In Donkey Kong moest je als Jumpman bij schuin oplopende balken naar boven rennen om je geliefde Pauline van DK te redden. Ondertu en moest je naar beneden rollende tonnen ontwijken door er met een exacte timing overheen te springen. Je kon ze ook stukslaan met de almachtige hamer die in ieder level weer te vinden was. Dit doodsimpele concept bleek destijds behoorlijk verslavend en Nintendo zou Nintendo niet zijn om dat succes zelfs nog vele jaren later uit te buiten. Zodoende verscheen halverwege de jaren ’90 een geheel nieuwe Donkey Kong voor de Game Boy en een aantal jaar terug het geheel opgefriste Mario vs. Donkey Kong voor de GBA.
Mario vs. Donkey Kong 2: March of the Minis voor de Nintendo DS is weliswaar een sequel, maar het spelconcept is behoorlijk anders dan in de vorige delen. Je speelt namelijk niet langer met Mario zelf. Nee, ook niet met Donkey Kong. Mario is een speelgoedfabriek begonnen en als Donkey Kong tijdens de grootse opening er in slaagt om Pauline bij Mario weg te snaaien, worden de mechanische speelgoedsoldaatjes van Mario ingezet voor de reddingsmi ie. Wat volgt is een game die nog het meest weg heeft van Lemmings en het zal je dan ook niet verbazen dat de gehele game via het touchscreen bedient wordt.
Ieder level in de game is één groot obstakelparcours vol met valstrikken, bewegende platformen en ander mechanisch speelgoed wat uit is op de vernietiging van jouw Mario-legertje. In ieder level dien je enkele Mini Mario’s naar het einddoel te begeleiden. Hoewel je kunt volstaan met het redden van slechts één Mini Mario per level, heeft dit uiteindelijk wel een negatieve invloed op je eindscores en de gevechten tegen Donkey Kong zelf. Aan het einde van iedere ‘floor’ (elk bestaand uit negen levels), moet je de hebzuchtige gorilla namelijk bekogelen met je eigen Mini Mario’s. Hoe meer je er weet te redden, hoe meer ammunitie je tot je beschikking zult hebben om DK mee te belagen.
Het spel bevat behoorlijk wat levels die gestaag toenemen in complexiteit en moeilijkheidsgraad. Geleidelijk aan worden steeds meer interactieve elementen geïntroduceerd zodat je op een soepele wijze in de gameplay rolt. Zoals gezegd bedien je de complete game via het touchscreen. Door één van de Mini Mario’s aan te tikken, beginnen ze te lopen. Je kunt ze ook laten stoppen door ze nogmaals aan te tikken. Dit heeft alleen wel een negatieve invloed op je eindscore.
Je kunt de Mini’s ook de andere kant op laten lopen, door met de stylus die kant uit te schuiven. Dit aspect is nogal uit te buiten door de Mini’s constant heen en weer te laten wandelen als je ze ergens vast wilt houden. Het compleet stilzetten is dan niet langer nodig, tenzij je op meerdere plekken tegelijk je aandacht moet vestigen. Of dit echt de bedoeling was van de ontwerpers, is mij niet geheel duidelijk. Ik heb in ieder geval sterk de indruk dat het de gameplay en uitdaging een beetje uit balans haalt.
De bediening via het touchscreen verloopt meestal erg soepeltjes en probleemloos. Toch wil het soms nog wel eens voor komen dat je per ongeluk iets aantikt wat je niet wilde, of dat een gegeven commando met de stylus niet zodanig geïnterpreteerd wordt als jij had geanticipeerd. Zo gebeurt het soms nog wel eens dat je een Mini Mario wilt laten springen door met de stylus omhoog te schuiven, maar dat je ze in plaats daarvan stilzet. Dit zijn kleinigheidjes en echt vaak komt het niet voor, maar soms zorgt het voor onnodige frustraties.
Deze frustraties worden gelukkig behoorlijk goed gemaakt door de vele mogelijkheden die je met de stylus hebt. Je gebruikt ‘m namelijk ook om bijvoorbeeld liften en pompen te bedienen, of om complete muren en platformen op een andere plek in het level te plaatsen. Je moet dus niet alleen letten op de Mini Mario’s, maar ook op de omgeving zelf en dat zorgt voor bijzonder inventieve level ontwerpen.
Een bijzonder intere ant aspect aan de gameplay, zijn de zogenaamde chains. Als je meerdere Mini Mario’s in korte succe ie achter elkaar bij de uitgang weet te krijgen, dan kun je de eindscore behoorlijk verhogen. Het wordt helemaal intere ant als één van de Mini Mario’s van goud gemaakt is. Dit figuurtje verdubbelt namelijk de score die je daarvoor met de reguliere Mini Mario’s verzameld hebt. Het is dan wel zaak dat je deze gouden figuur pas na de andere Mini’s bij de uitgang aan laat komen, maar alsnog in korte succe ie op de rest. Lukt het je om succesvolle chains te maken in een relatief korte tijd, zonder ook maar enige Mini tot stoppen te hebben gedwongen, dan ben je gegarandeerd van een maximale score.
Uiteindelijk zijn de scores vooral arbitrair, hoewel je er uiteindelijk wat geinige dingetjes mee vrij kunt spelen. Voor het uitspelen van de game zijn de scores echter niet van bijzonder groot belang. Als je efficiënt bent in de duels tegen Donkey Kong, dan kun je volstaan met het redden van slechts één Mini Mario per level. Dit is aanzienlijk gemakkelijker te behalen dan het streven naar het redden van alle Mini’s, laat staan het behalen van een zo hoog mogelijke score. Het is dus geheel aan jou om de moeilijkheidsgraad te bepalen, afhankelijk van je speelstijl. Ga je niet voor hoge scores en het redden van zoveel mogelijk Mini’s, dan kun je het spel uitzonderlijk snel en gemakkelijk uit spelen. Toch een beetje jammer dat hier niet beter rekening mee gehouden is, want niet iedereen ligt wakker van high scores.
Wat deze eventueel korte levensduur weer enigszins goed maakt, is de Construction Kit. Hiermee kun je zelf levels in elkaar flansen en spelen. Je kunt de levels zelfs delen met andere spelers en zij ook met jou. Potentieel zorgt dit dus voor een oneindige selectie aan levels. Al met al is March of the Minis een bijzonder complete game die op gebied van moeilijkheidsgraad echter nog wel iets meer had mogen bieden. Gelukkig is de game volledig toegespitst op de mogelijkheden van de Nintendo DS en dat is nooit verkeerd. Zo ben je altijd van een unieke ervaring verzekerd.