Voor de vierde keer op rij worden de Olympische Spelen door Nintendo en Sega aangegrepen om een nieuwe sport- en partygame op de markt te brengen. Net als zijn voorgangers is Mario & Sonic op de Olympische Winterspelen: Sochi 2014 een verzameling van minigames, gebaseerd op olympische sporten. In totaal zijn er tien minigames, zoals skiën, ijshockey en curling. Soms zitten binnen die disciplines nog een paar varianten, zoals de verschillende afstanden bij schaatsen.
Daarnaast zijn er nog acht ‘Dream Events’, waarin de fantasie de vrije loop krijgt. Kunstschaatsen wordt ineens een toneelstuk met een Mario- of Sonic-thema, er worden arrensleeraces gehouden met Bullet Bill en in Winter Sports Champion Race nemen skiërs, snowboarders, schaatsers en bobsleeërs het tegen elkaar op één parcours. Uiteraard mag een medleymodus waarin een aantal van deze minigames achter elkaar worden geregen niet ontbreken. Genoeg te doen dus, zou je zeggen.
Slechte besturing
Helaas zijn de minigames van nogal wi elende kwaliteit. Slechts enkele zijn leuk, zoals het bobsleeën of de arrensleerace. Het merendeel van de minigames lijkt te veel op elkaar. De besturing bestaat vaak uit niet veel meer het kantelen van de Wiimote, of je nu op skies, een snowboard of schaatsen staat. Daar was meer variatie wel op zijn plaats geweest.
De besturing is pas echt problematisch bij het ijshockey. In die minigame zijn de personages zijn te groot, de ruimtes te klein en begrijp je door de vage en inaccurate besturing nauwelijks wat er op het scherm gebeurt. Je ramt louter op de knopjes, kijkt elkaar verbaasd aan als de puck in het doel verdwijnt en hebt aan het einde van de minigame geen flauw idee waarom je eigenlijk hebt gewonnen of verloren.
Bij het kunstschaatsen is zelfs na het bestuderen van de besturing volstrekt onduidelijk wat je doen moet. Terwijl je met de Wiimote bepaalde bewegingen nadoet, is er op het scherm vrijwel geen enkele visuele feedback die indiceert dat een beweging goed is uitgevoerd. Pas aan het einde verschijnt ineens een (voor je gevoel) volledig willekeurige score in beeld waar geen touw aan vast te knopen is.
De besturing is niet het sterkste punt van Mario & Sonic op de Olympische Winterspelen: Sochi 2014. Alleen als je in je eentje een sport start, wordt de besturing uitgelegd. Dat terwijl de vraag naar degelijke uitleg juist het grootst is als vrienden en familie aanschuiven die de game nog nooit hebben aangeraakt. Dat gebruik aan duiding is een flinke smet op een partygame als Mario & Sonic, die juist voor iedereen toegankelijk zou moeten zijn.
Mario on Ice
De presentatie is daarentegen stukken beter. Met name het zo vage kunstschaatslevel juist een waar hoogstandje. De vier kunstschaatsers glijden sierlijk over het ijs terwijl om hen heen een compleet Mario-verhaal wordt verteld. De schaatsers springen tegen vraagtekenblokken, betreden Bowsers kasteel, trotseren vuurballen en strijden tegen Bowser zelf - om vervolgens het applaus in ontvangst te nemen voor het kasteel van prinses Peach. Uiteraard wordt dit alles begeleid door de bekende Mario-deuntjes.
De presentatie is uiteindelijk de grootste trekpleister. Van de personages tot de omgevingen en zelfs de muziek: alles is even sfeervol en thematisch kloppend. Met name de Dream Events zijn een feest van herkenning. Tijdens het bobsleeën verzamel je de gouden ringen uit Sonic-games, bij ijshockey duikt Lakitu uit Mario Kart op als scheidsrechter, luchtballonnen hebben een Toad-design en ga zo maar door. Mario & Sonic op de Olympische Winterspelen: Shochi 2014 is dus niet domweg een sportgame met Mario en Sonic in de hoofdrol. Je merkt dat er een hoop liefde voor zowel Mario- als Sonic-games in deze cro overgame zit. Als de ontwikkelaar meer tijd en liefde in de besturing had gestoken, kon Mario & Sonic op de Olympische Winterspelen: Sochi 2014 mi chien nog aanspraak maken op een podiumplekje.