Maquette is goed op een schaal van 1 tot 10

Het idee van Maquette snap je als speler vrijwel meteen. Dit moeten uitleggen aan iemand anders is een ander verhaal. Eigenlijk bevat de game drie spelwerelden, die als een soort matroesjkapoppen over elkaar heen zijn gelegd. Je hebt een miniatuurmodel, een wereld met normale afmetingen en een gigantische versie. Het zijn exacte kopieën van elkaar, maar op een grotere schaal is alles logischerwijs groter. Plotseling is een doodnormale trap een onoverkoombaar obstakel, omdat je als speler niet eens half zo hoog reikt als één trede. Omgekeerd ben je in de Madurodam-modus een reus en kun je plekken bereiken waar je anders nooit bij zou kunnen.

Maquette is duidelijk op zijn best wanneer het je dwingt om te experimenteren met dit bijzondere concept. Je hersenkwab volgt het nog wel wanneer een minuscule kubus binnen de maquette in de ‘gewone’ spelwereld als een veel groter object verschijnt. Het begint te duizelen zodra je die kubus terug de miniatuurwereld in sleept en dat ding plotseling boven alle huisjes uittorent. De eerste helft van het spel puzzel je er driftig op los en leer je de rare regels van Maquette steeds beter kennen.

Het perfecte koppel

Die leercurve loopt mooi parallel aan het verhaal dat zich om je heen ontvouwt. Maquette gaat over de opbloeiende relatie tussen Michael en Kenzie. De dialogen zijn soms wat statisch, maar dankzij uitstekend stemwerk van Bryce Dallas Howard en haar man Seth Gabel komt hun relatie alsnog tot leven. Je hoort waar ze elkaar ontmoet hebben en hoe ze verliefd op elkaar werden. De spelwereld verandert zodra ze de volgende stap zetten in de relatie en wordt zelfs letterlijk groter naarmate hun band groeit. Gameplay en verhaal vormen zo een mooi koppel. De puzzels zijn gelukkig niet te complex - je wordt vooral uitgedaagd om de bovennatuurlijke wetten van de maquette steeds net wat anders te interpreteren.

Helaas begint die fundering al snel scheurtjes te vertonen, ongeveer vanaf het moment dat Michael en Kenzie voor het eerst ruzie krijgen. Maquette laat zijn overkoepelende mechanieken los en wil ineens een soort Dear Esther zijn. Het concept van spelen met schaal verdwijnt naar de achtergrond en maakt plaats voor andere puzzels, het type zonder duidelijke regels waardoor de oplossing meer voelt als geluk dan wijsheid. Tegen het einde wordt die balans wel weer rechtgetrokken, maar in een game die ‘slechts’ drie uur duurt is zo’n wisselvallig niveau zonde. Zeker omdat er echt nog wel rek zit in de puzzels waarbij schaalvergroting (of verkleining) een sleutelrol speelt.

Love is in the ear

De aankleding van Maquette maakt gelukkig veel goed. Zoals in de meeste opbloeiende relaties is alles voor Michael en Kenzie mooi, leuk en sprookjesachtig, en dat zie je meteen terug in de omgevingen. Die straalt liefde uit, tot het dat niet meer doet en de wereld bedolven wordt onder deprimerende drab. De symboliek ligt er dik bovenop en het liefdesverhaal is nogal volgens het boekje, maar de boodschap komt goed over. De gelicenseerde liedjes verdienen daarbij een eervolle vermelding, want liefde en muziek gaan nu eenmaal goed samen. Op bepalende momenten in de relatie (en in het spel) knalt er mierzoete dan wel melancholische indiepop uit je speakers. Misschien een beetje cliché, maar nog altijd meer dan welkom. Dat zouden meer spellen mogen doen.

Maquette is verkrijgbaar voor Playstation 5, PlayStation 4 en pc. De PS5-versie is in maart zonder extra kosten te downloaden voor PlayStation Plus-leden.