Het klokje tikt verder als we ons weer door een grot buitenaardse insecten schieten. Geen bereik. De lang vergeten basis wordt aangevallen en we staan ons mannetje. Geen bereik. Ergens in het oosten, waar de lava tu en de ij chotsen van deze planeet doorstroomt, moeten we een verloren geraakte zending medicijnen terugvinden. Geen bereik. En het klokje tikt verder. Zonder bereik. Het is al voorbij de helft van de game als we met hoofdpersonage Jim Payton stranden in onherbergzaam gebied. Al die uren voor dat moment werkten we vanuit de vaste basis van NEVEC, het bedrijf dat ons inhuurde om energie te winnen op E.D.N. III. Dat is geen makkelijke klus, maar in ieder geval een duidelijke.
Op de verder onontdekte ijsplaneet is niets meer dan een basis geplaatst, waarin huurlingen als Jim elke dag een strijd voeren tegen de plaatselijke fauna, in ruil voor een vorstelijk salaris. Communicatie op die basis is goed te doen. Meer dan eens ontvangen we videoboodschappen van Jims vrouw. Over hoe hun kleine jongen op aarde net zijn eerste stapjes heeft gezet, over hoe ze Jim mist, hoe ze van Jim houdt. En Jim, op zijn beurt, stuurt met alle goede wil van de wereld zijn liefde terug via deze boodschappen. Maar ergens voorbij de helft van de game valt de mogelijkheid om te communiceren weg, omdat we in verkeerd gebied belanden. Geen bereik. En dat steekt ons het meeste.
Aardig
Het zegt alles over deze game dat hetgeen in ons achterhoofd zit iets is waar gameplay niets mee te maken heeft. Eenmaal in dat nieuwe gebied krijgt het verhaal (eindelijk) een verra ende wending, de spelwereld wordt voorzien van een flink stuk diepgang, er zijn plotseling verschillende nieuwe wapens te vinden en de vragen die gesteld worden en mi ies die we toebedeeld krijgen worden intere ant. En daar zit je dan, als speler, en je zou het allemaal inruilen om je vrouw een videoboodschap te kunnen sturen. “Ik ben okay”, “ik leef nog”, “maak je geen zorgen”; een paar woorden in een virtuele wereld worden meer waard dan de mogelijkheid om een nieuw wapen te bemachtigen of het verhaal een sterke wending te zien krijgen.
Onlogisch is het niet, want Lost Planet 3 moet het niet van zijn gameplay hebben. Het schieten is prima in orde, net als dekking zoeken, wegrollen voor aanstormend insectengebroed en precies mikken op de zwakke plekken van de vijand – herkenbaar door de oranje gloed en rondspuitend bloed van dezelfde kleur. Als third-person shooter is dat aardig, maar er zijn talloze games in dit genre die ‘aardig’ al een decennium geleden ver achter zich gelaten hebben. Op iets positievere toon: het kon ook slecht zijn, maar dat is het zeker niet.
Verwondering
Ook de zaken die niet direct invloed hebben op de directe besturing van Jim stelen zelden de show. De illusie van een open wereld is leuk, maar in wezen is het niets meer dan een hub met een aantal niet al te grote gebieden. Sowieso is het een dagtaak om in die eerste uren steeds naar nieuwe mi ies te wandelen, in je trage mech, steeds weer door datzelfde begingebied heen. Het duurt te lang voordat er een beetje vaart in het geheel komt. Dat wordt in het begin nog goed opgevangen doordat je kennismaking met E.D.N. III en haar gevaren voor de nodige verwondering zorgt, evenals de kleurrijke personage op je thuisbasis en de leven tijl op deze planeet. Maar als die verwondering afneemt, blijft de spanningsboog van deze game net iets te lang hangen in zijn introducerende fase.
Dat wil overigens niet zeggen dat er niet genoeg sterke ideeën te vinden zijn. Er zit in deze ‘open’ wereld een vleugje Metroid, als Jim sommige gebieden nog niet lijkt te kunnen bereiken zonder de juiste instrumenten. Er zijn nogal wat zijmi ies te vinden en je kunt zowel je wapens als je mech customizen. Het zijn stuk voor stuk ideeën die de eendimensionale actie voorzien van de nodige diepgang en scherpe randjes, waardoor ze absoluut bijdragen aan de ervaring. Dat gezegd hebbende, de volledige potentie van deze ideeën komt nooit tot wasdom. Daarvoor verkent ontwikkelaar Spark Unlimited deze paden niet ver genoeg.
Bijzondere ervaring
Was die middelmaat overal in de game aanwezig, dan hadden we ‘m afgeschreven. Maar de grote redder is dus die focus op een beleving die ontzettend hard werkt om spelers betrokken te houden. Het zijn kleine dingen, zoals de mogelijkheid om een muziekje aan te zetten terwijl je er in je mech op uitgaat, of de manier waarop Jim over zijn mech praat; het zijn de tu enfilmpjes die er waanzinnig uitzien en even sterk geacteerd zijn; de verhaalvertelling die inzet op sfeer; diezelfde verhaalvertelling die genoeg wendingen neemt en intere ante personages introduceert om je aan de buis gekluisterd te houden.
Maar meer dan dat is Jim zelf een gelaagd personage dat veel meer te bieden heeft dan de gemiddelde third-person spierbundel die dit genre lijkt te beheersen. De belangrijkste vraag hebben we daarmee ook al beantwoord: is die beleving sterk genoeg om je door weinig hoogstaande gameplay heen te worstelen? Ja, natuurlijk, al vermoeden we dat genoeg mensen afhaken voordat ze erachter komen dat Lost Planet 3 een hele bijzondere ervaring te bieden heeft.
Aan het einde van de rit is het gevoel waarmee deze game ons achterlaat alleszeggend. We denken niet terug aan die waanzinnige shoot-out met een gigantische baas; het moment dat we een nieuwe upgrade krijgen en een nieuw gebied in kunnen blijft niet bij; een vers wapen ontvangen, upgraden en voor het eerst loslaten op een verse groep vijanden is vergetelijk. Het moment dat we écht onthouden, is het moment dat we die rotswand opblazen en uit dat ene gebied weten te ontsnappen. Dat we in onze mech stappen en de hub aangeeft dat de communicatie weer hersteld is. Het moment dat Jim de camera aanzet en eindelijk datgene kan doen waar we al een paar uur lang naar snakten. “I’m okay, honey. I’m alive.”