Anderhalf jaar geleden keken we reikhalzend uit naar de tweede episode van LostWinds. We hadden net het eerste deel binnen een paar uurtjes uitgespeeld en de kwaliteit was van een verra end hoog niveau. Berichten over een tweede deel hielden ons tijdelijk tevreden, maar we wisten toen nog niet dat we nog zo lang moesten wachten op het vervolg. Nu Winter of the Melodias er eindelijk is, verdwijnen de irritaties echter als sneeuw voor de zon.
Hoofdpersonage Toku gaat dit keer op zoek naar zijn moeder, die nooit is teruggekomen van een archeologische expeditie. Het avontuur brengt hem naar het koude bergdorpje Summerfalls Village, gebouwd op de ruïnes van de mysterieuze stad Melodia City. Het verhaal wordt verteld via uitstekend naar het Nederlands vertaalde dialogen en pagina's uit het dagboek van Toku's moeder, die overal zijn te vinden. Er ligt daardoor geen nadruk op het verhaal, maar het ontwikkelt zich zeker wel voor de ogen van de spelers die er geïntere eerd in zijn. Dat past perfect bij dit type games.
In plaats van de warme, groene bo en en grasvelden van het eerste deel, loop je nu vooral door besneeuwde dorpen en over ijskoude bergtoppen. Niet dat dit iets aan de schoonheid van de serie verandert: nog steeds doen de achtergronden van deze tweedimensionale platformer het water uit je mond lopen. Dat de spelwereld nu vooral gevuld is met witte sneeuw in plaats van groen gras, verandert daar niets aan. Het functioneert zelfs als een fri e wind.
Gebruik de wind
En wind, daar draaien de LostWinds-games om. Hoofdpersonage Toku is namelijk bevriend met de windgeest Enril, die zich als icoontje op het scherm vertoont en die je beweegt door je Wiimote naar het televisiescherm te wijzen. Vervolgens kun je met diverse subtiele zwiepen Toku omhoog laten springen, vuur van fakkels verplaatsen om bijvoorbeeld ijs te smelten of takken die in de weg staan verbranden en vijanden oppakken om ze kapot te smijten tegen de muur.
De winterse setting brengt ook nieuwe moves met zich mee. Zo kun je nu, zolang het sneeuwt, sneeuwballen creëren, waarmee je ijzige obstakels kunt breken of schakelaars ingedrukt kunt houden. Maar de grote toevoeging die de game een overduidelijk Zelda-achtig tintje meegeeft, is dat je vanaf een bepaald punt tu en winter en zomer kunt wi elen. Natuurlijk verandert daardoor de omgeving en dat levert inventieve puzzels op. Kun je het ene moment ergens niet komen omdat het water bevroren is, laat het dan zomer worden en zwem er gewoon naartoe.
De meeste puzzels gaan gelukkig wel een stapje verder dan bovenstaande voorbeeld en soms moet je echt even flink je brein breken voordat je door hebt hoe verder te komen. De moeilijkheidsgraad is dus iets omhoog geschroefd in vergelijking met het eerste deel en dat kunnen we alleen maar toejuichen. Nog steeds is het begin simpel genoeg en wordt de moeilijkheidsgraad langzaam iets opgeschroefd. Dat is wel zo fijn. Ook de lengte van de game is er op vooruit gegaan. Met vier uur aan gameplay is Winter of Melodias haast twee keer zo lang als het origineel.
Werkelijk een plaatje
De ster van de game is net als in het eerste deel echter de omgeving zelf. Weer heb je te maken met één grote spelwereld die je langzaam maar zeker vrijspeelt. Zoals het een spel dat in de voetsporen treedt van de Metroids en Castlevania's betaamt, moet er af en toe teruggereisd worden om zo niet eerder te betreden locaties alsnog te verkennen en zijn menige ruimtes puzzels op zich. De toevoeging van een map maakt dit rondreizen wat overzichtelijker.
Dit keer zit er meer variatie in de omgevingen, niet alleen dankzij het wi elen tu en witte besneeuwde vlaktes en zonnige groene velden, maar ook vanwege verlaten steden en andere verra ende locaties. Omdat de wind die je met de Wiimote creëert alles in de spelwereld beïnvloedt en de achtergronden van de game ook interactief zijn, is Winter of Melodias werkelijk een plaatje, een oogstrelend schilderij om doorheen te lopen. Omdat er nooit echt haast is, geeft LostWinds je dan ook een enorm ontspannen gevoel.
Winter of Melodias borduurt direct voort op de eerste LostWinds en het is dan ook eerder een tweede hoofdstuk in een groter verhaal dan een compleet nieuwe game. Tegelijkertijd weet ontwikkelaar Frontier wel verbeteringen aan te brengen, zoals meer moves, een langere speelduur en iets moeilijkere puzzels. Voor sommigen zal de game wellicht nog te kort zijn en een enkele keer kan de besturing enige frustratie opleveren (springen is niet altijd even precies), maar dat is verwaarloosbaar. Winter of Melodias is een uitblinker tu en een hoop nietszeggende spellen op WiiWare en een heerlijke shot kla iek gamegenot voor dit najaar.