Waar oh waar zijn onze geliefde Marvel-mains? Dr. Doom is foetsie, er is niets over van Deadpool en ook de X-Men zijn in geen velden of wegen te bekennen. Wolverine, Storm, Magneto en zelfs de irritant oneerlijke Sentinel: ze waren iconisch, populair, competitief inzetbaar… en toch zijn ze er niet. De reden voelt lullig en voor ons gamers oneerlijk: Marvel (lees: Disney) was bereid om weer met Capcom samen te werken aan een nieuw deel in wellicht de meest toonaangevende cro over van het medium, maar alleen als de Marvel-kant van de game de Marvel Cinematic Universe maximaal zou ondersteunen. En met de MCU ondersteunen bedoelden ze dus de intellectuele eigendommen negeren waarvan de filmrechten bij andere studio’s liggen.
Impact, coolheid en relevantie
Nieuwkomers als Captain Marvel, Ultron en Gamora vervullen gameplaytechnisch wellicht soortgelijke rollen als de eerder genoemde X-Men-personages, maar dat is het punt niet. Hoezeer men Thanos z’n groene stiefdochter ook kan waarderen, zij heeft niet de impact, coolheid of relevantie van Logan en z’n klauwen. En laten we een saillant detail niet vergeten: deze gehele franchise heeft zijn bestaan nota bene te danken aan een spelletje genaamd X-Men vs. Street Fighter! De afwezigheid van de mutanten is dus niet alleen jammer; het is een cynische middelvinger naar een stukje gamegeschiedenis.
Een wellicht net zo heet hangijzer is de grafische stijl van de game. Marvel vs. Capcom 2 oogde als een speelbare tekenfilm en was een heerlijke, tijdloze kakofonie van kleuren en prachtige pixelart. Marvel vs. Capcom 3 verloor die tijdloosheid, maar wist met z’n donkerdere palet, pop art-effecten en cel-shaded graphics toch een soort comicgevoel op te roepen. In Infinite is de comics en/of tekenfilm-flair helemaal verdwenen. Daarvoor in de plaats is een generieke grafische stijl geïmplementeerd die niet per se lelijk is, maar die zeker de eigenzinnigheid en extravagantie mist die ‘Mahvel’ zo typeerde. Je zou kunnen zeggen dat veel van de personages er nu uitzien als plastic actiefiguurtjes, maar de kans is klein dat dit de bedoeling was en dat de doelgroep dat als positief ervaart.
Eén van de dingen waar Marvel vs. Capcom z’n reputatie als gestoorde doch heerlijk speelbare fighter mee hooghield, was het feit dat het je drie belachelijk krachtige personages liet besturen per gevecht. Dat Infinite dit naar een twee-versus-twee structuur heeft teruggeschroefd (iets wat veel minder uniek is; kijk maar naar Tekken, bijvoorbeeld) voelt in eerste instantie daarom ook als de derde klap in ’t gezicht. Toch is het niet de nagel aan de doodskist waar we voor vreesden. Dat de teams uit ‘slechts’ twee personages bestaan wordt bijvoorbeeld gecompenseerd met enkele belangrijke nieuwe mechanics, waaronder het feit dat er nu een veel grotere focus ligt op het schakelen tu en de teamgenoten. Je kunt nu werkelijk op elk moment van vechter switchen met een simpele druk op de knop, en de vrijheid die je hierin hebt is gigantisch. Je kunt de animaties van bepaalde speciale moves teniet doen door te switchen; je kunt combo’s verlengen door te switchen; je kunt zelfs afstraffingen voorkomen door te switchen. Infinite is één groot, gestoord tag-festijn, en dat zou qua balans werkelijk onspeelbaar zijn geweest met drie personages.
Infinity Surge en Storm
Nog belangrijker is hoe de Infinity Stones de twee personages aanvullen, want deze stenen zijn zonder twijfel de belangrijkste en grootste nieuwe toevoeging aan niet alleen de franchise, maar wellicht zelfs het genre. Elk van de zes stenen voegt namelijk zowel een vaardigheid aan je vechters toe die op elk moment kan worden ingezet (Infinity Surge), maar geeft je ook, na het vullen van een metertje, een absurd krachtige aanval of bonus waarmee je het tij kunt keren (Infinity Storm). Neem bijvoorbeeld de Power Stone, waarvan de Infinity Surge je met een druk op de L1-knop een harde aanval laat uitvoeren die de tegenstander altijd naar achter doet donderen, wat opgevolgd kan worden met een combo. De bijbehorende Infinity Storm bedekt het hele speelveld in een vurige, paarse gloed (net als in de climax van de eerste Guardians of the Galaxy-film) en laat al jouw aanvallen extra veel schade doen. Een level 3-superaanval van Dante, terwijl hij in z’n Devil Trigger-modus zit én de Power Stone Storm geactiveerd heeft, doet een werkelijk achterlijke hoeveelheid schade.
De anderen stenen zijn zo mogelijk nog intere anter. Met de Reality Stone kun je op elk gewenst moment een hittezoekend projectiel afvuren, waarmee rechttoe-rechtaan personages zoals Thanos opeens ook op langere afstand gevaarlijk zijn. De Mind Stone geeft je de mogelijk om de vijand bevriezen en je Hyper-meter sneller aan te vullen, wat ideaal is voor spelers die weten hoe ze hun combo’s in superaanvallen kunnen linken. De Time Stone lijkt gemaakt te zijn voor relatief logge personages als Dormammu, want met een druk op L1 teleporteer je over het scherm als een konijn aan de amfetamine. En als je de definitie van irritant wilt weten, wacht dan maar tot de Space Stone tegen je gebruikt wordt; het trekt je naar de tegenstander toe, en het kan je bewegingsvrijheid (en tag-functie) beperken door je in een kubus te plaatsen. De Soul Stone zal echter voor velen een favoriet zijn, vooral in het begin, mede omdat zijn functies universeel handig zijn: je kunt er HP mee stelen én beide teamgenoten tegelijk mee besturen (inclusief supers!) wat extra belachelijk is wanneer je beseft dat dit ook werkt als één van je vechters eigenlijk al dood is. Belachelijk. En tof.
Compenseren of versterken
Zowel het plezier als de diepgang van Infinite laten zich pas echt zien wanneer je met de stones begint te experimenten. Want zelfs als je elke keer dezelfde twee personages kiest, kun je toch volledig andere speelstijlen en tactieken inzetten afhankelijk van welke steen je erbij gekozen hebt. Je kunt er bijvoorbeeld voor kiezen om je sterke punten nog sterker te maken; een Hulk-speler met een Power Stone is angstaanjagend. Maar je kunt er ook voor kiezen om te compenseren voor je zwaktes en je Hulk juist snelheid te geven met de Time Stone. Zeggen dat dit een game changer is, is niet overdreven. Hoe vaak is het voorgekomen dat je met je beste maat een fighter aan het spelen bent en het saai wordt omdat jullie elkaars mains en bijbehorende speeltactieken uit het hoofd kent? Je kunt een nieuw personage oppakken en bij nul beginnen. Maar de Infinity Stones zorgen ervoor dat je je arsenaal kunt vernieuwen zelfs zonder nieuwe personages te hoeven leren. Meer games hebben een soortgelijke mechanic nodig.
Dan is er nog de Story Mode. Oh, de beruchte Story Mode. De tu enfilmpjes zouden verschrikkelijk geschreven zijn, de ingesproken stemmen erbarmelijk, en de team-ups zouden nergens op slaan. Dit is niet het geval: het is een grote, vermakelijke, niet al te zelfingenomen viering van de twee werelden. De kwaliteit is minder consistent dan het Nederlandse zomerweer en er zijn momenten dat je zoveel plaatsvervangende schaamte ervaart dat je je tenen kneust door ze te krommen, maar die momenten zijn in de duidelijke minderheid. Wie het nalatenschap van zowel Marvel als Capcom een warm hart toedraagt, geniet van de manier waarop de twee werelden letterlijk doch met een knipoog samengesmolten zijn, resulterende in locaties als A.I.M.brella en XGard en personages die voor zowel de leukste als meest logische reden bij elkaar worden gezet.
Makkelijk om te haten
Het is makkelijk om Marvel vs. Capcom: Infinite te haten. Veel van die haat is ook zeker terecht; zo is het niet eerlijk voor ons, de fans, om niet meer met Magneto te mogen spelen simpelweg omdat een paar filmstudio’s ruzie met elkaar hebben. Wat dat betreft verdient Infinite ook zeker wat van de kritiek die het krijgt. Maar wat het niet verdient is het cynisme dat al voor de release om de game hing en de inhoudelijke kwaliteiten probeert te ondermijnen. Infinite ziet er mi chien niet uit, maar het vechten — de reden dat je een game als deze koopt — is ontzettend leuk. Het voegt daarbij een systeem toe dat veel van de kritiek in één keer van de tafel smijt. Daarnaast is het volledige pakket een stuk completer dan voorheen het geval was bij het op eSports gerichte Street Fighter 5. Dat getuigt van een Capcom die bereid was om het deze keer goed te doen, nieuwe dingen te proberen en risico’s te nemen. Infinite mist wellicht de X-factor, letterlijk en figuurlijk, maar het geeft er ook heel veel voor terug.
Marvel vs. Capcom: Infinite is nu verkrijgbaar voor pc, PlayStation 4 en Xbox One. Voor deze recensie is de PS4-versie gespeeld.
Door: Samuel Hubner Casado