De timing van de release van Magna Carta 2 lijkt een beetje ongelukkig gekozen. Wekelijks worden de meest gehypete titels uitgebracht, waardoor het rollenspel nogal onopgemerkt in de schappen is beland. Bovendien wordt er nauwelijks reclame voor gemaakt. Toch is het enigszins begrijpelijk dat uitgever Namco Bandai niet zo hoog van de toren blaast. Magna Carta 2 is namelijk geen fantastisch spel.

Het rollenspel Magna Carta 2 laat een dubbel gevoel achter. Dit komt vooral doordat de uitwerking ontzettend inconsistent is. Enerzijds is er sprake van een luchtig vechtsysteem dat prima in elkaar steekt, anderzijds weten de andere aspecten op geen enkele manier te overtuigen. De krappe voldoende komt dan ook vooral voort uit het vechtsysteem. Een systeem, dat nogal afwijkt van de wat meer traditionele Japanse rollenspellen.

Tijdens het verkennen van de wereld kun je de verschillende vijanden bijvoorbeeld gewoon zien. Hierdoor is het mogelijk om ze simpelweg te negeren, maar kun je ook een verra ingsaanval inzetten. Het intere ante van Magna Carta 2 is dat je met één druk op de knop je wapen in handen neemt en ten strijde kunt trekken, zonder onderbreking door een laadschermen of een inperking van het vechtgebieden.

De gevechten vinden plaats in real-time. Dit houdt in dat je niet via de gebruikelijke menuutjes, maar rechtreeks invloed uitoefent op de acties van je personage. Zo gebruik je het pookje om het personage rond te laten rennen en voer je door knoppencombinaties de gruwelijke aanvallen uit. Het vechtsysteem zou net zo goed afkomstig kunnen zijn uit een prima actiespel. Daarbij kun je continu wi elen tu en de verschillende personages, elk voorzien van unieke vaardigheden. Enkel de zwakke kunstmatige intelligentie van zowel je compagnons als je tegenstanders weet de pret op dit vlak een beetje te drukken.

Het vechtsysteem werkt over het algemeen naar behoren en zorgt ervoor dat de gevechten elkaar in een lekker snel tempo opvolgen. Het zijn echter vooral de eindbaasgevechten die de moeite waard zijn. De monsters zijn schermvullend en het is leuk om hun zwakke plek te ontdekken. Een vleugje tactiek is namelijk vereist. Bovendien zijn de personages te trainen en te voorzien van nieuwe wapens en aanvallen. Echt uitgebreid of diepgaand wordt het nergens, maar het zorgt wel voor een aardige afwi eling.

Ondanks dat veel nadruk op het actiesegment wordt gelegd, is de aard van Magna Carta 2 overuidelijk gelegen in het rpg-genre. Waar je in pure actiespellen bijvoorbeeld oneindig kunt blijven hakken, moet je in Magna Carta 2 rekening houden met een metertje. Deze meter geeft aan hoeveel aanvallen je nog kunt uitvoeren, voordat je even moet rusten. Ook is het zaak om tijdens de gevechten veel gebruik te maken van objecten, zijn de welbekende levensbalkjes van de partij en is het noodzakelijk dat je ervaring opdoet om verder te komen.

De overige aspecten van Magna Carta 2 stellen voornamelijk teleur. Op de eerste plaats is de mi iestructuur vrij vervelend. Om de haverklap is het zaak dat je een gebied bezoekt waar je al een aantal keer bent geweest. Dit zorgt ervoor dat je het op een gegeven moment wel gehad hebt met wéér dat bosrijke- of woestijnachtige gebied. Gelukkig zorgen de zijmi ies voor net wat meer variatie. Hoewel ze inhoudelijks niets toevoegen, is het vrij aardig om af en toe op zoek te gaan naar een bepaalde plantsoort of een lokale burger te redden van een stelletje lokale bandieten.

De verhaallijn is ontzettend generiek. Zoals is zoveel rollenspellen kruip je in de huid van een jong knaapje dat zijn geheugen is kwijtgeraakt en over speciale krachten blijkt te bezitten. Wanneer de sympathieke koningin van het land om het leven gebracht wordt, gaat hij er samen met een aantal handlangers op uit om haar dood te wreken. En omdat er talloze extremisten rondrennen,  probeert het nobele groepje ondertu en ook nog even de wereld van haar ondergang te redden. Een wereld, die bomvol stereotype wezens en onintere ante locaties zit. Dit laatste is eigenlijk best vreemd, aangezien de concepttekeningen hiervan, getekend door de Koreaanse creatieveling Hyung-Tae Kim, vrij aantrekkelijk ogen.

Ook de uitwerking van het verhaal is erg zwak. Alhoewel er zo hier en daar een tu enfilmpje is, worden de talloze dialogen statisch in beeld gebracht. Het is alsof je terug in de tijd gaat, met personages die een handjevol animaties hebben en deze enkel uitvoeren als ze aan het praten zijn. Zelfs de inhoud van de gesprekken is behoorlijk lachwekkend, om nog maar te zwijgen van de Engelse stemacteurs die er alles aan hebben gedaan om het zo ongeloofwaardig mogelijk te laten klinken.

Vergis je overigens niet. Hoewel het zo kan overkomen, zijn de kanttekeningen absoluut geen aanklacht tegen het genre. Het is vooral de erg zwakke en veel te generieke uitwerking van Magna Carta 2 die de negatieve ondertoon veroorzaakt. Dat de game toch voor plezierige momentjes kan zorgen, is dan ook volledig te danken aan het solide vechtsysteem. Het wiel wordt zeker niet opnieuw uitgevonden, maar de gevechten zijn leuk om te doorlopen. Aangezien dit een behoorlijk deel van het spel omvat, is het dan ook niet eens zo heel verschrikkelijk gesteld met Magna Carta 2. Wel had hier meer ingezeten. Veel meer.