Eind 2002 bracht Microsoft Game Studios de schiet-alles-kapot-wat-je-ziet game MechAssault op de markt. De game was een voortzetting van de bestaande MechCommander en MechWarrior games, maar verruilde de strategische gameplay voor een wat lossere, fast-paced actie. Bijna twee en een half jaar na de release van MechAssault brengt men nu een vervolg op de markt, MechAssault 2: Lone Wolf geheten. De game heeft zowel een uitgebreide singleplayer als multiplayer mode, waarvan we de eerste, de singleplayer dus, in deze review bekijken.

Net als in deel één, ga je in MechAssault 2 op pad met het naamloze lid van de Wolf's Dragoons. We zien de stoere bink meerdere malen in beeld komen, maar z'n tong lijkt hij verloren te zijn. Meer informatie verkrijg je van 'major' Natalia en techneut Foster. Samen met een niet geheel onaantrekkelijke ruimtepiraat, vormen ze het kwartet mensen dat je in de tussenfilmpjes veelvuldig in beeld zult zien. Deze tussenfilmpjes zijn strak geregisseerd en geven je net wat meer informatie over het verhaal dat de game rijk is. Veel zul je je echter niet druk maken om het verhaal, want de missies komen negen van de tien keer toch neer op een flinke dosis schiet- en scheurwerk. Je doelen zijn duidelijk en het plaatje eromheen vervaagt al snel als je vijandelijke Mechs overhoop aan het knallen bent.

De gameplay van MechAssault 2 is nog steeds lekker soepel. Hoewel je een enorme stalen kolos onder controle hebt, voelt het spel aan als een gesmeerde third person shooter, waarin net zo goed Rambo VI de hoofdpersoon had kunnen zijn. Afhankelijk van het type wapen dat je gebruikt, kent het spel een lock-on systeem, waarmee je vijanden net wat makkelijker kappot maakt. Echt simpel is MechAssault 2 daarentegen niet: ook met het lock-on systeem zul je enkele missies een paar keer opnieuw moeten spelen om ze tot een goed einde te brengen. De balans tussen de verschillende wapens is goed uitgewerkt; hoe krachtiger het wapen, des te meer tijd het nodig heeft om te herladen. Tijdens het spelen is het dan ook verstandig constant van wapen te wisselen en je geschut af te stemmen op het type tegenstander dat je voor ogen hebt.

Nieuw in MechAssault 2 is de mogelijkheid om uit je Mech te springen en de wereld door de ogen van de anonieme strijder te bekijken. Pas met beide benen op de grond merk je hoe groot Mechs wel niet zijn en voel je je echt een miertje in de grote mensen wereld. Gelukkig heeft techneut Foster iets slims bedacht om je ook zonder Mech in handen de kans te geven de vijanden te asswhoopen: de Battle Armor. De Battle Armor is een soort metalen pak, dat je eenmaal aangetrokken als een soort mini-Mech over het speelveld laat stampen. Zowel schieten, vliegen als klimmen is mogelijk, maar het mooiste is nog dat je in de Battle Armor een vijandige Mech over kunt nemen. Spring tegen een Mech op en druk op de juiste, onder in beeld verschijnende knoppencombinatie, en je pak wordt verruild voor een 12 meter hoog stuk ijzer. Dat zit toch net wat veiliger.

Grafisch heeft MechAssault 2 de zaakjes erg goed voor elkaar. Ontwikkelaar Day 1 Studios heeft voor een kleurrijk palet gekozen, maar toch de grimmige, industriële sfeer weten te behouden. De animaties van de Mechs lopen geolied en de groene, gele en paarse kogels vliegen je in een hevig gevecht om de oren. Pluspunt is ook dat de omgeving redelijk te slopen is, wat je in zo'n allerverwoestende Mech toch een gevoel van macht geeft. Daarnaast zijn de veelvuldig voorkomende explosies werkelijk top notch te noemen; de brokken en vuurwazen vliegen bij een hevige knal spectaculair in het rond.

Vervolgens is er het geluid. Ondersteund door heftige, rock-achtige muziek, baan je je weg door de levels heen en ik kan niet anders zeggen dan dat de muziek heerlijk op z'n plaats is in MechAssault 2. Verder klinken ook de geluiden van de wapens en stampende Mechs zoals je het verwacht.

De singleplayer van MechAssault 2 is een afwisselende en erg vermakelijke aangelegenheid. Door de soepele gameplay voelt de game aan als een uit de kluiten gewassen third person shooter, waarin je voor de verandering geen zielig persoontje, maar een heuse machine bestuurt. Door de straight-forward manier van spelen, knal simpelweg alles aan gort wat je op je weg ziet, is de game zowel leuk in een korte- als lange speelsessie. Daarnaast ziet het spel er grafisch ook nog eens goed uit en is ook de muziek en sound op z'n plaats. Absoluut een goede voorbereiding op het online geweld. Hoe dat echter in elkaar zit, lees je later.

Gameplay: 8,0 Graphics: 8,5 Geluid: 8,0 Totaal: 8,2