De wereld die J. R. R. Tolkien met Lord of the Rings heeft gecreëerd, vindt gretig aftrek bij gameontwikkelaars. Hoewel er in het verleden nog wel een aantal goede tot acceptabele titels zijn verschenen, is het echter over het algemeen niet best gesteld met de kwaliteit van de spellen. De verwachtingen voor Lord of the Rings: War in the North waren desondanks groot. Dat komt vooral door ontwikkelaar Snowblind Studios, dat met Baldur’s Gate: Dark Alliance en Champions of Norrath heeft bewezen goed zijn weg te weten binnen het actievolle role-playing game-genre.
Lef
Waar de meeste spellen vrij trouw aan het boek of de films blijven, is er bij dit spel gekozen om een origineel verhaal te vertellen. Het boek is wel als uitgangspunt genomen, maar aan de hand van niet uitgediepte verhaallijnen, locaties en personages is er een eigen verhaal gecreëerd. In de game kies je uit een van drie strijders (een elf, een dwerg of een mens) om samen met de andere twee door het noorden van Middle-Earth te reizen. Het is aan jullie om het leger van Agandaûr, een machtige onderdaan van Sauron, te stoppen in zijn poging om de vrije wereld aan de wil van Sauron te onderwerpen. Er zijn genoeg raakvlakken met het bekende verhaal uit het boek, want het reisgezelschap van de ring komt meerdere malen ter sprake. Daarnaast kruist je pad meermaals met dat van een aantal leden van de Fellowship.
Het lef van de ontwikkelaar om in het diepe te springen met een zelfverzonnen verhaal bij zo een belangrijk stuk literatuur, verdient best een applaus. Het is een groot risico dat men heeft genomen en het betaalt uiteindelijk ook gewoon uit. Het verhaal komt geloofwaardig over, omdat het op een goede manier met de reis van de ring is verweven. Het voelt alsof het had kunnen gebeuren. Daar komt bij dat er gebruik is gemaakt van bestaande locatie uit het boek zoals Mirkwood, Ettenmoore en Mount Gundabad. Het is snel duidelijk dat er zorgvuldig is gekeken naar het bronmateriaal om niet te ver af te wijken van wat mensen op het gebied van het verhaal verwachten van een Lord of the Rings-game.
Niet zo episch
Ondanks dat het verhaal je onderdeel van een groter geheel laat voelen, ontbreekt de epische muziek en de schaal van de omgevingen die de films bijvoorbeeld zo indrukwekkend maakten. De muziek neemt hier te veel een plek op de achtergrond in en klinkt niet als iets dat bij de serie past. Verder maakt het spel gebruik van kleine, afgebakende omgevingen die weinig ruimte bieden voor alternatieve paden of grootschalige gevechten. Zo ook de plaatsen waar je zijmi ies kunt vergaren, nieuwe uitrusting kunt kopen of je huidige spullen kunt laten repareren. Deze plekken, zoals Bree en Rivendell, hebben maar weinig mogelijkheden tot interactie met niet-speelbare personages. Het aantal zijmi ies ligt mede daardoor ook erg laag.
De focus ligt veel meer op het verhaal en de strijd die je moet leveren. Het is mi chien ook niet pa end om je tu en de gevechten door van hot naar her te laten rennen om simpele quests te voltooien, maar het is wel een mooie gelegenheid om de verschillende personages beter uit te diepen. Zeker in het begin van het spel was hier ruimte genoeg voor. Nu blijft de ontwikkeling van je personage op de achtergrond hangen en dat is jammer.
Hakken en zagen
Je bent voornamelijk aan het hakken of schieten in deze game. Het gevechtsysteem wordt nergens diepgaand. Met maar een paar knoppen om verschillende aanvallen uit te voeren, stijgt het niveau van de gevechten niet boven dat van een middelmatige hack-and-slash-titel uit. Je bent eigenlijk continu dezelfde handelingen aan het verrichten en door de grote hoeveelheid aan actie wordt dat snel saai. Om nog een klein beetje variatie in te brengen, kun je nieuwe vaardigheden aan je personage toevoegen middels een skilltree. Hierin kun je de defensieve en offensieve mogelijkheden van je strijder uitbreiden om mee te komen met de stijgende moeilijkheidsgraad. Het zet alleen weinig zoden aan de dijk, want hoewel je hiermee nieuwe aanvalsmogelijkheden krijgt, blijf je toch voornamelijk hangen in het gebruik van je standaardaanvallen. Dit komt door de vrij lange herlaadtijd van je speciale vaardigheden.
Het gevechtsysteem is overigens niet helemaal goed gebalanceerd. Dit merk je vooral wanneer je het spel coöperatief (offline en online) speelt met twee andere spelers. De dwerg heeft een specifieke aanval die belachelijk sterk is wanneer je deze eenmaal hebt verbeterd. Hiermee kan hij groepen vijanden in een keer uitschakelen. Daar komt bij dat kleine vijanden op de hogere moeilijkheidsgraden meer problemen opleveren dan de eindbazen. De eindbazen zijn over het algemeen vrij log en voorspelbaar in hun bewegingen, terwijl de kleinere tegenstanders snel zijn en toch vrij veel schade toe kunnen brengen. Het is ook zo dat er later in het spel vijanden bijkomen die geen fysieke reactie meer vertonen op jouw aanvallen. Ze hakken maar door zonder te stoppen, ook al sla je er zelf flink hard op los. Het zijn overwegend kleine foutjes, maar zij zorgen er wel voor dat de game op sommige plekken niet helemaal netjes afgewerkt voelt.
De kracht van de ring
Het coöperatief doorlopen van het verhaal met drie spelers is, ondanks nog een aantal andere foutjes, waar de kracht van het spel ligt. Samen grote trollen neerhalen of enorme aanvalsgolven afslaan geeft keer op keer een goed gevoel en ook het verdelen van de buit voelt lekker. Er zijn altijd wapens en andere uitrusting waar je zelf niets mee kunt doen en het is mooi om de oprechte dankbaarheid van een andere speler te horen. De moeilijkheidsgraad had mi chien wel iets pittiger gemogen, want met drie enigszins capabele spelers ren je zo door het verhaal heen, zonder al te veel tegenstand. Met twee computergestuurde medespelers is de uitdaging iets groter.
Een ander belangrijk onderdeel van het spel is het buitmaken van spullen. Van wapens tot zeldzame edelstenen, alles kom je tegen op je reis. Verslagen vijanden laten items vallen, er zijn overal schatkisten verstopt en er zijn genoeg geheime locaties om nog intere antere dingen te vinden. Je bent dan ook continu bezig om je personage met de beste spullen uit te rusten en de overbodige items te verkopen of weg te geven. Dit werkt simpelweg verslavend. Zelfs wanneer je de game voor de eerste keer hebt uitgespeeld, houdt dit proces niet op. Op de hogere moeilijkheidsgraad die je dan vrijspeelt, zijn weer nieuwe en sterkere dingen te vinden. Hierdoor is de ultieme uitrusting niet te bemachtigen totdat je het spel op de allerhoogste moeilijkheidsgraad hebt uitgespeeld. En dan ben je tientallen uren verder.
Uiteindelijk laat Lord of the Rings: War in the North je met gemengde gevoelens achter. Het verhaal past goed binnen het bekende universum en haakt er mooi op in, maar de gevechten vallen erg snel in de herhaling. Doordat de nadruk enorm op de actie ligt, valt de game uiteindelijk enigszins tegen. Het zijn de coöp voor drie spelers en de verslavende werking van het verzamelen van buit die het spel op een voldoende weten te houden.
Lord of the Rings: War in the North is getest op de PlayStation 3.