Mafia 3 begint ijzersterk. Op indrukwekkende wijze wordt een verhaal geïntroduceerd over haat en discriminatie. De game draait om de half-zwarte Lincoln Clay die wraak zoekt op maffiabaas Sal Marcono. Dit proloog wordt vanuit verschillende perspectieven uit de doeken gedaan in documentairestijl. Dit verhaal, waarin gameplaysecties en tu enfilmpjes zich naadloos afwi elen, schreeuwt kwaliteit en doet verlangen naar meer.
De introductie van Mafia 3 eindigt in een spectaculaire uiteenzetting waarbij de typerende jaren ’60 soundtrack alle dopaminesnaren in het lichaam bespeelt. Wat volgt is vrijheid, de vrijheid die iedere welgeschapen open wereldgame toezegt. De eerste teugelloze rit in New Bordeaux, de fictieve versie van New Orleans, is een indrukwekkende. De straten van The Big Easy ademen sfeer en diversiteit. Van het kleurrijke French Quarter bezaaid met nachtclubs en jazzbars, tot de havens langs de oever van de Mi i ippi en de dampende, met alligator gevulde moera en in de bayou.
De soundtrack zet hierbij perfect de toon, waar nummers zoals The Animals’ The House Of The Rising Sun, The Rolling Stones’ Sympathy For The Devil en Dusty Springfields’ Son Of A Preacher Man er voor zorgen dat zelfs bij het bereiken van de bestemming nog een blokje wordt omgereden. Gewoon om even die heerlijke track af te luisteren.
Belofte
Dit verhaal ontwikkelt zich in de game zelf door het veroveren van de verschillende districten van New Bordeaux, die elk door een onderbaas worden geleid. Om de opperbaas don Marcano te bereiken dient dit caporegime op systematische wijze overgenomen te worden. Dat doen spelers door in elk district de criminele handel uit te schakelen. Dit verschilt van drugshandel en prostitutie tot illegale drankverkoop en mensenhandel. Om een onderbaas uit te schakelen dient eerst een bepaalde schade aan de busine toe te worden gediend.
Hierbij ligt de keuze altijd uit meerdere activiteiten waarbij in ieder geval een x-aantal vijanden moet worden gedood. Lukt dit, dan volgt een stand-off met de onderbaas. Ieder district moet vervolgens verdeeld worden over drie handlangers die helpen de stad over te nemen: Vito (die je nog kent uit Mafia 2), de zuipende Ier Thomas Burke en de mysterieuze Haïtiaan Ca andra. Elk van deze personages biedt verschillende hulpmiddelen, die meer en beter worden wanneer je als speler meer macht verkrijgt. Denk aan speciale wapens, extra geld, de mogelijkheid om de politielijnen tijdelijk te blokkeren of het oproepen van handlangers. Uitermate handig voor het overnemen van een gebied, maar bij de verdeling is het belangrijk om alle drie je capo’s tevreden te houden. De eerste keer is het overnemen van een district een prima tijdverdrijf. De aanpak hierbij biedt altijd mogelijkheden voor meerdere invalshoeken, waarbij de keuze tu en een stille stealth- of een with guns blazing-aanpak het verschil maakt.
Da capo
Mafia 3 weet echter, ondanks de korte narratief hoogwaardige filmpjes tu endoor, geen diversiteit te brengen in het veroveren van de verschillende districten. Mafia 3 weet de wonderschone belofte van vrijheid simpelweg niet waar te maken. Keer op keer is de opzet, de aanpak en de aanloop naar de onderbaas éxact hetzelfde. Dat is de eerste keer leuk, de tweede keer minder leuk en tientallen uren later vooral erg jammer. Het weet zo de fantastische opzet te verbergen in een repetitieve laag. Doodzonde, want verstopt tu en al die herhalingsoefeningen zitten ook enkele hoogwaardige gameplaymomenten. De écht belangrijke verhaalmi ies wijden namelijk wel van deze paden. Helaas zijn deze op één hand te tellen.
Hierbij wordt echter wel duidelijk hoe vermakelijk de gameplay van Mafia 3 kan zijn. Memorabele locaties, zoals een prachtige raderboot op de Mi i ippi en een verlaten pretpark, zijn het perfecte speelveld voor uitgebreide shootouts en achtervolging cènes. Het rijden, schieten en vechten werkt dan ook prima in Mafia 3, vooral dankzij de soepele en overtuigende animaties van jou en alle vijanden.
Toch kent ook dit gedeelte zijn schaduwzijde. De kunstmatige intelligentie is veelal ondermaats. Vijanden zijn steevast gebonden aan voorspelbaar gedrag dat niet verder reikt dan het verschuilen achter het dichtstbijzijnde muurtje. Van enige samenwerking of voorbedachte rade is nimmer sprake. Dit geldt ook voor het weglokken van tegenstanders. Door te fluiten wordt er altijd één vijand op onderzoek gestuurd. Eenmaal om de hoek stuurt een enkele knop deze naar het hiernamaals. Handlangers merken een ontzield lichaam zelden op en daardoor is deze fluitactie tot uit den treuren toe te pa en.
Wonderful world
Mafia 3 lijdt daarnaast ook aan veel technische problemen. Van sporadische framedrops, mi ende ondertitels en zwevende voorwerpen tot problemen met de belichting, verdwijnende textures en volledige vastlopers. Het maakt de game verre van onspeelbaar, maar toont vooral dat we hier te maken hebben met een onafgewerkt product. Het tovert Mafia 3 soms ook om tot een dolkomische vertoning, iets dat in schril contrast staat met de uiterst serieuze en volwa en manier waarop de game racisme benadert.
Dit laatste wordt in het verhaal voortreffelijk behandeld, maar is ook in kleine details terug te vinden in de daadwerkelijke gameplay. Bij een overval in een ‘witte’ wijk staat er binnen enkele seconden een stoet politiewagens op de stoep, terwijl in een armere wijk met geluk één politieagent wordt opgetrommeld. Zo kan het ook zomaar gebeuren dat de eigenaar van een bar de politie belt, omdat deze alleen aan blanken serveert.
Het maakt de repetitieve aard van Mafia 3 nog betreurenswaardiger. Daar er niets leuker is dan met een afgezaagde shotgun toch even die bar binnen te stappen, om enkele seconden later dwars door New Bordeaux te scheuren terwijl Sam Cooks’ What A Wonderful World door de speakers galmt.
Mafia 3 is nu verkrijgbaar op pc, PlayStation 4 en Xbox One. Voor deze recensie is de game gespeeld op PS4.