Wij schaffen nieuwe mutsen aan en doen lichten op onze fiets omdat het om zes uur koud en donker is, maar Sega heeft de zomer al in de bol. De ontwikkelaar kan niet wachten tot de Olympische Spelen van Londen aanvangen op 27 juli 2012, dus brengt het de Mario & Sonic Olympische Spelen-game nu vast uit op Wii. In februari 2012, wanneer we onze mutsen weer in de kast hangen, volgt de game op de 3DS.
Er worden geen prinse en ontvoerd of andere verhalen geïntroduceerd, Mario & Sonic op de Olympische Spelen is een simpele reeks minigames en dat is met dit nieuwe deel niet anders. Je kiest voor de 'een wedstrijd'-modi als je olympische sporten wilt beoefenen als schermen, watersport en turnen. Dat kan in je eentje of met z'n vieren. Als je maar één Wiimote ter beschikking hebt en je wilt toch met meerdere mensen spelen, geen probleem. Dan kun je de optie 'omstebeurt' kiezen, waarbij er met een Wiimote toch samen gespeeld kan worden.
Uitgeklede Pro Evo
Vier sporten zijn nieuw: Voetbal, Badminton, Kanovaren en Ruitersport. Hoewel Badminton heeft vrij veel weg van een potje Wii Sports-tennis. Toch zijn met name Voetbal en Ruitersport leuke toevoegingen. Voetbal is als een erg cartooneske, uitgeklede versie van Pro Evo. Je rent met de vierpuntsdruktoets door het veld en de game wi elt vanzelf tu en de personages in je team. Je kunt de bal pa en naar teamgenoten, een keiharde loei geven (hopelijk richting het doel van de tegenstander) of slidings maken.
De minigame leent, in tegenstelling tot Badminton, nauwelijks elementen van andere Nintendo-games (zoals voetbalspel Mario Strikers). De niet-olympische sporten, de droomevenementen, hebben wel inspiratie bij de avonturen van de loodgieter te opgedaan. Zo lijkt het spel 'Ruimtelopen' zich in een wel heel bekend heelal af te spelen. Zodra je luma's ziet vliegen en realiseert dat je het zwevend tu en de sterren opneemt tegen de Dino Piranha, weet je dat je in een alternatieve versie van Super Mario Galaxy terecht bent gekomen.
Paarden en Yoshi-eieren
De droomevenementen zijn wat fantasierijker dan hun Olympische tegenhangers. Tijdens het droomevenement Paardensport rijd je met een vierspan met daarachter een mandje Yoshi-eieren. Onderweg worden hooibalen jouw kant op gegooid en elke keer dat je geraakt wordt, verlies je eieren. Arme baby-Yoshi! Je rijdt overigens rond op Mario Kart-circuit Moo Moo Meadows, waarin de meest schattige koetjes op je weg staan die helaas af en toe ook een ei uit je mandje tikken. Zo'n circuit is een stuk groter en boeiender dan de ring van een Olympisch stadion.
Ruitersport is als Olympische sport ook best grappig uitgevoerd, gezien je je Wiimote moet kantelen in bochten, op en neer moet bewegen om harder te gaan en 2 moet drukken om een sprong te maken. Je doorloopt met je paard een springparcours zoals we dat ook kennen van een evenement als Jumping Amsterdam. Het vindt eveneens plaats in een zandbak met hinderni en, zij het er een met tribunes vol met Shy Guys en Koopa's met vlaggen. Erg vrolijk, kleurrijk en vooral gezellig.
Mi chien wil Mario & Sonic op de Olympische Spelen 2012 soms zelfs iets te gezellig zijn. Zo wordt je potje regelmatig onderbroken door tu enstanden, terugblikken en blije personages die hebben gescoord. Tijdens schietsport bijvoorbeeld, wanneer er na elke vijf schietschijven een schermpje tu endoor komt met de tu enstand. Je kunt die filmpjes bovendien pas overslaan als ze al begonnen zijn, dus je spelletje wordt sowieso tijdelijk onderbroken. Mi chien is het wat onsportief om je tegenstander niet te willen zien juichen, maar sporten gaat om keihard bikkelen en niet om na elke minuut naar je waterbidon grijpen.
Hoewel, keihard bikkelen... Eigenlijk stelt Mario & Sonic op de Olympisch Spelen Londen 2012 ook in dat opzich teleur. Je hoeft niet van de bank te komen om de sporten te beleven. Daarbij komt dat er wel menu's zijn met records, maar die highscores vervolgens niet in het hoofdmenu per sport worden vermeld. Ook als je een activiteit voor de tweede keer doet en een betere score haalt, geeft de game dat niet aan. Dat doet logischerwijze af aan de competitiedrang.
Ontploffende strandballen
Knalgrmbl! Pas op als je een potje net begint, want het is even schrikken wanneer je Wiimote tijdens een potje strandvolleybal ineens lijkt te ontploffen. Hij is niet stuk hoor, dat moet het keiharde slaggeluid van je overtuigende slam voorstellen. Gelukkig zijn de beats op de achtergrond wat vrolijker. Je kunt zelfs per sport instellen welk liedje je wilt horen, bijvoorbeeld het hoofdmuziekje van Super Mario World of een uptempo deuntje als Angel Island uit Sonic the Hedgehog 3.
Die muziekjes moet je echter wel eerst vrijspelen. Om dat te doen, dien je olympische sporten goed te beoefenen. Dan ontvang je kraskaarten, waarmee je kledingstukken zoals kogelstoothandschoentjes kunt bemachtigen. Staat het geluk niet aan je zijde, dan win je niets. Gelukkig kun je die niet-winnende krasloten, die 'nieten' worden genoemd, inwi elen voor de achtergrondgeluiden tijdens de sporten, want daar heb je tenminste wat aan. Dat in tegenstelling tot de kledingstukken, gezien die enkel geschikt zijn voor je Mii zijn. Als je liever Vector, Dr. Eggman of Daisy als gamepersonage kiest, dan zie je niets van die hippe goodies terug..
Londen Party
Naast de spelmodus 'een wedstrijd', kun je ook kiezen voor ‘Londen Party’. De modus bevat alle trekpleisters uit de Engelse stad, waarnder London Eye, Big Ben en Towerbridge. Je doet echter weinig met die toeristische attracties, want je moet in de straten van de wereldstad op zoek naar minigames. Met drie computergestuurde spelers doe je opdrachtjes, waaronder af en toe een sportuitdaging. Het zijn over het algemeen minigames die totaal lo taan van de Olympische sporten. Zo ga je bijvoorbeeld à la Sonic achter ringen aan.
Doe je dat goed, dan krijg je stickers. Wie het eerste 16, 32 of 48 stickers in zijn stickerboek heeft geplakt, die wint de modus. De plakkertjes zien er niet spectaculair uit en ook de stickerboeken hebben verder weinig nut. Het voelt meer als een taak om steeds stickers te plakken, dan als een prijs voor een overwinning.
Eigenlijk geldt dat ook voor het laatste beloningsmiddel, de 'achievement'-achtige uitdagingen. Van tevoren zie je niet welke er bestaan, dus kun je er tijdens het spelen ook geen proberen te behalen. Het is goed dat er in Wii-games wordt geëxperimenteerd met een award-achtig beloning yteem, maar je wilt als gamer wel weten welke handelingen je ervoor moet verrichten, en niet slechts een opmerking in beeld zien als je hem al behaald hebt.
Minigamespellen zijn vooral bedoeld om samen met het gezin of vrienden te spelen. Dat is ook in Mario & Sonic op de Olympische Spelen 2012 het geval. Sega lijkt zo gefocust te zijn geweest op dat samenspel, dat er in je eentje weinig plezier te halen valt aan de game. Er worden wel highscores bijgehouden, maar ze worden niet apart bij iedere sport vermeld. En als je een record behaalt, dan geeft de game dat niet aan.
Competitiedrang
Hoewel zo'n gouden plak op je borst natuurlijk een hele eer is, mist Mario & Sonic op de Olympische Spelen Londen 2012 dat ingrediënt dat je maar door en door laat spelen. De Olympische Spelen zijn een vrienschappelijke sportconcurrentiestrijd tu en landen, maar in deze game is de competitiedrang ver te zoeken. Dat komt met name omdat er geen directe highscores bij de games in beeld verschijnen. Het is bovendien jammer dat de minigames je niet belonen met bruikbare goodies. Uiteindelijk triggert Mario & Sonic op de Olympische Spelen je daardoor nauwelijks tot het opnieuw spelen van de game.