In de eerste seconden van Medal of Honor: Vanguard beleef je direct het hoogte- en diepte punt van het spel. Het hoogtepunt, en de enige merkbare vernieuwing in het spel, is de paradrop. Het feest is echter snel voorbij, want wanneer je de grond raakt begint de gameplay. Het dieptepunt. De slechte AI, de matig uitgewerkte schuilgameplay en doodgaan na twee goed gemikte schoten. Dat klinkt mi chien wel realistisch, maar wanneer het spel het niet zo nauw neemt met realisme in het algemeen is het een domper dat net dat punt wel meegenomen is. Het resultaat is dat je vaak hele stukken opnieuw moet spelen, omdat je net even pech hebt.
Games moeten leuk zijn en Medal of Honor: Vanguard faalt hier. Iedereen die wel eens een shooter speelt weet dat vrijwel elk spel gevuld is met wat saaiere stukjes. Deze speel je met alle plezier door, omdat de gameplay leuk is en je weet dat er weer een bijzonder leuk stuk op je staat te wachten. Die opbouw mist volledig in Vanguard. Je wacht maar op die mooie momenten, die schitteren in afwezigheid. Niet dat het één voor één afknallen van nazi’s geen voldoening geeft, maar we hebben het al zovaak gedaan. En zovaak beter.
Het spelen van Vanguard doet heel retro aan, en niet op een positieve manier. Het lijkt alsof je als speler een aantal jaar terug in de tijd stapt naar een tijd waar graphics niet uitmaakte, de AI nog niet goed uitgedacht was en eentonige gameplay nog prima was. Hebben wij het hier vroeger mee gedaan? Pakweg vier jaar geleden was het ook echt niet zo’n dramatisch spel geweest, maar we zijn verwend. We worden vertroeteld met pakkende verhalen, graphics waarmee je vijanden van struiken kunt onderscheiden, leveldesign dat boven een zig-zag-niveau uitsteekt en AI die enige vorm van intelligentie vertoont.
Maar goed, in de Playstation 2-review zijn al deze punten al uitvoerig besproken. Ik heb met de Wii-versie geworsteld. Hoe verschillen de twee games nou van elkaar? Allereerst de graphics. Grafisch is het spel slecht, maar op de Wii krijg je wel net de betere graphics voorgeschoteld. Net iets scherper. Dit doet echter niets af van het feit dat je nog steeds een lelijk spel krijgt waarin ongeveer twee tot drie kleuren worden gebruikt.
Wat de Wii-versie ook meeheeft is dat het een shooter op de Wii is. Het klinkt mi chien flauw, maar door de Wii-besturing krijgt een shooter al snel net dat beetje extra. Je wordt net wat meer in het spel gezogen en richten en schieten met de Wii-afstandsbediening blijft leuk. Zo krijgt ook de matige multiplayer net dat beetje extra wanneer je met vrienden op de bank zit met de Wii-afstandsbediening in je handen. Het lopen met de analoge stick en het richten met de Wii-Mote werkt prima, maar het is vooral de vraag hoe de andere functies ingevuld worden. Daar heeft EA de Nunchuck mee belast.
De kleine Nunchuck wordt ten volste benut. Door een stoot naar onder en naar boven ga je respectievelijk kruipen en weer staan. Een stoot naar rechts betekent herladen en met een stoot naar links draai je 180 graden (iets wat de PS2-versie niet heeft). In theorie een aardig concept, maar in praktijk vaak frustrerend. Wanneer je een stoot naar rechts geeft, geef je vaak automatisch ook een stoot naar links. Vooral in het begin ben je als een gek aan het draaien en bukken terwijl je gewoon je kogels bij wil vullen. Oké, is het voornamelijk wennen en na een aantal speeluren gaat het ook best. Maar het wil nog best wel eens gebeuren dat je in een spannend gevecht verliest omdat je draait in plaats van herlaadt. En dan komen die twee goed gemikte schoten natuurlijk net op het verkeerde moment.
Wat dan weer wel goed werkt zijn de paradrops, waarbij je de Wii-afstandsbediening en de Nunchuck verticaal houdt net alsof je een parachute aan het besturen bent. Ook kun je granaten gooien door eerst een doel te markeren en vervolgens een werpbeweging te maken met de Wii-Mote en een mêleeaanval doen door de Wii-Mote recht vooruit te steken.