Lost Ody ey is een traditionele Japanse RPG zoals we gewend zijn in het genre. Verwacht dus geen baanbrekende vernieuwingen van Mistwalker, maar willekeurige gevechten die turn-based uitgevochten worden in een steampunk omgeving. Het heeft de combinatie van techniek en magie en krijgers en magiërs die we gewend zijn. Zelfs het verhaal doet vertrouwd aan: Een kwade magiër wil de wereld overnemen en jij als groep helden moet dat tegenhouden.
Toch zit er meer in Lost Ody ey verscholen dan je op het eerste ogenblik zou zeggen. Laten we bijvoorbeeld het vechtsysteem bekijken. Elk gevecht is onderverdeeld in beurten. Je kunt acties voor heel je party van vijf personages instellen, waarna jouw party en de vijanden hun acties achter elkaar uitvoeren. Daarna kun je weer opnieuw acties instellen. Deze acties zijn onder te verdelen in offensief en defensief, fysiek en magisch. Tot zover weinig nieuws, en ook bij de aanvallen en vijanden is er weinig originaliteit te bespeuren. Afgezien van de bazen in het spel, want die zijn vaak erg indrukwekkend ontworpen.
Er zijn gelukkig twee dingen die het vechtsysteem boeiender maken. Allereerst is er een ringsysteem ingebouwd, dat we in lichtelijk andere vorm al kennen uit Shadow Hearts. Als een personage een ring in zijn bezit heeft, dan verschijnt er bij elke fysieke aanval een ring in beeld. Door het indrukken van de rechter trigger verschijnt er nog een ring op het scherm, die zich naar de positie van de eerste ring verplaatst. Komen de twee ringen precies over elkaar heen te liggen, dan laat je de trigger los om extra schade toe te brengen aan je vijand. Hierdoor blijf je actief betrokken bij de gevechten.
Het tweede wat het vechten net wat boeiender maakt is de formatie van je party en de gevolgen ervan. In Enchanted Arms, ook voor de Xbox 360, kon je de party tijdens het vechten vrij over het veld laten lopen. Een aardig systeem, maar toch werkte het niet heel prettig. Met Lost Ody ey heb je tijdens de gevechten alleen twee rijen waarin je personages kunt plaatsen. De voorste rij beschermt daarbij de achterste rij, waardoor de achterste rij minder schade oploopt zolang de voorrij zijn leven behoudt. Is het leven van de voorrij echter leeggelopen, dan is het schild voor de rest van het gevecht verdwenen.
Het is jammer dat je de verschillende personages niet meer kunt aanpa en om de gevechten intere anter te maken. Enkel het wapen en enkele acce oires kunnen gewi eld worden. Wat ook jammer is, is dat de personages zich de eerste helft van het spel maar moeilijk van elkaar onderscheiden. Je party bestaat namelijk uit onsterfelijken en normale mensen. De normale mensen doen nieuwe skills op door te vechten, maar de onsterfelijken moeten hun kunsten lenen van de normale mensen. Omdat het aantal personages maar langzaam wordt uitgebreid, heb je al snel de neiging om dezelfde vaardigheden voor de verschillende onsterfelijken te gebruiken. Pas veel later krijg je meer keuzes, maar dan is de schade al gedaan.
Ik zei dat je speelt met een groep onsterfelijken en dat heeft ook gevolgen voor de gevechten. Zo kunnen ze wel dood neervallen, maar staan ze enkele beurten later weer op. De onsterfelijken zijn wezens van een andere wereld die in de wereld van het spel een lichaam hebben gekregen. Waarom ze op de huidige wereld terecht zijn gekomen weten ze niet, want ze zijn stuk voor stuk hun geheugen kwijt. De groep was oorspronkelijk met zijn vijven, maar één van de vijf heeft er voor gezorgd dat de overige vier als levende lijken over de aarde gingen dolen. Dit niet met groot succes, want langzaam krijgen ze hun geheugen weer terug. Dit gebeurt in het spel door middel van dromen.
Schrik niet, want deze dromen worden gepresenteerd als redelijk lange lappen tekst. Het voelt raar om met zo'n krachtige console voor je neus lange teksten te gaan lezen. Deze teksten geven echter relevante informatie over hoofdpersoon Kaïm, en ze zijn zo goed geschreven dat je ze hoogst waarschijnlijk met genoegen zult lezen. Een bekende Japanse schrijver heeft voor de teksten gezorgd en een zeer competente Amerikaan heeft de teksten vervolgens omgezet naar het Engels. Sowieso is het hele spel prima overgezet naar de Engelse taal. De stemmen zijn wi elend in kwaliteit, maar over het algemeen erg overtuigend. Op elk moment van het spel kun je de taal overigens omzetten naar het originele Japans.
Het verhaal is erg belangrijk voor Lost Ody ey. Het spel heeft dan ook vier DVD's nodig om alles te vertellen. En hoewel de insteek van het verhaal totaal niet origineel is, is de uitwerking ervan wel erg bijzonder. Het moment dat Aerith in Final Fantasy VII het loodje legt, is voor velen de eerste aanraking met een emotie die nog zelden aangeraakt was in games. Lost Ody ey pakt op dat gebied echt flink uit. De dood is geen vreemde in het leven van de onsterfelijken, want ze weten dat ze elke relatie die ze aangaan zullen zien sterven. Elk persoon waar ze verliefd op worden, elk kind dat ze voortbrengen. In het spel komt dat vooral terug in bijzondere relatie tu en twee onsterfelijken en hun kleinkinderen.
Lost Ody ey wordt opgebouwd door de Unreal Engine 3.0, en eigenlijk zie je dat er niet van af. Dat heeft zijn negatieve, maar zeker ook positieve kanten. Het spel oogt over het algeheel vrij aardig, maar is nooit uitzonderlijk mooi. Wat echter een probleem is bij Unreal Engine 3.0, is dat de personages er vaak bizar uit zien. Ze zijn te echt, maar ook duidelijk nep. Juist in Lost Ody ey zijn die gezichten erg belangrijk om de emotionele lading over te brengen. Mistwalker heeft er voor gezorgd dat het eindresultaat er niet zozeer mooi uitziet, maar dat het er wel een stuk geloofwaardiger uitziet. Naast de prima graphics is er nog een prachtige soundtrack van Nobuo Uematsu om het geheel te ondersteunen.
Over het algemeen is Lost Ody ey geen moeilijk spel. Het valt op dat je bijvoorbeeld niet hoeft te grinden om verder te kunnen, omdat je door het spelen en het gebruiken van de juiste acce oires alles wel kunt verslaan. Grinden heeft überhaupt weinig nut, omdat elk gebied een grens heeft tot waar je personages kunnen groeien in ervaring. Op deze manier is het makkelijk om elk personage gelijk te levelen. Op bepaalde momenten in het spel, vooral als de groep in kleine groepjes uit elkaar gaat, wordt het echter zo makkelijk dat de gevechten vooral vervelend worden.
Lost Ody ey is echt een verhaalgedreven spel. Zo nu en dan wordt er een mislukte poging gedaan om dat verhaal iets interactiever te maken. Dan loop je bijvoorbeeld als de slechterik van het ene naar het andere punt om weer een filmpje te activeren. Dat voelt behoorlijk nutteloos. Ook zul je een keer met een schip moeten ontsnappen, wat gebeurt via quick-time events. Dat had van mij niet gehoeven. Het verhaal is intere ant genoeg om door te blijven spelen, en ik zie ook graag hoe deze game in de toekomst uitgroeit tot een mooie serie.