masters nog niet genoeg variatie biedt, zal de roodglimmende Proto Man binnenkort tegen betaling te downloaden zijn.
Een superieur tweedimensionaal actiespel onderscheidt zich van de doorsnee titel uit het genre door twee aspecten: de levelstructuur en de balans. Met het eerste aspect zit het in Mega Man 9 wel snor. De vele gebieden zijn ondanks hun eenvoudige opzet nagenoeg perfect uitgewerkt. De levels zijn behoorlijk divers en kennen een uitstekende plaatsing van platformen en vijanden. De balans weet slechts deels te overtuigen. De verhouding tu en verschillende spelelementen is naar behoren, maar de moeilijkheidsgraad verloopt naarmate het spel vordert niet altijd even gestaag. Zo nu en dan is het mogelijk relatief snel door een mi ie te rennen, terwijl de zweetdruppels van de ogenschijnlijk onmogelijke opdracht even daarvoor nog nauwelijks je poriën verlaten hebben.
Natuurlijk zijn de huidige maatstaven niet van toepa ing op Mega Man 9. Capcom geeft immers zelf al aan dat het in wezen een Nintendo Entertainment System-spel is dat op de huidige generatie systemen verschijnt. Het fundament van het spel wijkt dan ook enorm af van recente tweedimensionale actiespellen. Dat het spelprincipe anno 2008 nog steeds de moeite waard is, geeft echter perfect weer dat het spel fundamenteel fantastisch in elkaar steekt. Als het spel vergeleken wordt met de overige delen uit de franchise, kun je opmaken dat Mega Man 9 nauwelijks onderdoet voor de oude kla iekers. En dat wil toch wel wat zeggen.