Na de Hollywood-actie van Modern Warfare en Bad Company is het niet alleen tof om weer een oude reus binnen het genre te zien opstaan, maar vooral verfri end. Verfri end omdat respect voor de soldaat en daarmee de authenticiteit van het conflict al sinds jaar en dag centraal staat in de Medal of Honor-reeks. Wie herinnert zich niet de slachtpartij op het strand van Normandië of het sluipschutten vanuit verlaten gebouwen in door oorlog verscheurde dorpjes? De Tweede Wereldoorlog was nog nooit zo dichtbij geweest. Daar zit nu echter ook de crux, want na jarenlang haarfijn iedere minuut van die oorlog te hebben nagespeeld luidt de consensus tegenwoordig: we hebben het gehad met de Tweede Wereldoorlog.
Zodoende stapt Medal of Honor in de voetstappen van Call of Duty en draait het spel om een hedendaags conflict. Afghanistan is het toneel voor de strijd tu en enerzijds de binnenvallende Amerikanen en anderzijds de Taliban. Als strijdtoneel is Afghanistan niet alleen maar intere ant omdat het de eerste keer is dat we hem digitaal kunnen verkennen, het is ook een zeer diverse omgeving. Dorre woestijnlandschappen, bevroren bergtoppen en allerlei combinaties daartu en geven je het beeld van een land met grote natuurlijke tegenstellingen. De vijand, de Taliban, maakt hier gretig gebruik van om bij tijden onzichtbaar te zijn en je pas op het laatste moment te verra en, precies zoals in werkelijkheid gebeurt.
Niet over-the-top
De game hecht dan ook duidelijk waarde aan een zekere geloofwaardigheid. Niet zo gek, omdat dat altijd al belangrijk is geweest voor de Medal of Honor-reeks. Dat zie je terug in de manier waarop er tu en soldaten gesproken wordt, hoe alles klinkt en hoe de Taliban je weet te verra en door gebruik te maken van het landschap. Dit zorgt er uiteindelijk voor dat hoewel je er mi chien nooit bent geweest, je wel een beeld hebt van hoe het is om in Afghanistan oorlog te voeren. Althans, hoe dat is voor Amerikanen. Je krijgt namelijk wel duidelijk de Amerikaanse legercultuur mee. Bij lange na niet zo stereotypisch als in sommige films of televisieseries, maar wel heel herkenbaar.
Het beeld dat geschetst wordt voelt ook vrij compleet aan omdat je het ene moment door de ogen van een zogeheten Tier 1-soldaat kijkt, de andere keer door de ogen van een reguliere soldaat en dan weer door die van een Apache-piloot. Hierdoor krijg je zowel mee hoe het is om op vijfhonderd meter afstand iemand neer te schieten met een sluipschuttersgeweer, als hoe het is om al scherend over de bergtoppen mortierposten uit te schakelen. De ervaringen zijn behoorlijk divers en sluiten chronologisch mooi op elkaar aan. Over het algemeen zijn de scenario’s geloofwaardig en sfeervol, hoewel zeker af en toe geromantiseerd. Soms zijn er actiescènes die de grenzen van het redelijke wel opzoeken, maar ze gaan er bijna nooit overheen, in tegenstelling tot bijvoorbeeld Modern Warfare 2. Wat dat betreft hebben ze een goede balans gevonden tu en het behouden van een eigen identiteit en het nabootsen van wat concurrenten gedaan hebben.
Uit balans
Dat gevoel van geloofwaardigheid wordt soms echter ondermijnd door vrijheden die worden ingeperkt en slecht uitgevoerde scripting. Zo loop je nogal eens tegen een onzichtbare muur op, blijken bepaalde lage obstakels onoverkomelijk en moet je soms wel op een hele specifieke plek staan om de volgende gebeurtenis te activeren. Vooral wanneer je iets sneller speelt dan het spel beoogt, treden er soms rare situaties op. Zo blijk je plots nog niet over een muurtje te kunnen springen omdat je teamgenoten nog niet bij je in de buurt zijn. Je went er wel aan, maar dit soort dingen kunnen je even uit de ervaring halen.
Dit probleem is overigens groter op de consoles dan op de PC. Speel je op Xbox 360 of PlayStation 3 dan staat automatisch de aim a ist aan, die net als in Call of Duty in werking treedt wanneer je over de loop van je wapen kijkt. Speel je hier een beetje handig mee, dan wordt het spel zelfs op de hoogste moeilijkheidsgraad wel erg makkelijk. Mede hierdoor zul je in de regel sneller door een gebied heen gaan dan op de PC, waar al het mikwerk volledig handmatig is. Wanneer het gaat om twintig Taliban-strijders die zich achter allerlei boompjes, rotsen en huisjes en verstoppen, dan heb je het over een merkbaar verschil in inspanning en speeltijd. De aim a ist kan op de spelcomputers gelukkig ook uitgeschakeld worden, maar ontwikkelaar Danger Close had er goed aan gedaan om dit standaard te doen voor de hoogste moeilijkheidsgraad.
Ondanks dit alles blijft de singleplayer bijzonder vermakelijk op zowel PC als console, maar de PC is absoluut het beste platform om de game op te spelen. Daarop is er geen aim a ist en ziet de game er stukken beter uit. Op Xbox 360 en Playstation 3 is de game grafisch inconsistent: meestal prima, maar soms ook gewoon lelijk. Het is vrij simpel: wanneer je niet uit de ervaring getrokken wordt en het realisme niet alleen in geluid maar ook in beeld terug te zien is, word je in één ruk door het verhaal getrokken. Jammer genoeg weten de consoleversies diezelfde kwaliteit niet te halen.
Tier 1
Heb je de game na zes uur eenmaal uitgespeeld dan hoef je niet snel te vrezen voor verveling. Als je van een uitdaging houdt, kun je namelijk nog iedere mi ie apart spelen op de hoogste moeilijkheidsgraad. Het gaat in deze zogeheten Tier 1-modus om het behalen van een zo snel mogelijke tijd. Deze tijden worden opgenomen in wereldwijde ranglijsten en op deze manier kun je speciale beloningen krijgen. Het is een behoorlijke kunst om enerzijds niet te snel door een level te gaan (omdat je anders het loodje legt) en anderzijds toch een zo snel mogelijke tijd te behalen. Om je te stimuleren om echt als een expert te werk te gaan, leveren headshots bijvoorbeeld een tijdelijke pauze in de timertijd op. Feitelijk is dit dus een time-trial: mi chien niet heel bijzonder, maar toch een leuke aanvulling.
Bliksemsnelle multiplayer
Dergelijke aanvullingen op een solide singleplayerervaring zijn natuurlijk leuk, maar geen enkele shooter van dit kaliber kan tegenwoordig nog zonder het gezelschap van een sterke multiplayermodus. Grappig genoeg is de multiplayer van Medal of Honor ontwikkeld door Dice, de studio achter de Battlefield-reeks. Je ziet duidelijk zware invloeden van de multiplayer van Bad Company 2, hoewel er een heel sterk Medal of Honor-sausje overheen is gegoten. In e entie biedt deze modus de snelheid en het realisme van Medal of Honor (binnen de kortste keren leg je het loodje al, headshots zijn sowieso dodelijk) en de interface en engine van Bad Company 2. Hoewel het aanbod aan maps nu nog wat karig lijkt, wordt hij nu al bevolkt door een enorme schare fanatieke spelers.
In totaal zijn er vijf verschillende soorten speltypes, maar als we heel eerlijk zijn betreft het er maar vier. De vijfde is een compilatie van alle andere speltypes, alleen dan met hardcore-instellingen. Dat terwijl de reguliere varianten al behoorlijk pittig zijn. Je krijgt dan ook te maken met een zeer sterke leercurve wanneer je even een potje Team A ault (Team Deathmatch dus) denkt te gaan spelen. Grote kans namelijk dat je binnen luttele seconden al dood bent. Het is dan ook zaak om, ongeacht het speltype, je omgeving in de gaten te houden voordat je begint te bewegen en altijd klaar te staan om letterlijk een nekschot te geven wanneer nodig. Qua diversiteit zit het wel goed met de verschillende speltypes, die variëren van traditionele slachtpartijen tot het afwerken van een serie doelen in mi ievorm.
Uiteraard kun je uit verschillende kla en kiezen, zoals sluipschutter en zware infanterie en door je te specialiseren speel je weer bijzondere wapens en extra’s vrij voor een specifieke kla e. Een leuke toevoeging aan het geheel is het kunnen behalen van speciale onderscheidingen in ieder speltype. Deze beloningen gaan vaak gepaard met wat nog het best vergeleken kan worden met de killstreak zoals we die kennen uit Modern Warfare, maar dan op een wat realistischere wijze. Het begint met het kunnen laten uitvoeren van een mortieraanval en bouwt geleidelijk op naar steeds zwaarder geschut. Gezien de snelheid en de expertise waarmee gespeeld wordt is het echter zeldzaam om hier vaak over te beschikken, wat het geheel weer wat in balans houdt.
Oude reus
Los van het feit dat de multiplayer inhoudelijk een sterke modus is (zij het ietwat gericht op fanatieke spelers) is het vooral een zeer prettige modus. Alles werkt vlot, je zit binnen de kortste keren al in een se ie en de tu entijdse laadtijden zijn zo snel voorbij dat je ze niet eens kunt gebruiken om op adem te komen. Samen met een lang niet perfecte, maar wel sfeervolle singleplayermodus maakt dit van Medal of Honor een fijn pakket dat je met regelmaat op kunt pakken. Hoewel niet de topgame die we hadden gehoopt is Medal of Honor een geslaagde wederopstanding van een oude reus.