Even lijkt het erop dat Lococycle als een soort metagame de draak steekt met elk actiegamecliché dat er bestaat. De game start namelijk met een heus live action-filmpje, waarin B-acteurs als racistische typetjes een pratende motor aanschouwen. De mise-en-scène doet zelfs vermoeden dat we te maken hebben met een gratis aangeboden pornofilm. Zo’n foute intro moet bijna wel een voorbode zijn op een of ander absurdistisch actiespektakel.
Eerlijk is eerlijk; als we proberen te beschrijven wat Lococycle karakteriseert, dan klinkt het inderdaad als een originele en verfri ende verstand-op-nul-game. Je speelt als I.R.I.S., een pratende blauwe motor met een droom om vrij over de Amerikaanse snelwegen te scheuren. Aan haar zijde is Pablo, een Mexicaanse monteur die met zijn broek aan de uitlaat van I.R.I.S. blijft hangen. Samen ontsnappen ze van geheime agenten, schieten ze op andere auto’s en vechten ze tegen vliegende robots.
Toppunt van simpelheid
Het is knap dat zo’n aanlokkelijk uitgangspunt gepaard gaat met slaapverwekkend saaie gameplay. Elk lo taand spelelement kent een gebrek aan spanning, uitdaging en diepgang. Het rijden gebeurt automatisch en je beweegt je analoge stick enkel naar links of rechts om aankomende auto’s te ontwijken. Niet dat het overigens uit zou maken als je dat niet doet. I.R.I.S. beukt namelijk elk obstakel omver en als je tegen de railing aanbotst, glijdt de motor er gewoon tegenaan. Ook is er een turboknop, maar die gebruik je vooral omdat je zo snel mogelijk klaar wilt zijn met een level, in de hoop dat er wellicht nog een filmpje te wachten staat.
De actie bestaat voornamelijk uit schieten en, hoe raar het ook klinkt, beat ‘m up-gevechten. Dat schieten is in ieder geval net zo spannend als het afwa en van je borden. Je spuit met kogels totdat de vijanden kapot zijn. Punt. Van variatie is geen sprake en enige vorm van uitdaging hoef je helemaal niet te verwachten.
Zo nu en dan verschijnen er ook vliegende robots waar je in Dragon Ball Z-stijl op afvliegt om ze vervolgens kapot te rammen. Dat rammen betekent niets anders dan zo snel mogelijk op X drukken totdat er een rood cirkeltje verschijnt, waarna je een krachtigere aanval kunt inzetten. Daar ben je na de eerste tien minuten al helemaal klaar mee, maar je voert het in de game nog honderden keren op precies dezelfde manier uit. Er zijn ook eindbaasgevechten, minigames en quick-time events, maar die verhullen niet verhullen dat Lococycle een extreem repetitieve en simpele game is.
Por Favor?
Lococycle was zijn prijs van 20 dollar wellicht nog enigszins waard geweest vanwege de live action-filmpjes. Dat je in ieder geval nog kon lachen om de foute acteerprestaties en dialogen. Helaas bombardeert Lococycle je met een scala aan uitgerangeerde grappen en grollen. De running joke is tergend; I.R.I.S. denkt dat ze de Spaans sprekende Pablo kan verstaan, terwijl hij eigenlijk constant smeekt om zijn leven. De robotstem van de motor is bloedirritant en het ontbreekt elke punchline aan een juiste timing.
Als je wilt lachen om fout vermaak, zet dan gewoon Naked Gun op. Doe in ieder geval iets wat je wel plezier biedt. Lococycle is namelijk niets meer dan een inspiratieloos omhulsel van een slechte grap.