Om maar gewoon in de stijl van Mad Max te blijven en dus niet om de hete brij heen te draaien, het antwoord op die vraag is volmondig ja. Mad Max is een prima game, waarin de wereld van Max Rockatanksy op werkelijk sublieme wijze naar de huidige generatie consoles en pc is vertaald. Vanaf je eerste aanblik op de Wasteland ben je verkocht aan de rauwe, vieze wereld waarin Max vecht, rijdt en vooral overleeft. Avalanche Studios heeft de wereld van Mad Max tot leven gebracht op een manier die eer doet aan de films. Mi chien wel meer dan dat.
Het grote voordeel van deze gamevertaling is het gegeven dat het een open wereld-game betreft. We mogen daarom volledig vrij en onbezonnen rondcro en over de vlaktes van het Mad Max-universum. Een unicum, als je Mad Max op de NES (1990) voor het gemak niet meetelt. Bovendien zorgt de ongebreidelde vrijheid in Mad Max er voor dat de spelwereld zelf een groot aandeel heeft in de beleving en het verhaal van Mad Max. Want naar goede Mad Max-gewoontes heeft de protagonist weinig verhaal nodig om intere ant te blijven. De dagelijkse worsteling van Max zelf, zowel geestelijk als fysiek, en de drang om tegen beter weten in het kwaad te bestrijden in een imposante wereld waarin het allemaal nutteloos lijkt. Dat alleen al is genoeg om te blijven spelen.
Scrotus en Opus
In een intense intro wordt Max belaagd door de War Boys van Scabrous Scrotus, de zoon van Immortan Joe (die we weer kennen uit de film Mad Max: Fury Road). Gevolg: zijn legendarische Interceptor is weg, evenals zijn wapens, kleding en eigenlijk alles wat Max nodig heeft om te overleven. Maar Max zou Max niet zijn, wanneer hij niet direct het stof van zijn schouders klopt en opnieuw op zoek gaat naar een wagen die hem naar de Plains of Silence brengt. Een zoektocht naar een nieuw vehikel, zijn Magnum Opus, is begonnen.
Overigens hebben de game en het verhaal zelf verwijzingen naar alle Mad Max-films en niet slechts naar Mad Max: Fury Road. Die verwijzingen zijn soms overduidelijk zichtbaar, zoals bijvoorbeeld een vechtscène in de beruchte Thunderdome en de blikjes Dinki Di-hondenvoer. Maar net zo vaak zijn de verwijzingen minder zichtbaar, zoals personages die verdacht veel lijken op de filmpersonages en de quotes die ze af en toe uitspreken. Dit alles geeft je als speler het gevoel dat je samen met Max door alle Mad Max-films heenloopt, terwijl je ondertu en je eigen filmavontuur beleeft.
Vanaf het moment dat je alles kwijtraakt, ontmoet je direct Chumbucket. Een begaafd monteur die in jou de Verlo er ziet, een heilige. Hij biedt jou zijn Magnus Opus aan, een wagen die tot op dat moment slechts bestaat uit een cha is en een motorblok. Aan jou de taak om de Magnus Opus uit te bouwen tot een V8-monster met voldoende brute kracht om door de poorten van de hel (in dit geval heet die hel Gas Town) te knallen en op weg te gaan naar verlo ing. Het verhaal voelt mi chien wat afgeraffeld aan, en om eerlijk zijn is dat het ook wel een beetje. De Magnus Opus als de rode draad, dat zou toch beter moeten kunnen?
Toch is het allesbehalve storend. Want ondanks dat de Magnus Opus niet echt heel boeiend is als ‘hoofdpersoon’, zijn alle andere personages die je tegenkomt dat wel. De voice acting van de meeste personages is erg goed en bovendien kent alles in de Wasteland een uitgebreide biografie. Alles wat eigenlijk om het verhaal heen gebeurt, zoals Chumbucket die een compleet eigen taaltje heeft, de eindbazen die behoorlijk imponerend overkomen én tot slot een toch behoorlijk indrukwekkend einde, zorgen dat het allemaal meer dan voldoende is om te blijven spelen. Daarnaast past het verhaal perfect in de Mad Max-wereld. Max die, terwijl hij uitspreekt dat hij alleen gelaten wilt worden en op zoek gaat naar de Plains of Silence, ondertu en gewoon een stukje van de verdorde wereld toch weer wat leefbaarder maakt door het tuig uit te schakelen.
Geef me je scrap
Dankzij de open wereld-gameplay word je in staat gesteld om op ieder moment zelf te bepalen wat Max doet. Daardoor schrijf je in feite je eigen verhaal. Dankzij een combinatie van verschillende gameplay-elementen blijf je constant bezig en kun je zelf kiezen waar je jezelf op dat moment op richt. Overigens willen we hier al direct de kanttekening plaatsen dat sommige elementen heel goed, en andere elementen juist heel slecht zijn uitgewerkt.
Ontwikkelaar Avalanche heeft goed gekeken naar de markt en het genre en het is duidelijk dat de meeste elementen een kopie zijn van al bestaande games. Denk bijvoorbeeld een uitkijkpunten die je overal op de kaart vindt en een vechtsysteem dat nog het meeste lijkt op die van de Arkham-reeks. Daarnaast heb je ook de keuze om diverse vijandelijke kampen te veroveren die vervolgens Scrap (de valuta in Mad Max) opleveren, om daar uiteindelijk betere upgrades voor Max zelf en zijn Magnum Opus te kopen. De kaart van de Wasteland is bovendien opgedeeld in diverse territoria, waarbij je er ook voor kunt kiezen om deze gebieden zo grondig mogelijk vrij te maken van vijanden en hun gebouwen. Doe je dat, dan krijg je vanzelf de beschikking over nog betere upgrades. Aan jou de keuze om gebieden te verkennen en ze eventueel veilig te maken.
Ieder gebied kent ook zijn eigen strongholds, unieke gebouwen die worden bewoond door relatief betrouwbare figuren. Help de mensen die in deze strongholds wonen en ook dan word je beloond met meer zijmi ies en uiteindelijk ook betere upgrades. Help je daarnaast ook met het uitbouwen van deze gebouwen, dan krijg je ook de beschikking over hulpmiddelen die ervoor zorgen dat je benzine, water en munitie bij een bezoekje aan deze strongholds direct worden aangevuld. Er is meer dan genoeg te doen en je hoeft jezelf helemaal niet toe te wijden aan het verhaal. Sterker nog, wie te snel richting Gas Town rijdt, zal merken dat een te zwakke Magnum Opus geen partij is voor de veel te sterke tegenstanders.
Destruction Derby
Een belangrijk onderdeel van de game wordt ingenomen door vehicular combat (simpel gezegd: vechten in auto’s). En ook dit stukje gameplay zorgt er, samen met een indrukwekkende omgeving, voor dat je Mad Max wil blijven spelen. Er is niets lekkerder dan over een zoutvlakte scheuren terwijl je ondertu en een belangrijk konvooi van minimaal vijf tegenstanders probeert uit te schakelen. De snelheid, de bruutheid en de eenvoud waarmee je met je Magnum Opus over de vlakte racet terwijl je aanval na aanval uitvoert, is werkelijk onovertroffen.
Het is bijna niet uit te leggen hoe lekker het voelt om in Mad Max tegenstanders met je wagen uit te schakelen. Of je nu kiest voor een frontale botsing, een welgemikt schot met je shotgun op een bezinetank (in dramatische bullet time) of een wat meer berekenende aanval waarbij je een tegenstander subtiel uit zijn wagen sleurt met je harpoen, het ziet er allemaal indrukwekkend uit en is eigenlijk bijzonder soepel uit te voeren. Als toetje krijg je na iedere succesvolle aanval een heerlijke explosie, een explosie die er iedere keer weer geweldig uit ziet.
Maar hoe enthousiast we zijn over de spelwereld en de vehiculair combat, het gaat toch een beetje mis op de momenten waarop je uit je Magnum Opus stapt. De game verplicht je om best vaak uit je wagen te stappen en in man-tegen-man gevechten de diverse kampen schoon te vegen. We zijn nog best te spreken over het vechtsysteem, dat soepel verloopt en slechts last heeft van een wat haperend camerastandpunt waarbij je het overzicht verliest. Waar de game pas echt zijn tempo verliest zijn de momenten waarop je iedere keer weer naar dezelfde filmpjes zit te staren en je voor de zoveelste keer weer dezelfde opdracht moet uitvoeren.
Zo moet je bijvoorbeeld je veldfles bijvullen met water om je gezondheid op peil te houden, maar word je bij iedere vulpoging getrakteerd op hetzelfde filmpje. De vijandelijke kampen die je schoonveegt, vragen iedere keer om dezelfde handelingen en voelen, ondanks dat ze iedere keer een ander uiterlijk hebben, toch heel generiek aan. Het wordt nog erger wanneer je mijnvelden onschadelijk maakt. Welke idioot dacht dat het een leuk idee was om Max verplicht te laten rondrijden in een buggy waarop een hond zit die je al blaffend de weg wijst naar een handvol mijnen? Om vervolgens uit je buggy te moeten stappen en met een druk op de knop een mijn onschadelijk te moeten maken? We hebben geen idee wiens idee dit was, maar we gaan er gemakshalve maar vanuit dat Avalanche Studios de hoofdverantwoordelijke voor dit onderdeel al lang en breed ontslagen heeft. Hopelijk is het dezelfde persoon die ook verantwoordelijk was voor de knoppenconfiguratie, want de X-knop voor bijna alle belangrijke handelingen instellen, levert namelijk ook aardig wat frustratie op.
Bovenstaande getuigt niet van weldoordacht gameplaydesign. Hoe voelt zelfs een beetje als lui design aan. Dat is een groot contrast met andere onderdelen van de game, die aanvoelen alsof ze met hart en ziel zijn gemaakt. Wie alleen al kijkt naar de geweldige wereld en het plezier dat je daarin kunt hebben met je Magnum Opus, kan niet anders dan een diepe buiging maken voor de ontwikkelaar. Visueel gezien kent Mad Max voornamelijk hoogstandjes waarbij de druppelende vlammetjes uit je uitlaat en de zandstormen die zo af en toe voorbij razen toch iedere keer weer een genot zijn om naar te kijken. En met een goede geluidsinstallatie lijkt het bovendien alsof Max met zijn V8 middenin je huiskamer staat te grommen.
De sfeer en het gevoel van de wasteland is gewoonweg overal in de game aanwezig en dat alleen al maakt Mad Max de moeite van de aanschaf waard. Het is af en toe balen dat je weer hetzelfde filmpje ziet, of weer dezelfde handeling uit moet voeren. Het is ook de reden waarom we niet nog lyrischer over de titel zijn. Maar de frustraties verdwijnen als sneeuw voor de zon als je met je Magnum Opus weer over de vlakte scheurt en een War Dog op je gril spiest.
Mad Max is nu verkrijgbaar voor pc, PlayStation 4 en Xbox One. Voor deze recensie is de PlayStation 4-versie getest.