Afgebrande hutjes. Platgestampte Hobbits. Doodgeslagen boeren. En een grinnikende snoodaard met een ijzeren troon. In The Rise of the Witch-King, de uitbreiding van de strategiegame Lord of the Rings: The Battle for Middle-Earth 2 zul je dood en verderf moeten zaaien met de Angmar-legers, om zo de provincie Arnor onder controle te krijgen.Als je de derde film van Lord of the Rings, The Returing of the King, hebt gezien, dan had je vast opgemerkt dat de Tovenaar-Koning daar een schlemielig bijrolletje in vertolkte. Hij kwam aan op zijn fell beast, werd neergemept door een Hobbit en doodgemaakt door een vrouw, voordat hij de profetische zin “No man can kill me” had geuit. Deze uitbreiding speelt zich dan ook ver vóór de films af, waardoor het filmische LotR-gevoel, dat ook al een beetje afwezig was bij Battle for Middle-Earth 2, er niet echt is. De campagne telt acht missies waarin je de opkomst en overwinning van de Tovenaar-Koning speelt en een epiloog van één missie waarin je zijn rijk de genadeklap bezorgt. De campagne staat in het teken van de ijzige afkomst van deze Tovenaar-Koning, wat tot uiting komt in bijvoorbeeld je fort en de speciale krachten (ijzig terrein, lawine, gigantische sneeuwwolf). Je zult niet al te lang bezig zijn met deze campagne, wat meteen een minpunt is. Een aantal missies heb je al na een half uurtje uitgespeeld, en over sommige zul je zo’n twee uur doen. De missies waarover je langer doet, bestaan echter vooral uit een grote basis met een solide verdediging opbouwen, eenheden pompen en een grootschalige aanval uitvoeren. De campagne is vermakelijk, maar kent een aantal tekortkomingen. Zo voelt de Angmar-factie niet wezenlijk verschillend van andere facties: alle standaard eenheden zijn aanwezig en zelfs de speciale krachten differentiëren niet ten opzichte van de andere strijdende partijen. De kunstmatige intelligentie is bij vlagen matig. Zo zul je op een gegeven moment een grote basis met verschillende gedeeltes met de grond gelijk moeten maken. Als je de gehele linkerzijde vernietigt met je helden, katapulten en speciale krachten, zullen de vijandige eenheden die in groten getale in het midden staan, helemaal niets doen.Ook de manier waarop de epiloog uit te spelen is, is beschamend: met een speldenprikje lok je de Tovenaar-Koning, waarna hij in zijn eentje (ter verduidelijking: hij heeft tientallen eenheden ter beschikking) stil gaat staan tussen jouw drie helden, terwijl hij door Enten onder vuur wordt genomen. Zo zijn er nog tal van punten op het gebied van kunstmatige intelligentie die de game geen goed doen. Het geheel voelt al met al erg onnatuurlijk aan. Er zijn genoeg momenten waarop de vijand je in principe meteen zou kunnen afmaken, maar pas met te kleine groepjes begint aan te vallen als jij je basis hebt opgebouwd. Verder is het vaak voorgekomen dat een aanval uitvoeren op een poort simpelweg niet lukte, ondanks verwoed klikken. Ook de computergestuurde vijand liep soms maar een beetje rond voor mijn muren terwijl hij doodgemaakt werd door torens. Tevens is het vaak zo dat eenheden ‘goed moeten gaan staan’ voordat ze hun aanval kunnen uitvoeren. Dit zorgt voor enige irritatie.Hoewel dit alles zeer negatief klinkt, is The Rise of the Witch-King zeker geen slechte uitbreiding. Kwantitatief zijn er namelijk een aantal leuke aanvullingen. Zo krijgen alle verschillende partijen er aardig wat eenheden bij en zijn er verbeteringen in de ‘creëer-een-held’-optie en in ‘War of the Ring’. Grafisch gezien kan The Rise of the Witch-King nog prima mee. Op het visuele vlak voelt de game geenszins gedateerd aan, hoewel we met bijvoorbeeld Company of Heroes toch al veel grafisch RTS-geweld over ons heen hebben gekregen. En hoewel de campagne een paar tekortkomingen kent, is het een leuke ervaring. Het zet de lijn voort die The Battle for Middle-Earth 2 heeft ingezet: een solide RTS die beter is dan zijn voorganger en op geen enkel belangrijk vlak tekort komt, maar ook nergens in uitblinkt. In zekere mate is de campagne een verslavende aangelegenheid: het spel verloopt uitermate vloeiend, de interface en de manier van besturen zijn laagdrempelig en gebruiksvriendelijk, en er zit geen een missie in die zo tegenvalt dat je je er doorheen moet worstelen. De helden zijn tamelijk cool (zoals bijvoorbeeld de oppertrol Rogash) en als je de ene na de andere superkracht uit je mouw schudt, speel je de game met een glimlach op je gezicht. Fans zullen de tekortkomingen dan ook voor lief nemen en heel veel plezier beleven aan The Rise of the Witch-King, aangezien Electronic Arts op de belangrijkste punten geen steken laat vallen. Al met al is The Rise of the Witch-King simpelweg een vermakelijk spelletje waarmee liefhebbers goed de tijd zullen doorkomen. Hoewel de game een aantal dingen niet zo goed doet, is het toch een aanrader voor fans van The Battle for Middle-Earth 2. De game borduurt namelijk voort op de formule van dit spel, en voegt bovendien in kwantitatief opzicht een aantal goede dingen toe.