Creatief gamedesign geniet veel aanzien. Dit gaat op voor miljoenenproducties, maar eigenlijk nog meer voor indiegames. Zeker de afgelopen jaren hebben onafhankelijke ontwikkelaars geprobeerd de game-industrie op hun eigen manier voort te stuwen. Conventies werden gebroken, met vaak innovatieve, artistieke of maatschappijkritische games tot gevolg. Ook zijn er indie-ontwikkelaars die juist teruggrijpen naar de begindagen van de game-industrie en daar hun inspiratie opdoen.
Mark Leung is zo’n onafhankelijke ontwikkelaar. Zijn mi ie? Het Japanse rollenspel te kijk zetten. Volgens hem nemen dit soort titels zichzelf veel te serieus, terwijl ze meestal niets anders doen dan elkaar na-apen – je hoeft alleen maar naar de structuur van verhaallijnen te kijken. Zijn project omvat echter veel meer dan dat. In Mark Leung: Revenge of the Bitch wordt namelijk de gehele mensheid op de hak genomen.
Echte filmpjes
Ontleed je Revenge of the Bitch, dan zou het een redelijk inwi elbaar rollenspel zijn. Je rent door een open wereld, raakt verzeild in turn-based gevechten en lost de meest overdreven mi ies op. Bij de ouverture weet je echter al gelijk dat het hier niet om draait. In plaats van een ‘episch’ CGI-meteriaal, krijg je amateuristisch filmmateriaal voorgeschoteld. Niet in hoge definitie, uiteraard, waardoor het op grotere schermen in een pixelbrij ontaardt.
Nog uitzonderlijker is dat Mark Leung hierin zelf de hoofdrol speelt. Dit maakt het kijken naar de tu enfilmpjes behoorlijk ongemakkelijk. Je weet namelijk dat degene die je ziet stuntelen (acteren kan hij niet) en alle generieke eigenschappen van RPG-helden uitvergroot en belachelijk maakt ook verantwoordelijk is voor het spel dat je speelt. Helemaal gênant wordt het wanneer een meisje met al te veel lichaamshaar haar boezem vastpakt om de grootte ervan te benadrukken.
Uiteindelijk is het verhaal onnavolgbaar en tref je de ene na de andere malloot. Het geven van de leukste voorbeelden zou zonde zijn, maar het opsommen van enkele voorspelbare varianten kan niet heel veel kwaad. Kleine Britse dronkenlappen maken indirect Fable belachelijk en een R2D2-achtige robot piept je na. In je team schaart zich na verloop van tijd een aantrekkelijke dame met konijnenoortjes tegen die zo uit Final Fantasy had kunnen komen.
Karl Marx
Mark Leung: The Revenge of the Bitch is dus een hilarische parodie, zonder dat het echt platvloers wordt. Natuurlijk gaan de hoofdpersonages l33tsp34k niet uit de weg en schelden ze erop los, maar de verwijzingen zijn over het algemeen uiterst intelligent. En zoals gezegd gaat het spel verder dan het verwijzen naar rollenspellen. Veel verder. Gehele politieke systemen krijgen het zwaar te voorduren. De titel van het nog in ontwikkeling zijnde tweede deel, The Communist Manifesto, spreekt boekdelen.
Regelmatig loop je vijanden tegen het lijf. Alhoewel, echte vijanden kun je het meestal niet noemen. Je strijdt in eerste instantie namelijk veelal tegen dieren die je ook op elke kinderboerderij terugvindt. En dan ook nog in hun meest schattige verschijning. Konijntjes met aandoenlijke hangoortjes slacht je in Revenge of the Bitch alsof het een lieve lust is. Leden van de Partij van de Dieren zouden het huilend bekijken. Is het leed eenmaal geschied, dan krakelen je teamleden hun persoonlijke, absurdistische motto en kun je vrolijk verder met het volbrengen van je mi ie.
That’s pretty much it, denk je dan. Parodieën willen over het algemeen vooral een boodschap uitdragen en wekken soms de schijn dat ze op zichzelf genomen niet zo heel veel voorstellen. Revenge of the Bitch is verra end genoeg echter een vlezig avontuur. Je bent zeker vijfentwintig uur bezig met je heldenqueeste en hebt ook aardig wat tactisch inzicht nodig om de eindbazen kapot te meppen. Spijtig genoeg zakt het spel wel in na een uurtje of tien. Je moet soms bijvoorbeeld oude locaties opnieuw bezoeken, wat de spanning een beetje wegneemt. De personages heb je dan wel al gezien en gesproken, dus het hilarische is er een beetje vanaf. Ook neemt het aantal tu enfilmpjes af naarmate je verder komt, waardoor je steeds meer het gevoel hebt dat Mark Leung’s parodie zelf ontaardt in een voorspelbaar rollenspel. Je hebt dan wel al een aantal fantastische uren erop zitten, maar het avontuur had beslist een stuk korter mogen zijn.
De grootste kanttekening is echter het technische plaatje. Het is knap dat Revenge of the Bitch volledig driedimensionaal is en de gebruikte cel-shaded stijl is best aantrekkelijk, maar als het zelfs op een monsterbak niet altijd even vloeiend loopt, dan is er ergens tijdens het ontwikkelproces iets misgegaan. Het helpt als je details en resolutie iets terugschroeft, maar zelfs dan blijft het spel nog soms hangen of zakt de framerate in elkaar. Dit soort mankementen zijn eigenlijk niet goed te praten en dat geldt al helemaal als andere spellen op de hak genomen worden. Dan sla je de plank toch wel een beetje mis, hoe geniaal de verwijzingen en grapjes ook zijn.