Het spel lijkt exact op de vorige game van de studio, I Am Setsuna, maar weet dit keer nog minder te beklijven. Dat komt vooral door de nietszeggende personages in je team. Jij bent Kanata, een jongen zonder duidelijk achtergrondverhaal die plots de kracht blijkt te hebben om de wereld te redden. Overal verdwijnen namelijk mensen, gebouwen en zelfs hele steden. Ze vervagen tot een witte gloed, alsof ze zo uit de wereld zijn geknipt. Kanata heeft de bijzondere kracht om verdwenen dingen weer tevoorschijn te toveren met behulp van herinneringen.
Nieuwe vrienden
Kanata zelf is nog wel een aardig personage, al is hij wat standaard in zijn 'ik doe alles voor het goede'-overtuiging. De meeste nieuwe vrienden die zich bij zijn team voegen, zijn minder intere ant. Waar zijpersonages in I Am Setsuna nog een gelaagd achtergrondverhaal meekregen, hebben de teamleden die je hier tegen het lijf loopt vaak onduidelijke of ontbrekende motivaties en karaktereigenschappen.
Dat komt vooral door het rammelende script. Onthullingen die je leven op zijn kop zouden moeten zetten, worden soms afgedaan met één zin. Een koning uit het verre verleden die ineens in het heden tot leven komt, kan slechts rekenen op een paar regels aan verbazing. Daarna gaat het leven door en vecht deze verloren koning aan jouw zijde.
Wereldbedreigend
Het verhaal zelf is gelukkig wat beter behapbaar. Het begint allemaal als een wat standaard rpg-verhaaltje, met een wereldbedreigend probleem en een uitverkorene die redding kan bieden. Maar in de tweede helft van de game komt de snelheid erin en wordt de inzet steeds groter. Door een aantal emotionele momenten ga je toch wat voelen voor zeker twee of drie van je helden, ondanks hun matig geschreven dialogen.
De game is in een uur of twintig uit te spelen, maar wie de aftiteling haalt, blijft nog met veel vragen achter. Die worden vervolgens in een grote infodump behandeld in een epiloog aan het einde, met onthullingen waar je duizelig van wordt. Het is onbegrijpelijk dat al die sappige informatie, net zoals in I Am Setsuna, wordt bewaard voor het allerlaatst. Het verhaal was onmiskenbaar beter geweest als de plottwists wat beter zouden zijn verdeeld. De laatste gebeurteni en kleuren de wereld veel meer in en geven de game een eigen smoel, iets dat in het begin van het verhaal juist ontbreekt. Tegelijkertijd zorgen ze er wel voor dat je de game uiteindelijk met een goed gevoel afsluit. Het spel heeft meer ideeën dan je in eerste instantie zou denken.
Lekker vechten
Ook het gevecht ysteem steekt prima in elkaar. Ten opzichte van I Am Setsuna is aan de basis weinig veranderd, al kun je nu ook zelf je personages bewegen. De combat doet nog steeds denken aan Chrono Trigger. Je helden – en de vijanden – hebben een balkje dat langzaam volloopt, en met een vol balkje kun je een actie kiezen. Een soort turn-based in real-time, dus. Je doet een reguliere aanval, gebruikt magie of een andere vaardigheid, of selecteert een potion. Ook het Momentum-systeem is terug: na verloop van tijd verdien je momentumaanvallen die je acties net wat sterker maken.
Tot zover het fundament van de gevechten, waarmee je al aardig wat tactiek aan de gevechten kunt toevoegen. Maar Lost Sphear voegt een kruiwagen vol mechanieken toe, die grotendeels overbodig aanvoelen. Nieuwe skills verdien je door spritnite te equippen, een beetje zoals de materia in Final Fantasy 7. Dat is prima, maar er zijn zoveel verschillende spritnite dat je de tel kwijtraakt. Er zijn steentjes voor vaardigheden, voor counters, en om je Momentum extra kracht te geven. Die spritnite moet je bovendien zelf maken met herinneringen, die je ook nodig hebt om Artifacts in de wereld te toveren. Die geven je een pa ieve bonus tijdens gevechten, of laten je bijvoorbeeld sneller lopen op de wereldkaart. Op die kaart vind je ook allerlei ingrediënten die je in recepten kunt gebruiken, die je een tijdelijke boost geven. En dan zijn er nog de vulcosuits, grote mechanische pakken die je aan kunt trekken voor extra krachtige aanvallen. Die mech-pakken hebben Vulco Points nodig om te opereren, die je vindt door... nou ja, volg jij het nog?
Lost sfeer
Het zijn een hoop leuke ideeën, waarvan de meesten worden geleend van kla ieke rpg's. Maar het zou al veel om te behappen zijn in een gigantische game van honderd uur, laat staan in eentje waar je in 25 uur doorheen vliegt. Daar komt bij dat je al die trucjes in het overgrote deel van de gevechten niet nodig hebt. Met een paar normale aanvallen en hier en daar een skill beuk je bijna overal doorheen. De game is over het algemeen makkelijk, totdat je een eindbaas tegenover je krijgt. Dan piekt de moeilijkheidsgraad soms zo extreem, dat je met open mond naar de tv zit te staren. Een baas die in één keer je halve party uitschakelt is geen uitzondering. Vooral als je ondertu en al vergeten was dat je je vulcosuits ook nog hebt.
Toch functioneert het allemaal prima en kun je echt wel lol beleven met Lost Sphear, zeker als je bent opgegroeid met jrpg's. Het verhaal ontwikkelt zich, na een langzaam begin, op een intere ante manier en het vechten gaat niet vervelen. Het grootste probleem dat de game echter heeft, is het gebrek aan sfeer. Dat komt vooral door de artstyle, die wat doet denken aan een mobiele game. De omgevingen zijn aardig, al is het allemaal niet heel afwi elend, maar de te strakke lijnen en ongedetailleerde personages voelen goedkoop aan. En dat is geen goed nieuws voor een game van 50 euro.
Lost Sphear is nu verkrijgbaar voor PlayStation 4, Nintendo Switch en pc. Deze game is getest op een PlayStation 4 Pro.