Lost Cities is een van de vele exotisch ogende kaartspellen die je tegenwoordig in de betere spelletjeswinkel aan zult treffen. Net als bij veel andere kaartspelen is het thema slechts de aankleding die het spel moet verkopen, maar is er inhoudelijk geen verband tussen wat je doet, en waar het zogenaamd om draait. Of het nu gaat om Griekse goden, hippe kippen of expedities op exotische locaties, zoals het geval is bij Lost Cities: het spel had bijna met boeren, vrouwen en koningen gespeeld kunnen worden. Ware het niet dat er dan vijf verschillende kleuren nodig waren. Ondanks deze kanttekening geniet Lost Cities een behoorlijke populariteit, waardoor Sierra besloot het spel over te zetten naar Xbox Live Arcade. Als het veredelde pesten Uno een succes kan zijn, waarom zou een ander 'gewoon kaartspel' dat niet kunnen zijn? Lost Cities kent een simpel concept dat desondanks behoorlijk wat strategie, maar vooral gokwerk en risicomanagement, met zich mee brengt. De bedoeling is om een aantal 'expedities' te starten, waarvan er vijf mogelijk zijn. Het starten van een expeditie doe je door het neerleggen van een kaart van de kleur die bij de expeditie hoort, wat je een flinke hap punten kost. Vervolgens kun je nieuwe kaarten aanleggen bij zo'n expeditie, wat weer punten oplevert. Je dient eerst lage kaarten neer te leggen, daarna pas de hogere. Heb je al eerder een hoge kaart neergelegd, dan kun je niets meer met je lagere kaarten en kun je ervoor kiezen deze af te leggen. Let er echter wel op dat je geen kaarten weglegt die de tegenstander van pas komen, want hij kan deze weer oprapen en bij zijn eigen expeditie voegen. Uiteindelijk draait het spel om een afweging tussen investeren in expedities en het niet laten doorschemeren van je tactiek, maar toch vooral om het speculeren over de kaarten die nog komen gaan. Die kansfactor heeft soms een iets te grote impact op het spelverloop. Een heel uitgebreid of episch spel is Lost Cities zeker niet. De potjes gaan vliegensvlug, zeker doordat je bij de digitale versie de scores niet zelf hoeft bij te houden, en door het beperkt aantal keuzes heb je bij je beurt niet veel denktijd nodig. Doordat je tijdens de beurt van de tegenstander al kunt kiezen welke kaart je speelt, wisselen beurten zich in sneltempo af. Een potje Lost Cities, bestaande uit drie rondes, duurt pakweg vijf minuten. Het is hierdoor uitermate geschikt om online gespeeld te worden, doordat je niet telkens op de beurt van je tegenstander hoeft te wachten. Toch voelt Lost Cities niet als een volwaardig spel voor de 800 punten waarvoor je het koopt. Het spel is vooral karig in de spelmogelijkheden. In singleplayer kun je louter een enkel potje tegen de AI spelen op drie moeilijkheidsgraden, terwijl je in multiplayer de keuze hebt tussen een tegen een of twee tegen twee. Multiplayer kan alleen via Xbox Live, lokale multiplayer is niet mogelijk, waarschijnlijk omdat je elkaar dan achter de kaarten kunt kijken. Verder biedt het spel een aantal verschillende achtergrondjes om op te spelen, maar ze hebben allemaal het euvel dat de getallen op een normale televisie slecht leesbaar zijn. Ook zou het prettig zijn om de kaarten van de tegenstander ondersteboven weer te kunnen geven, zodat je de getallen die erop staan beter af kunt lezen. Verder worden de leaderboards gesorteerd op het aantal winstpartijen dat een speler gedaan heeft en daarna pas op het aantal verliespartijen. Tegen wie je speelt en hoe goed die zijn, speelt daarbij geen rol. De bediening van de gebruikersinterface is verder wel in orde en zorgt er mede voor dat het vlotte speltempo goed uit de verf komt.