Mario Tennis Open | Gamer.nl

Mario Tennis Open | Gamer.nl

Voor de Total War-purist is het ketterij van de hoogste orde: geen historische setting, maar een volledig fictieve wereld waarin orks, vampiers en dwergen elkaar brullend de hersenpan inslaan. Dat is misschien jammer voor de geschiedenisliefhebber, maar Total War: Warhammer belooft meer spektakel dan ooit tevoren.

Het is alweer even geleden dat we een nieuwe Mario Tennis hebben gezien. Enkele jaren terug werd Mario Power Tennis nog opnieuw uitgebracht voor de Wii, maar de GBA-game uit 2005 was de laatste echt nieuwe. Na de Nintendo DS overgeslagen te hebben, keert de serie nu terug naar de handheld met Mario Tennis Open voor 3DS.

Veel lijkt er in eerste opzicht niet te zijn veranderd, een gevoel dat bij games van Nintendo wel vaker de kop opsteekt. Wie iets verder kijkt, ziet wel dat er een goed werkende multiplayer is ingebouwd en dat je nu je eigen personage kunt customizen. Het zijn geen revolutionaire veranderingen, maar ze zijn meer dan welkom voor een game die in zijn kern vooral heel toegankelijk is.

Simpel en verwarrend

Dat zie je meteen terug aan de tutorial; als eerste wordt uitgelegd hoe je de game kunt spelen zonder zelf te hoeven lopen. Kies je daarvoor, dan beperkt het tennis zich tot het kiezen van een soort slag op de touchscreen. Richten doe je vervolgens door de 3DS naar links of rechts te kantelen. Dit lijkt mi chien een aardige optie voor wie niet helemaal bekend is met de traditionele besturing, maar zorgt mi chien juist wel voor extra verwarring. De camera draait namelijk mee met het richten van de bal en afwi elend kijken naar het onderste en bovenste scherm is ook geen baken van toegankelijkheid.

Zet je de gyroscoopbesturing uit, dan krijg je het Mario Tennis dat je kent van voorgaande delen. Je hebt de standaardslag, de lob, de dropshot, slice en topspinbal, die allemaal met een knop of eenvoudige combinatie zijn uit te voeren. Het geeft je genoeg mogelijkheden om een punt af te dwingen, bijvoorbeeld door de tegenstander steeds verder in het nauw te drijven, om vervolgens de bal snoeihard de andere hoek in te slaan. De Mario’s en Luigi’s in de singleplayer bieden aanvankelijk weinig tegenstand, maar zijn op hogere moeilijkheidsgraden niet zomaar van de baan te vegen. Je zult dus moeten letten op positiespel en afwi eling in slagen.

Kan pel

Mario Tennis Open zou echter geen echte Mario Tennis-game zijn zonder een extra spelregel. Tijdens het spelen zie je op de court zogeheten Chance Areas, gekleurde cirkels die je de mogelijkheid geven om een speciale slag te slaan. Sta je op het juiste moment op deze plekken en druk je de corresponderende knop bij de slag in, dan mep je een bal over het net die knap lastig te stoppen is. Dat kan een powershot zijn, maar ook een bal die in een halve cirkel langs je tegenstander vliegt.

Vooropgesteld; de Chance Areas zijn een handige indicatie van hoe sterk je in de rally staat. De tenni er die de overhand heeft, ziet namelijk dat hij veel meer van deze kansen krijgt, terwijl de ander op dat moment achter de feiten aanloopt. Helaas zorgt het er ook voor dat spelen tegen computergestuurde personages nogal eenzijdig wordt. In de eerste toernooien, waarvan er in totaal 8 zijn, maak je namelijk gegarandeerd een punt wanneer je zo’n Chance Area benut. Je kunt op dat moment echter nog wel ook met gewone slagen een rally naar je toetrekken. Op hogere niveaus wordt dat een stuk lastiger, wat maakt dat je vooral gebonden bent aan de Chance Area’s. Dit haalt vrijwel alle tactiek die tennis leuk maakt uit de game.


Mens tegen mens

Mario Tennis Open heeft gelukkig ook een online multiplayer, wat dat gemis aan tactiek grotendeels goedmaakt. Menselijke tegenstanders zijn namelijk niet geprogrammeerd om een Chance Area-bal automatisch wel of niet te raken. Bovendien kun je ze ook in de luren leggen met andere slagen, terwijl ze juist een van de voorgestelde Chance-ballen verwachten. De multiplayer mag dan verder niet bijzonder uitgebreid zijn – je kunt tegen willekeurige spelers slechts 1 set spelen – de menselijke onvoorspelbaarheid, bij voorkeur van vrienden, is genoeg om Mario Tennis Open een stuk langer leuk te houden.

Wat daar ook voor moet zorgen, maar waar het maar deels in slaagt, is de toevoeging van enkele minigames. Er is keuze uit vier kleine tennisvarianten: Ring Shot, Super Mario Tennis, Galaxy Rally en Ink Showdown. Super Mario Tennis is daarvan veruit de leukste; hierbij krijg je op een muur de eerste levels van Super Mario Bros. geprojecteerd en moet je deze met behulp van de bal zien uit te spelen. Raak je een paddenstoel dan wordt de bal groter, sla je tegen een Goomba dan is het net alsof je er met de NES-Mario zelf op bent gesprongen. In multiplayer is deze minigame overigens nog net wat leuker; dan staat je medespeler aan de andere kant en ziet hij het eerste Mario Bros-level naar links scrollen. Een primeur voor de al 25 jaar oude game.

Insert coin

De andere drie Special Games zijn helaas niet bijzonder boeiend. Je mist in ieder de tactiek reguliere tennispotjes met zich meebrengen, en bent er daardoor na een keer of twee wel weer op uitgekeken. Jammer genoeg zijn de minigames dé manier om coins te verdienen, die je weer nodig hebt om nieuwe uitrusting te kopen voor je Mii-personage. Dat je deze kunt kiezen en mag customizen naar eigen smaak, is zonder meer een leuke toevoeging. Helaas zit je dan ook automatisch vast aan het herhaaldelijk spelen van de Special Games.

Mario Tennis Open heeft er meerdere malen last van; een tweestrijd tu en enerzijds een leuke toevoeging en anderzijds een schrijnende ontwerpkeuze. Het is ook de strijd tu en twee spelers die de game redt.


Artikel als favoriet toevoegen
Deel dit artikel

Aanbevolen voor jou