De game toont een liefdevolle relatie tu en een jongen en zijn oma. De twee maken een wandeling in het bos, op zoek naar paddenstoelen om 's avonds te kunnen koken. Tijdens het lopen praat grootmoeder tegen je, ze probeert je uit je schulp te lokken om te praten over de emotionele problemen die je dwars zitten. Tu endoor speel je scènes die zich een stuk later afspelen. Je personage is dan wat ouder en gaat terug naar de plekken in het bos waar hij met zijn oma altijd kwam.
Het is een prima kapstok om een emotioneel verhaal te vertellen, maar daar krijg je maar weinig van te zien. Het kind wandelt wat nukkig achter oma aan en heeft weinig te vertellen totdat hij toch zijn gevoelens deelt. Dit is echter niet het beginpunt voor een emotionele ontdekking: oma geeft wat advies en daarmee is de zaak afgedaan. Ook de scènes die zich in de toekomst afspelen hebben weinig betekenis. Het geheel lijkt naar een emotionele afsluiter toe te werken, maar niets is minder waar. Het blijft bij een klein verhaaltje over een jongen die iets vertelt over de scheiding van zijn ouders. Op zich is daar niets mis mee, als dat het doel was van het spel, maar het geeft je eigenlijk niks mee om over na te denken.
Oma zonder invloed
Ook op gamevlak weet Lieve Oma niet te overtuigen. De beste 'walking simulators' – Gone Home, Everybody's Gone To The Rapture, Firewatch – zijn weliswaar verhalende ervaringen, maar hebben een reden om hun verhalen in gamevorm te gieten. Ze geven je een gedetailleerde omgeving om te ontdekken, laten die omgeving het verhaal vertellen, of bieden keuzes in conversaties die het verloop van het verhaal enigszins beïnvloeden. Ze benutten gameconventies, waardoor het verhaal beter – of liever, gewoon anders – uit de verf komt dan in boek- of filmvorm. Lieve Oma geeft je geen enkele invloed op wat er gebeurt. Je maakt oma wel blij als je veel paddenstoelen verzamelt, maar echt veel maakt het niet uit. Ook word je niet gemotiveerd om op ontdekkingstocht te gaan. Wie te ver van het bospad struint komt een onzichtbare muur tegen, en afgezien van enkele opvallende details valt er weinig te vinden.
Dat is jammer, want de omgeving ziet er bijzonder uit. Met simpele graphics en animaties weet de ontwikkelaar een mooie, eigen stijl neer te zetten. Het kind en de grootmoeder hebben hun eigen manier van lopen: de oma wat meer voorovergebogen, de jongen met zijn handen in zijn zakken. En het bos is een prima plek om eventjes in te vertoeven. De ontwikkelaar weet met weinig middelen een magische plek neer te zetten. Met simpele textures en vormen is het nou geen visueel spektakel waar je door wordt weggeblazen, maar juist de eenvoud van je omgeving is betoverend.
Lieve Oma weet in zijn half uur speeltijd geen blijvende indruk achter te laten. Het is een game die tegen allerlei emoties aanschurkt, maar ze niet volledig durft te omarmen. Andere games in het genre laten je voelen hoe het is om in de schoenen van iemand te staan met een heel ander wereldbeeld dan jij zelf, ondanks dat je interactie met het spel vaak minimaal is. In Gone Home leef je mee met de problemen van een tienermeisje, in Firewatch snap je de drang om te vluchten voor een vreselijke thui ituatie. Lieve Oma heeft ons, ondanks zijn goede bedoelingen, geen nieuw inzicht verschaft.
Deze game is getest op een pc. Lieve Oma is ook verkrijgbaar voor Mac, via itch.io