Net zoals Blizzard bij Heroes of the Storm personages uit zijn hele oeuvre in het strijdgewoel werpt, maakt NCSoft dankbaar gebruik van de vele ma ively multiplayer online-games die de Koreaanse studio heeft geproduceerd. Figuren als de Statesman uit City of Heroes en Poharan uit Blade & Soul maken hun opwachting en je mag er gerust van uitgaan dat de selectie van 37 Masters nog verder uitgebreid zal worden.
Attack of the Clones
Naast de bekende gezichten kent Master X Master ook meerdere originele personages. ‘Origineel’ is een groot woord, want visueel en conceptueel zijn de Masters slecht van elkaar te onderscheiden. We hebben een man met vuurwapen, vrouw met vuurwapen, andere vrouw met vuurwapen, man met twee vuurwapens, meisje met vuurwapen, vrouw met boog en vrouw met camera die ze gebruikt als vuurwapen. Uiteraard zijn er nuanceverschillen, maar als Dota 2 en League of Legends met drie keer zoveel personages minder klonen kennen, gaat er iets fout.
Twee paar personages maken het erg bont met hun gelijkeni en. Tulam en Koom zijn allebei mensvormige wezens die bestaan uit blauwgloeiende stenen. Tulam is iets slanker dan Koom, maar voor de rest veel succes gewenst. Maia en Merope zijn nog wel het ergst. De twee androïden zijn alleen van elkaar te onderscheiden door hun rode of blauwe haarkleur. De klapper: beide hebben een vrij te spelen skin waarbij ze de kleur aannemen van hun robotische zuster. Nu klinkt het bovenstaande mi chien als muggenzifterij, maar de matige vormgeving van de Masters maakt de leesbaarheid van de game er niet beter op. Er zijn wel genoeg fetisj-kostuums te koop voor met name de vrouwelijke personages, maar dat zal vast geen rol hebben gespeeld bij het visuele ontwerp van de figuren.
Tag Team
Die leesbaarheid is belangrijk in Master X Master, want je moet een hoop zaken in de gaten houden om effectief te spelen. De eigen gezondheid, de beschikbaarheid van je skills en de locatie van vriend en vijand spreken natuurlijk voor zich als je een beetje bekend bent met het genre. In MXM bestuur je de Masters echter met de WASD-toetsen en moet je actief mikken met je vuurwapen om de ander te raken. Ook kun je richels op- en afspringen en al huppelend – ten koste van je Stamina – sommige projectielen ontwijken. Of je gebruikt daar je toegewijde ontwijk-skill voor. Merk je dat je minder schade tegen een bepaalde Master doet dan je zou verwachten, dan heeft je Master waarschijnlijk een verkeerde Attunement. Masters hebben namelijk een Pokémon-achtig element, dat werkt volgens een steen-papier-schaar-systeem. Volg je het nog?
Daar bovenop komt Master X Masters’ uniekste gameplayelement. Je kiest niet één, maar twee Masters om het gevecht aan te gaan. Met een draai van je muiswiel kun je direct wi elen tu en de twee vechtersbazen, die elk hun eigen gezondheid hebben. Dit maakt een weelde aan dodelijke combinaties mogelijk en voorziet de game van de nodige diepgang. Aan de andere kant vormt het ‘tag’-systeem ook een risico, want de cooldown van dertien seconden betekent dat je niet zomaar kunt terugschakelen naar je alternatieve Master als je zwaargewond raakt tijdens het uitvoeren van je combo.
Minder dan de som der delen
Het Tag Team-idee is veruit de intere antste innovatie van Master X Master, maar deze dreigt te verstommen in een kakafonie van ideeën die om aandacht schreeuwen. Neem de vijf tegen vijf Titan Ruins-modus. Zoals eerder genoemd is het in een moba de bedoeling om het hoofdgebouw van de vijand te slopen. De teams worden hierbij geholpen door minder sterke, computergestuurde beestjes die langs drie wegen (Lanes) zich dichterbij het doel vechten. Tot dusver een bekend verhaal.
Titan Ruins doet er een schepje of vier bovenop, alsof je vier Heroes of the Storm-potjes tegelijk speelt. Elke actie levert punten op, of het nu om monsters doden gaat of het verslaan van een vijandelijke Master. Elke keer dat een team honderd punten haalt, verschijnt er een Titan die door de Mid Lane dendert en probeert de verdedigingswerken van de tegenstander te slopen. Daar komt nog bij dat een Titan en sommige monsters in de Jungle – de ruimte tu en de drie Lanes – Titan Shards laten vallen. Pak er vijf op en breng deze terug naar de basis en je mag zelf in een Titan veranderen, waardoor je grote gevechten met een paar vuistslagen kunt domineren.
Tevens kun je regelmatig in de Top en Bottom Lane een tweetal Watchers verslaan, om zo een Fallen Hero op te roepen die met je meevecht. Bevecht de sterke Rozark in de Jungle en vijandige troepen zijn verzwakt. Tot slot wint een team ook als het de duizend punten bereikt, of de meeste punten heeft behaald zodra de klok de 25 minuten aantikt. Master X Master gedraagt zich als het meisje in de reclame dat niet kan kiezen tu en verschillende vlaaien. Gefrustreerd brult ze “Ik wil ze allemaal”, maar zo veel gameplaysystemen bij elkaar smaakt nergens naar.
Solide kern
Ook al heeft Master X Master de neiging om de speler te overweldigen met mechanieken, de kern van het spel staat op stevige grond. Al rondrennend de vijand aftasten en proberen met een goed geplaatst schot hem uit de tent te lokken is een veel actievere bezigheid dan de Laning Phase in menige moba. Bijna alle vaardigheden moet je goed mikken, zodat er een duidelijk verschil te zien is tu en goede en minder goede spelers.
Met een betere focus en minder overbodige mechanieken (zoals die Attunements) zou de gameplay van MXM prima op zichzelf kunnen staan. Als je de overdadige complexiteit voor lief kunt nemen, valt er een hoop plezier te beleven aan Master X Master. Bovendien moeten we toegeven dat we de muziek, een bonte verzameling van orkestrale stukken tot dub-step, bleven neuriën na het afsluiten van de game.
Chasing the dragon
Minder goed te verteren is de cynische omarming van het free-to-play-model. Er is niets schandalig aan het gegeven dat je moeite moet doen als je niet wilt betalen. Het probleem is dat bij MXM de verhouding zoek is geraakt. Je begint met twee eigen Masters en drie roulerende gratis Masters. Een nieuwe Master speel je vrij met SOL-punten, waarvan je er een per accountlevel ontvangt. De prijzen van Masters variëren van een paar SOL tot elf, plus een extra vereiste.
Aanvankelijk gaat het levelen snel zat en kun je moeiteloos een handvol Masters aan je selectie toevoegen. Het venijn zit hem in die extra eisen aan het mogen kopen van de Master. Vaak moet je een stuk of dertig objecten vinden (lees: grinden) in specifieke PvE-Stages van de game. Master X Master zet groot in op het herhaaldelijk uitspelen van dergelijke levels, waarin je het solo of met anderen opneemt tegen computergestuurde monsters en robots. Hoewel de Stages niet slecht in elkaar steken en de eindbazen een goede oefening vormen, is na tientallen keren grinden de lol er wel van af.
Grind-to-play
Waarom dan die moeite doen? Omdat je anders niet de Nodes kunt vinden of maken die je Masters een klein maar significant voordeel geven tijdens de PvP-modi. Master X Master zit boordevol spullen die je alleen voor een heel specifiek doeleind kunt gebruiken en die kun je alleen krijgen met de als Memory-spel vermomde gokkast die je beloont aan het eind van een PvE-Stage. “O, wat jammer. Je hebt geen Bloody Flails gevonden. Wil je nog een kaartje omdraaien? Dat kost dan 60 X-Coins.” Alles, van het uitbreiden van je opslagruimte tot het kunnen kiezen van een specifieke Stage, kost uiteindelijk X-Coins en die zijn duur. In verhouding tot andere moba’s die je ook laten werken voor de personages is Master X Master zelfs veruit de duurste moba.
Zoals gezegd is het spelen van Master X Master zeker geen straf. De actie is snel en je hand-oogcoördinatie wordt goed op de proef gesteld. Zelfs de overdaad aan complexiteit kunnen we nog door de vingers zien. Alle goodwill smelt uiteindelijk weg zodra de manipulatieve tactieken van het free-to-play-model zich aan je op beginnen te dringen. Het vrijspelen van nieuwe Masters kost exponentieel meer tijd en de prijzen zijn simpelweg te hoog vergeleken met de concurrentie. Master X Master heeft nog een hoop te leren van de echte meesters.
Master X Master is sinds 21 juni gratis speelbaar op de pc.